Eind vorig jaar nam Baldur’s Gate 3 mijn leven over. Je kunt wel zeggen dat het een persoonlijke hyperfixatie werd, en hoe meer tijd ik eraan besteedde, hoe beter ik de systemen begreep en de diepte en breedte van Larian’s RPG begon te waarderen. Van meer ontdekken in de Sword Coast tot rollenspellen met nieuwe personages en klassen, elke keer dat ik aan de slag ging, kreeg ik weer iets anders voorgeschoteld. Zoveel sprak me aan, met romantiek, boeiende verhalen en metgezellen met een fantastische karakterontwikkeling. Maar bij meerdere gelegenheden bleef ik nadenken over waarom het zo met me klikte op een manier die lange tijd niets had gedaan, en ik kwam altijd tot dezelfde conclusie. Alle redenen waarom ik zo dol ben op Baldur’s Gate 3 kunnen worden teruggevoerd naar de tijd die ik heb doorgebracht met een spel dat verantwoordelijk is voor de kickstart van mijn liefde voor RPG’s: Dragon Age: Origins.
In veel opzichten heeft Baldur’s Gate 3 veel gemeen met de 14 jaar oude RPG. Je zou kunnen zeggen dat dat niet zo verrassend is als je bedenkt dat BioWare aan de eerste twee Baldur’s Gate games heeft gewerkt voordat het avontuur in Thedas werd gecreëerd. Maar als een van mijn favoriete spellen aller tijden, en de eerste RPG die me helemaal in beslag nam, is Dragon Age: Origins de blauwdruk waaraan ik sindsdien alle andere spellen in het genre heb afgemeten. Elke keer dat ik verdwaalde in Faerun in Larian’s avontuur, werd ik op de een of andere manier herinnerd aan Origins, en het verlangen om het opnieuw te bezoeken werd alleen maar groter. Dus, nu ik eindelijk Baldur’s Gate 3 achter me heb gelaten, besloot ik terug te keren naar de RPG uit 2009 die me nooit echt heeft verlaten.
Rollenspel
(Afbeelding credit: BioWare)NPC
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Mijn favoriete Baldur’s Gate 3 NPC is alles waar ik van hou in Larian’s RPG: “Ik had geen idee dat er Rolanites of een Rolan natie of Rolan rijk zouden zijn”.
Om de paar jaar of zo keer ik terug naar Dragon Age: Origins, en het voelt altijd als thuiskomen. Wat me meteen in het avontuur trekt, is de manier waarop je de opening van het spel anders kunt ervaren, afhankelijk van de klasse en het ras dat je hebt gekozen. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn er verschillende oorsprongsverhalen verbonden aan mensen, dwergen en elfen, die elk bijdragen aan het gevoel van wereldopbouw door te helpen hun culturen en tradities vast te stellen. Het maakt het vooral makkelijker om het gevoel te krijgen dat u echt een rollenspel speelt als het personage van uw keuze, door in hun wereld te stappen voordat hun pad hen leidt om een Grey Warden te worden en tegen de Blight te vechten.
Met magiërs die hun eigen unieke oorsprong hebben in de cirkel – een organisatie waar mensen die magie kunnen gebruiken worden getraind en gecontroleerd – hebben elfen en dwergen zelfs hun eigen unieke reeks oorsprongsverhalen om uit te kiezen die op verschillende manieren met hun geschiedenis en culturen te maken hebben. Naarmate het verhaal vordert, komt u unieke interacties en verhaalmomenten tegen die later teruggrijpen naar uw oorsprongsverhaal.
In mijn recente spel werd ik een elfen-schurk die onder drukkende omstandigheden in de stad is opgegroeid. De elfen van Thedas hebben een lange en verhalende geschiedenis die alleen maar interessanter en onzekerder wordt naarmate de serie vordert, maar in Origins zie je voor het eerst hoe de elfen die in menselijke steden wonen, mishandeld worden door de machthebbers. Dit kan u heel gemakkelijk op het pad van wraak zetten, waarbij u minder geneigd bent om de mensen die u daarna tegenkomt te vertrouwen, als u dat wilt. Ik vind het geweldig dat je zoveel dialoogopties tot je beschikking hebt om je personage vorm te geven.
Ik heb sindsdien nog niets gespeeld dat dit doet, en daarom was ik zo enthousiast toen ik zag dat origins in Baldur’s Gate 3 zaten. Origins zijn niet precies hetzelfde in de zin dat ze de opening van het spel niet helemaal veranderen, maar wie je kiest om te spelen zal ook meespelen in hoe anderen op je reageren terwijl je door de Sword Coast trekt. De unieke herkomsten – zoals die waarbij u als de gevestigde metgezellen speelt, of de Dark Urge-optie – geven u ook een achtergrondverhaal dat unieke verhaalmomenten toevoegt – wat de rollenspelervaring weer veel meeslepender maakt.
Goedkeuring
(Afbeelding credit: BioWare)
De personages en de manier waarop je relaties kunt ontwikkelen hebben me altijd het meest geraakt in Dragon Age: Origins, en elke keer als ik er weer naar terugga, word ik eraan herinnerd waarom. Nu ik weer tijd doorbreng met mijn metgezellen als mijn elfen-schurk, voel ik me nog nooit zo close met hen geweest, en het verhaal brengt ons allemaal effectief samen terwijl we verschillende ontberingen doorstaan. Naarmate ik dichter bij Alistiar kom en er een romance begint op te bloeien, voel ik me net zo verbonden met zijn personage als de eerste keer dat ik het speelde, vele jaren geleden, en ik ervoer datzelfde soort verbondenheid met verschillende personages in Baldur’s Gate 3.
Larian’s RPG heeft niet alleen romantische opties, maar ook een kamp waar u tijd kunt doorbrengen met uw metgezellen, samen met een beoordelingssysteem voor goedkeuring – beide zijn terug te vinden in DA: Origins. Aangezien de genegenheid van uw metgezellen voor u groeit op basis van uw acties en reacties in beide spellen, is het geen wonder dat ik me snel thuis voelde in de kampopstelling van Sword Coast en om de personages begon te geven terwijl ik werkte aan het ontwikkelen van relaties en banden.
Terugkeren naar waar mijn liefde voor RPG’s begon met Dragon Age: Origins laat me alleen maar meer waarderen waarom ik zo veel van de mogelijkheden in Baldur’s Gate 3 zo leuk vind. De eerste Dragon Age-game mag dan behoorlijk gedateerd zijn naar de maatstaven van vandaag, maar elke keer dat ik een Grey Warden word, word ik eraan herinnerd waarom de game me al die jaren later nog steeds zo in zijn greep heeft. Van het verhaal tot de personages en de opbouw van de wereld, tot Baldur’s Gate 3 kwam, kwam er niets in de buurt dat het voor mij kon evenaren.
Karlachs hartzeer in Baldur’s Gate 3 sprak direct tot mijn eigen isolatie, en het overviel me totaal.