T’Challa vs. Killmonger in Black Panther. De busrit vanuit de hel in Shang-Chi. Die liftruzie in Captain America: The Winter Soldier. En natuurlijk het eindgevecht in Avengers: Endgame, waarin onze helden Thanos verslaan. In de loop der jaren hebben we in het Marvel Cinematic Universe (MCU) verschillende briljante actiescènes gezien waarin onze favoriete helden die dreigende schurken in stijl uitschakelden. Natuurlijk hebben we ook gezien hoe deze kampioenen zich op spectaculaire wijze tegen elkaar keerden. Wie kan de intense botsing tussen Captain America en Iron Man in Civil War vergeten, een krachtige laatste confrontatie waar de hele film naar toe had gewerkt!
Maar hoewel deze vechtscènes allemaal geweldig zijn, moeten we niet vergeten dat dit slechts een handvol momenten zijn in meer dan 50 MCU-titels. Het is ook de moeite waard om op te merken dat, aangezien dit een superheldenfranchise is waar we het over hebben, actiescènes een belangrijke rol spelen in elke aflevering, waarbij deze scènes de uitschieters zijn. In feite zijn de vechtscènes in de MCU over het algemeen niet om over naar huis te schrijven, voornamelijk vanwege de saaie choreografie en het overmatige gebruik van CGI. Kijk maar naar die laatste gevechtsscène in Shang-Chi – wat echt iets speciaals had kunnen zijn, gezien de focus op vechtkunsten, werd verpest door rommelige visuele effecten, waarbij onze held tegen een slecht ontworpen draak vocht. Ondertussen eindigde WandaVision met de Scarlet Witch en Agatha Harkness die gloeiende ballen naar elkaar gooiden, een glansloze, saaie finale van wat een fantasierijke show was.
Enter Echo, de nieuwste Marvel TV show die besloot dat het tijd was om de vechtscènes van de franchise weer eens op te schudden – en laten we eerlijk zijn, dat was hard nodig. Het eerste actiestuk is met gemak het hoogtepunt van de hele show – iets wat de mensen (terecht) deed juichen vanaf hun stoel tijdens de première in Groot-Brittannië (inclusief mijzelf). Geloof me, het is een tijdje geleden dat we zoiets goeds hadden.
Brekende botten
(Afbeelding credit: Marvel Studios)
Natuurlijk heb ik het hier over het gevecht tussen Maya Lopez en Daredevil dat in aflevering één plaatsvindt en waarmee de nieuwe serie in spectaculaire stijl van start gaat. In feite heeft Marvel hun kaarten hier perfect uitgespeeld. Omdat ze wisten dat de fans dol waren op de terugkeer van Charlie Cox als Matt Murdock in de serie, verrasten ze ons allemaal door het in de eerste aflevering op te nemen, zodat we er meteen in zaten. Alaqua Cox’s Maya loopt Hornhead tegen het lijf tijdens haar eerste missie voor Kingpin (een terugkerende Vincent D’Onofrio die zoals altijd goed in vorm is) – daarom is het een natuurlijke plek voor hem om te zijn, in plaats van een aankomst die er puur voor fan-service doeleinden bij wordt geschoven. Het helpt bij het opbouwen van de wereld waarin Maya terechtkomt nu ze voor Wilson Fisk werkt – een gevaarlijke criminele onderwereld waar rivaliserende bendes voortdurend in oorlog zijn en gemaskerde burgerwachten proberen de bendeleiders ten val te brengen. De basis wordt niet alleen gelegd voor Echo, maar ook voor toekomstige MCU-afleveringen die zullen volgen – voornamelijk de aankomende serie Daredevil: Born Again.
Alleen al het organische karakter van de scène maakt het tot een succes, maar ook de manier waarop het gebracht wordt is perfect. Met zes minuten is het de juiste lengte, zodat de verveling nooit toeslaat, terwijl de one-shot stijl prachtig werkt en helpt om elke trap en stoot vloeiend vast te leggen. De choreografie van de stunts zelf en de camerabewegingen werken hier in perfecte harmonie en plaatsen ons in het middelpunt van dit brute gevecht. En het is echt bruut, Echo maakt de R-rated, geaarde, gruizige reputatie die ons beloofd was, helemaal waar. Botten kraken en lichamen liggen languit op de grond, waarbij één moment waarop Maya de rug van een gangster breekt bijzonder schokkend is. Dit is niet het geweld dat we gewend zijn te zien in de MCU, en het verbijstert.
En nieuwe wegen inslaan
(Afbeelding credit: Marvel Studios)
Bovendien omzeilt Echo niet alleen het CGI-probleem van het MCU, maar ook een andere belangrijke troop. Voor de climatische conflicten nemen onze helden het vaak op tegen een kwaadaardige versie van zichzelf – een trend die al in het begin van Iron Man begon, toen Tony Stark het opnam tegen de schurk Obadiah Stane die zijn eigen versie van het pak droeg. Het was een saaie keuze die de toon zette voor velen die in zijn voetsporen volgden, van Ant-Man tot The Incredible Hulk.
Maar dat niet alleen, soms is het gewoon geen eerlijk gevecht. Vaak is het duidelijk dat de ene kant (meestal de held) veel sterker is dan de andere kant, waardoor de inzet beduidend lager wordt en de spanning die in de opbouw was gecreëerd, verdwijnt. Kijk maar naar Thor vs Loki – hoewel de God van het Onheil inderdaad zijn sterke punten heeft, was hij in het gevecht met zijn grote broer in de film uit 2011 te sterk. Ondertussen schakelt Cap in The First Avenger met gemak The Red Skull uit en in Spider-Man: Homecoming slaat Michael Keatons Vulture Peter Parker met moeite in alweer een ondermaatse actiescène in het MCU.
In plaats van hier op in te gaan, doet Echo iets anders, want in deze vechtscène zien we onze hoofdpersoon veranderen. Het geweld en de wreedheid zijn er niet alleen voor de schokwaarde, maar dienen ook een doel voor het verhaal en vertellen ons wie Maya is. En hoewel het natuurlijk geweldig is om Daredevil te zien doen waar hij het beste in is, namelijk flink op zijn donder geven – teruggrijpend op de stijl van zijn populaire Netflix-show – draait het in deze scène uiteindelijk allemaal om Maya. Het is een keerpunt voor de jonge Echo als ze zich precies realiseert wat het inhoudt om deel uit te maken van de wereld van Kingpin. Terwijl we zien hoe Maya in de meedogenloze situatie wordt gegooid, wordt er met onze sympathieën gespeeld. We vragen ons af voor wie we hier moeten supporteren – de held Daredevil of de naïeve Lopez? De situatie is verre van zwart-wit en dat is spannend. In plaats van ons gemakkelijke antwoorden te geven, worden we uitgedaagd. En is dat niet wat het publiek tegenwoordig wil?
De scène verandert zeker ons perspectief op Maya als we haar deze harde realiteit zien confronteren – en de dingen veranderen ook voor haar. Zoals regisseur Sydney Freeland ons in een interview vertelde, loopt Maya weg als een veranderde vrouw, die de scène verlaat als een “koelbloedige moordenaar”, en haar op een destructief pad zet dat we nu met spanning gaan volgen. De les die we hier moeten leren is niet dat geweld verkoopt, maar om een actiescène echt te laten zingen, moet deze iets betekenen voor de personages en het verhaal. Dus, Marvel, ga luisteren!
Alle afleveringen van Echo zijn nu te streamen op Hulu en Disney Plus. Bekijk voor meer uit het MCU onze gids met alle aankomende Marvel-films en -shows die binnenkort uw kant op komen.