“Ik heb altijd van horror gehouden,” vertelt Tracy Oliver van The Blackening aan GamesRadar+. “Mijn vader liet me The Exorcist zien toen ik een kind was, ik weet niet waarom maar hij deed het. Het was traumatisch – dank je, pap – maar het was mijn eerste kennismaking en sindsdien ben ik dol op alle soorten horror.”
Het is niet verwonderlijk dat de nieuwe horrorkomedie van Barbershop-regisseur Tim Story geschreven is door een fan van het genre. Het komt letterlijk voort uit een bekende slashertroop: zwarte personages gaan meestal als eerste dood. Maar wat gebeurt er als al uw personages zwart zijn? In een poging om daar een antwoord op te vinden, heeft de maker van Harlem en schrijver van Girls Trip Oliver samen met Dewayne Perkins zijn virale Comedy Central-sketch – waarin een aantal mensen hun zwartheid proberen te meten en bepalen of ze het recht hebben om te leven of te sterven – uitgebreid tot een lange film.
“Het ding met de korte film was dat het een erg grappige scène was, maar ik had zoiets van ‘We moeten hier een plot hebben en we moeten uitzoeken wie deze mensen zijn’. Het waren gewoon types van zwarte mensen, het waren nog geen volledig gerealiseerde personages met drie dimensies,” legt ze uit. “Dus daar begon het. Toen heb ik hem de hersens geplukt en gevraagd: ‘Zijn deze gebaseerd op mensen? Wat zijn enkele van hun eigenaardigheden? Kunnen we een soort van, je weet wel, onderlinge relaties tussen de groepsleden inbouwen?
“Toen leerde ik hem over structuur en hoe films werken, want dat was allemaal nieuw voor hem, en we brachten samen een heel weekend door in een hotel… Dat klinkt echt griezelig en ongepast…” Oliver lacht, voordat ze sarcastisch haar borst vastklemt en met haar wimpers knippert: “‘We hebben dit geweldige weekend samen doorgebracht’, ha, nee, we hebben deze film letterlijk in een weekend bedacht.”
In The Blackening, met in de hoofdrollen Perkins, Grace Byers, Jermaine Fowler, Melvin Gregg, X Mayo, Antoinette Robertson en Sinqua Walls, komen een stel college besties weer samen in een afgelegen chalet voor een Juneteenth weekend. Het begint al moeilijk als een parkwachter zich afvraagt waarom de groep daar is – en het wordt nog verdachter als ze merken dat de eerste vrienden die aankomen, Morgan en Shawn, nergens te bekennen zijn.
Terwijl ze hun slaapkamers voor de komende nachten uitzoeken, ontdekken sommigen dat er een deur in het huis op slot zit. Maar als de lichten uitgaan en ze gaan ronddwalen op zoek naar een zekeringkast, vinden ze die open. In de mysterieuze kamer ligt een racistisch geladen bordspel, The Blackening, dat de bende aanzet tot een verhitte zwarte trivia quiz – (“Noem 5 zwarte acteurs die in Friends speelden”, of “Hoeveel seizoenen speelde ‘Donkere Tante Viv’ in Fresh Prince voordat ze werd vervangen door ‘Tante Viv met een lichte huid’?”) – en begint ook een dodelijk kat-en-muisspel.
(Afbeeldingskrediet: Lionsgate)
Hoewel de film zich veel meer richt op grappen dan op gore – er komt eigenlijk maar heel weinig bloed in voor – heeft Story “alle iconische historische films” opnieuw bekeken voor inspiratie, waaronder Friday the 13th, Halloween en Texas Chainsaw Massacre. Voor Oliver waren dat Saw, Cabin in the Woods en Scary Movie, hoewel Wes Cravens Scream voor haar en Perkins de grootste invloed bleek te zijn. “Het is gewoon leuk, en Dewayne en ik hebben er tijdens het hele proces veel over gesproken. We wilden iets maken waar mensen in groepen naar toe kunnen gaan en een leuke tijd mee kunnen hebben, en het gewoon een ervaring maken,” legt ze uit. “Ik denk dat dat Scream onderscheidt van sommige van de meer geaarde, echt duistere griezels die soms misschien te eng zijn om op zo’n manier van te genieten. Dat is wat we met deze film wilden doen.”
“Het is een van die dingen waarbij je, als je een horrorfilm maakt, je realiseert hoeveel je eigenlijk weet over horror,” herinnert Story zich. “Alleen al door een filmkijker te zijn, had ik veel horrorfilms gezien, dus als je die spierballen moet gebruiken bij het maken van een film, haal je een soort onverwachte encyclopedie tevoorschijn van wat je je herinnert over alle horrorfilms die je hebt gezien. Ik zou waarschijnlijk niet gezegd hebben dat ik een horrorfan was voordat ik deze film maakte, maar nu kan ik echt opstaan en zeggen: ‘Weet je wat? Ik ben best goed, ik ken er een paar.'”
Voor Oliver en Perkins was het noodzakelijk om met stereotypen te spelen – niet alleen uit het horrorgenre, maar ook binnen de Afro-Amerikaanse cultuur. Lopende grappen over Allison (Byers) die biraciaal is, King (Gregg) die een “gereformeerde” misdadiger is, en Dewayne (Perkins) die Lisa’s (Robertson) zelfingenomen gay beste vriend is, houden bepaalde clichÉs in stand, maar worden door hun acties weer tenietgedaan; Allison is de enige van de groep die het tweede couplet van het Black National Anthem kent, terwijl Dewayne zijn vrienden meer dan eens redt. Oliver zegt echter dat het echte plezier kwam van het constant afwisselen, zoals later in de film, wanneer Allison suggereert, terwijl de anderen kreunen van walging, dat hun kansen om de nacht te overleven zullen toenemen als ze zich opsplitsen, iets wat erg “blank” is om te doen.
“We wilden mensen het gevoel geven dat deze personages bekend waren, maar tegelijkertijd op een manier handelen die verrassend was voor het genre, zodat je niet zo gefrustreerd bent over de keuzes die ze maken,” legt ze uit. “We hebben geprobeerd om ze te laten ingaan tegen wat mensen typisch doen in deze horrorfilms.
“Ik denk dat we veel meta-dingen doen, vooral met Dewayne’s personage dat een soort homo is – ik wilde zeggen heldin, maar ik weet niet of ik hem zo mag noemen – maar dat was iets waar hij onvermurwbaar over was,” voegt Oliver toe. “Hij had zoiets van: ‘Ik ben het beu dat het homoseksuele personage in een hokje wordt gestopt, of zwak is, of er alleen maar is voor komische opluchting. Begrijp me niet verkeerd, hij is hilarisch, maar hij is ook heel sterk en slim en dapper in de hele film. Dat waren allemaal heel bewuste keuzes. Maar ja, door de film heen waren we gewoon aan het kijken hoe we die stereotypen konden ondermijnen op een manier die het publiek niet het gevoel zou geven dat het al eerder is gedaan.”
Story gaf elke acteur enorm veel vrijheid in hun rol, van het uitkiezen van hun kleding tot het gebruik van persoonlijke ervaringen om hun personages op te bouwen, waardoor ze allemaal echter aanvoelden. Bij het casten probeerde hij doelbewust mensen te vinden die “een karikatuur moeten spelen of te veel buitenkant van wie ze waren.”
(Afbeelding credit: Lionsgate)
Story gaat verder: “Zolang ik er niets verkeerds in zag wat betreft het vertellen van het verhaal, liet ik hen deze personages creëren zoals ze wilden. Tot op zekere hoogte kenden zij ze beter dan ik ze ooit zou kunnen kennen, omdat ze allemaal heel persoonlijk voor hen leken te zijn.”
Maar hoe zit het met improvisatie? “Het mooie van beginnen waar we waren, en wat Tracy en Dewayne hadden samengesteld, is dat we een heel, heel goed script hadden. Dus ik merkte dat de acteurs op het script leunden, zoals je zou hopen,” zegt Story. “Soms stopten we een take en zei een van hen iets en dan had ik zoiets van: ‘Weet je wat? Waarom pakken we dat niet?’ Ik had zoiets van: ‘Als je een ad lib hebt, ga er dan voor.’ Ze waren zo gedisciplineerd en hadden zo’n goed respect voor hun andere castleden, door niet te ver off-line te gaan, zodat als er een andere regel van een castlid aankwam, die niet in de weg zat, snap je? Dus dat was geweldig.”
Gezien hoeveel Scream een rol speelde bij het maken van The Blackening, is het geen wonder dat onze helden het doelwit zijn van een gemaskerde moordenaar. Net als bij Ghostface wist Story dat het valse gezicht direct herkenbaar moest zijn, maar in dit geval is dat om de geheel verkeerde redenen.
“Zowel met het masker als met het spel wilden we griezelen, maar tegelijkertijd ook verontrusten. We wilden het afschuwelijk en superaanstootgevend maken. Op een gegeven moment dachten we: ‘Hoe aanstootgevend kunnen we dit masker maken voor de jongens die het spel spelen?’ Ik denk dat we daarin geslaagd zijn,” merkt hij grinnikend op. “Ik weet dat er een paar gelegenheden waren waarbij ik het aan Tracy liet zien en zei: ‘Is het genoeg?’ en Tracy zei dan: ‘Duw het meer Oh mijn god, het is verschrikkelijk, ga verder.'” We verwachten niets minder van een doorgewinterde horrorfan.
The Blackening verschijnt op 23 augustus in de Britse bioscopen. Bekijk voor meer informatie onze lijst met de spannendste aankomende horrorfilms of ons overzicht van de beste horrorfilms aller tijden.