Na het succes van haar non-fictie speelfilmdebuut The Assistant, een indie #MeToo drama dat internationaal werd geprezen, voelde regisseur Kitty Green de roep om naar huis te gaan. De Australische filmmaker had altijd al een film in haar thuisland willen maken sinds ze de filmschool verliet, maar de kans om terug te keren naar Down Under had zich nooit voorgedaan… tot nu. Maar Green ging er niet alleen heen – acteur Julia Garner ging met haar mee.
Ik denk dat ik me waarschijnlijk tot het onderwerp aangetrokken voelde omdat ik dacht dat Julia er deel van kon uitmaken.
De bekroonde Ozark-ster had een hechte band met Green opgebouwd tijdens haar werk aan The Assistant, waarin Garner een jonge vrouw portretteerde die bij een filmproductiebedrijf werkt en zich steeds meer bewust wordt van het verraderlijke misbruik dat haar omringt. Green wist dat wat ze hierna ook zou doen, het in samenwerking met de acteur moest zijn, zoals ze aan GamesRadar+ uitlegde: “We werken heel goed samen. Ik leg haar iets voor, vraag haar of ze er samen met mij in wil duiken, en ze is er altijd voor in. Ze is tot alles in staat omdat ze zo bekwaam is. Ik hoef me nooit zorgen te maken omdat ze het altijd voor elkaar krijgt. Ik denk dat ik me waarschijnlijk aangetrokken voelde tot het onderwerp hier, omdat ik dacht dat Julia er een deel van kon zijn.”
Het onderwerp waar Green naar verwijst is het verhaal van haar nieuwste film The Royal Hotel, waarin twee jonge Amerikaanse backpackers gevolgd worden die een baantje nemen in een afgelegen Australische pub om wat extra geld te verdienen. Eenmaal daar worden Hanna (Garner) en Liv (Jessica Henwick) echter geconfronteerd met een situatie die snel uit de hand loopt dankzij de plaatselijke onhandelbare mannen.
Een standpunt innemen
(Afbeelding credit: Universal Pictures)
Green is gebaseerd op de documentaire Hotel Coolgardie van regisseur Pete Gleeson en heeft over dit project nagedacht sinds ze die film voor het eerst zag toen ze jurylid was op een Australisch filmfestival in 2017. Zoals ze ons vertelde, trok die documentaire haar aandacht om twee belangrijke redenen: “Ik had de Outback nog nooit op die manier gezien, door een vrouwelijke lens en buitenlanders die de cultuur proberen te begrijpen. Ook sterven er in films vaak vrouwelijke backpackers, het is een horrorfilm trope. Ik wilde iets maken dat dat uitdaagde en in plaats daarvan keek naar vriendschap, kracht en identiteit.”
Als onderdeel van Green’s intentie om de regels te breken en de stereotypen te ondermijnen, eindigt haar film heel anders dan de documentaire en is het zeker niet wat het publiek zal verwachten. De conclusie heeft zelfs wat weerstand opgeroepen, vooral van mannelijke kijkers zoals Green opmerkt, maar ze staat nog steeds achter haar beslissing: “De documentaire heeft een erg somber einde en ik wilde onze eigen versie maken. Voor mij was het belangrijk dat de meisjes zegevierden of tenminste een standpunt innamen. Ik weet dat het een beetje brutaal is en mensen boos maakt, zoals sommige mannelijke recensenten op Letterboxd die zeggen dat de meisjes te ver gaan. De hele film gaat echter over dit gedrag dat deze grens nooit overschrijdt, en omdat dat niet het geval is, vinden mensen dat de meisjes aan het einde geen standpunt zouden moeten innemen. Maar wij zijn er trots op, omdat het zegt dat we dat allemaal niet zouden moeten tolereren.”
We zijn er trots op omdat het zegt dat we dat allemaal niet zouden moeten tolereren.
In plaats van ons te richten op de vraag of de meisjes deze gebeurtenissen zullen overleven, wat typisch is voor een horrorfilm, stelt The Royal Hotel zich de vraag of ze dit überhaupt wel moeten meemaken. De vraag is niet of ze eruit komen, maar of ze dat wel zouden moeten doen. Dansend op het randje van spanning, is het vaak onduidelijk voor ons of de opmerkingen van de lokale mannen grappen of bedreigingen zijn, waarbij mannelijke agressie wordt onderzocht. En onze twee hoofdpersonen reageren heel verschillend, wat voor Green de realiteit van deze situaties voor vrouwen weergeeft: “Ze proberen er allebei achter te komen of ze veilig zijn of niet. Liv voelt zich meer op haar gemak en accepteert de gebrokenheid van deze mensen, terwijl Hanna voorzichtiger is. Het is een strijd die wij als vrouwen in deze ruimtes voeren terwijl we proberen alles uit te zoeken. We wilden er ook voor zorgen dat deze mannen geen tweedimensionale schurken waren – ze moesten echt en authentiek zijn. Ze hebben allemaal hun zwakheden, wat betekent dat wanneer ze proberen contact te maken met deze meisjes, ze jammerlijk falen. Ze zijn allemaal op zoek naar verbinding.”
Verloren in de vertaling
(Afbeelding credit: Universal Pictures)
Om de mannelijke personages tot leven te helpen brengen, werkte Green samen met de mannelijke co-schrijver Oscar Redding aan het script. Ze beschrijft zijn inbreng als vitaal: “Taal was echt belangrijk en daarom werkte ik samen met Oscar, die uit regionaal Australië komt en daar nog steeds woont. Samen bedachten we wat we in ons eigen leven hadden gehoord – er was een mooie balans die echt aanvoelde, maar niet overdreven geschreven. Dat had ik wel nodig toen ik me hiervoor aanmeldde, want ik had al een tijdje niet veel tijd in dit soort pubs doorgebracht, dus ik had iemand nodig die me die stem kon geven. We vochten over het script en dat helpt, want die strijd zit in het scenario zelf – tussen de meisjes en de stad.”
Het is een strijd die veel stof tot nadenken geeft en het publiek uitdaagt, net zoals The Assistant dat deed. Green weet nog niet zeker wat ze hierna gaat doen, hoewel er wel wat ideeën opborrelen, maar twee dingen zijn zeker – ze wil (natuurlijk) weer met Garner werken en het zal, zoals altijd, kijkers uitdagen. Wij kunnen nu al niet wachten.
The Royal Hotel verschijnt op 3 november in de Britse bioscopen.
Bekijk voor meer aankomende films die u in de gaten moet houden onze aanbevelingen.