(Afbeelding tegoed: Netflix)
The Devil All The Time komt met een behoorlijke verwachting. Regisseur Antonio Campos heeft niet alleen Don Ray Pollock’s uitgestrekte Americana-roman over de kracht van religie en een in oorlog verloren generatie (compleet met Tarantino-achtige zwervers, wellustige predikers en kronkelende tijdlijnen) aangepast, maar de Netflix-film heeft ook een volle cast met Tom Holland, Robert Pattinson en Bill Skarsgård, om er maar een paar te noemen.
Dus, wat zijn de uitdagingen om met al die elementen te jongleren, het bronmateriaal te verminderen, de toekomstige Batman te leiden en echte spinnen te gebruiken? We gingen zitten met Campos – wiens eerdere werk onder meer Grand Jury-genomineerde Simon Killer en de Christine Chubbuck-biopic Christine omvatte – om alles te bespreken over The Devil All The Time. De duivel, zo lijkt het, zit ook in de details. Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt.
GR +: Wat zijn enkele van de uitdagingen bij het aanpassen van een boek dat niet bekend is? Daarmee bedoel ik dat het geen Harry Potter is, maar het heeft een cultstatus behouden. Is er meer creatieve licentie?
ANTONIO: Ik heb Harry Potter nooit aangepast, maar ik kan me voorstellen dat er veel druk zou zijn. We hebben onszelf zwaar onder druk gezet door dit boek, mijn broer [Paulo Campos] en ik, aan te passen. Mijn broer is geen scenarioschrijver. Nou, hij had nog nooit een script geschreven. Nu zou ik zeggen dat hij zowel scenarioschrijver als prozaschrijver is. Maar als prozaschrijver nam hij deze taak zeer serieus. Dat hebben we allebei gedaan.
De druk was – we dachten niet aan de fans. We dachten aan het boek waar we van hielden, en we wilden het goed doen. En we wilden de geest van het boek vastleggen. We konden geen een-op-een-aanpassing doen. Niemand kan het echt, toch? Maar we hadden gewoon het gevoel dat we wat Don had gedaan op het scherm moesten vertalen op een manier die trouw aan het boek leek. Er stond dus veel druk op ons, gewoon omdat we van het boek hielden en omdat we Don echt respecteerden. Ik heb hier nooit echt naar de fans van gekeken. Ik las geen reacties van fans op het boek of zo.
U had het over het vertalen naar het scherm. Wat waren enkele van uw invloeden en inspiratiebronnen voor de film? Ik zag daar een klein beetje Coen-broers naar binnen sijpelen.
O ja. Ik ben opgegroeid met de Coens, en de Coens zijn gewoon meesters en hebben prachtige Americana-verhalen verteld.
De films waar ik de laatste tijd door geobsedeerd ben, zijn The Godfather, The Deer Hunter, Heaven’s Gate – veel van deze grote jaren ’70, ingrijpende generatieverhalen. Dus die films waren erg in mijn gedachten. Maar de echte plaats waar we inspiratie op deden voor hoe we het materiaal benaderden, was fotografie en kunst – met name Andrew Wyeth en William Eggleston. Dat was echt waar we de meeste inspiratie vonden voor hoe we de beeldtaal van de film gingen benaderen.
Met het boek – nogmaals, daar is een boek. We gebruikten het boek echt als onze gids, en het gevoel van het boek en de taal van het boek.
Naast de grote namen die we herkennen van de cast, is er iemand, misschien een eenvoudige MVP, die je erkenning wilt geven aan?
Er zijn zoveel sterke uitvoeringen in de film en er zijn zoveel sterke uitvoeringen van mensen die je misschien niet eens kent. Maar een sterke prestatie die ik denk – hij is geen onbekende, maar ik denk dat zijn prestatie hierin bijzonder ongelooflijk is. Het is [Harry Potter-acteur] Harry Melling. Harry werd deze persoon. Hij transformeerde zichzelf en hij was onverschrokken.
[Er is een scène met] spinnen. Het is zo frustrerend, omdat we daar zoveel tijd aan hebben besteed met echte spinnen, en mensen zeggen: “Oh, ik dacht dat dat CG was.”
Ik heb zoiets van: “Nee, het was echt! Het was echt! ” We hebben er maanden over gedaan om dat voor elkaar te krijgen, omdat we het op zo’n specifieke manier moesten doen, want je kunt geen van de spinnen pijn doen. Het moet zo veilig gebeuren. Het zijn delicate wezens.
De eerste vraag die ik Harry stelde toen we spraken was: “Wat vind je van spinnen?” Hij wist wat ik suggereerde, en hij zei: “Ik kan leren om van ze te houden, denk ik.”
En toen ging hij ervoor. En dat is gewoon het beste voorbeeld van hoe hij zichzelf erin stortte en onbevreesd was. Maar ik vind zijn prestaties hierin geweldig. Het is grappig. Het is emotioneel. Het is pijnlijk. Het is eng. Het is een erg ingewikkelde voorstelling.
(Afbeelding tegoed: Netflix)
- de beste nieuwe Netflix-films
De film is ook gevuld met al deze verschillende perspectieven en tijdsprongen, die echt moeilijk goed te krijgen zijn, en ik denk dat je daarin echt slaagt. Wat is het geheim achter degenen die zo naadloos op het scherm spelen?
We hadden ze redelijk goed begrepen in het script, en ik denk dat dat de sleutel was. Maar tijdsprongen hebben alles te maken met het uitzoeken van het juiste eindpunt voor een schot en het beginpunt voor het volgende. Wat zijn de afbeeldingen die heel efficiënt een tijdsverloop gaan aangeven?
Dus van het gezicht van een kleine jongen naar iemand die een kaars op een taart aansteekt. Er is daar een verhaal. Je hebt subtiel en visueel een tijdsverloop aangegeven, maar je weet niet hoeveel tijd. En dan vindt de camera, in hetzelfde shot, de taart die naar Tom Holland gaat. Dus zoiets is een voorbeeld van hoe het werkt, en het is omdat je de juiste twee afbeeldingen kiest om op elkaar af te spelen.
En het andere is om ook oordeelkundig gebruik te maken van kaartjes die de tijd aangeven. Er zijn maar drie momenten waarop een kaart aangeeft waar in de tijd en waar op de kaart u zich bevindt. En die waren heel, heel specifiek. We moesten er echt achter komen: waar heeft een publiek gewoon een beetje extra hulp nodig om te weten waar ze zijn en wanneer ze zijn? Dat zijn de twee soorten sleutels die we in deze film zien.
Ik wilde heel snel over Robert Pattinson praten, want hij heeft een behoorlijk jaar achter de rug, met het bereik dat hij onlangs heeft laten zien van paranoia in De vuurtoren aan deze zachte branie in Tenet, en een gemartelde Batman, en uiteraard de rol in The Devil All the Time. Welke kwaliteiten bracht hij naar de rol van Preston?
Ik denk dat Rob Preston omhelsde. De reden waarom Preston Teagardin als een personage werkt, is omdat Rob niet zijn best deed om hem aardig te maken. Hij omarmde echt alle onaangenaamheden van hem. En om die reden is het personage, dat erg onaangenaam is, erg leuk om naar te kijken.
Het andere dat Rob toevoegt aan alles wat hij doet, is dat hij diep in gaat op een heleboel verschillende referenties. Zijn onderzoek is dat hij min of meer de hele wereld bestrijkt. Het is waar zijn geest hem heen brengt om te kijken.
Er zijn dus duidelijk de voor de hand liggende keuzes van predikers uit die periode. Maar ik denk dat hij naar popsterren keek. Hij stopte gewoon een heleboel dingen in de stoofpot. Dus wat eruit komt, is niet zoals alles wat je eerder hebt gezien. Rob is echt op zoek naar iets dat je nog niet eerder hebt gezien in zijn uitvoeringen. En daarom voelt het heel eigenaardig aan.
Je hebt een aantal wijzigingen aangebracht in het boek, delen van het einde, en ook Roy’s zijverhaal is grotendeels uitgesneden en komt eerder in je versie. Wat was de gedachte daarachter?
In het boek zijn er meerdere verhalen gaande, maar er is één groter verhaal, en dat is het verhaal van Willard [gespeeld door Bill Skarsgård] en Arvin [Tom Holland]. Dat is het soort ruggengraat van het boek [de gebroken relatie tussen een vader en zoon]. Dat is wat het begint en wat het beëindigt.
We moesten elk van de verhalen en de meerdere verhalen dienen. Maar we moesten altijd dat grotere verhaal in gedachten houden, dat dit vader-en-zoon-verhaal is, en de zoon die de zonden van zijn vader onder ogen kwam.
Daarom moesten we proberen tot de essentie van elk verhaal te komen. Voor ons ging de Roy-verhaallijn, die een van onze favorieten in het boek was, gewoon te ver weg van het verhaal van Arvin. Dus we moesten tot de essentie ervan komen. En ook, thematisch, wat de verhaallijn van Roy verbindt met Arvin is Lenora [gespeeld door Eliza Scanlen]. Het is het feit dat Lenora afkomstig is van deze zeer gecompliceerde ouders, op dezelfde manier dat Arvin afkomstig is van een zeer gecompliceerde vader, en met zijn relatie tot relatie, en Roy’s relatie tot religie.
Dus we moesten tot de essentie ervan komen, en tot de kern komen, en hoe het verband hield met Arvin en die verhaallijn. Om die reden moesten we het dus echt tot de belangrijkste elementen ervan terugbrengen. En dat was de gedachte erachter.
The Devil All the Time wordt op 16 september uitgebracht op Netflix. Bekijk in de tussentijd het beste Netflix-films.