“We hadden eigenlijk veel literaire verwijzingen; veel sprookjes – weet je, deze ouders… het zijn geen normale ouders,” vertelt regisseur Samuel Bodin over de personages van Lizzy Caplan en Antony Starr in zijn speelfilmdebuut Cobweb. Dat kunt u wel zeggen.
De nieuwe horrorfilm, met ook Cleopatra Coleman en Woody Norman in de hoofdrollen, het krullende schatje dat het neefje van Joaquin Phoenix speelde in C’mon C’mon, volgt de achtjarige Peter die merkt dat zijn wereld griezelig uit elkaar begint te vallen nadat hij elke nacht geklop uit de muur van zijn slaapkamer hoort komen. Zijn vader en moeder – de eerste overheersend en robotachtig, de tweede koud en agressief – doen hun best om hem ervan te overtuigen dat het gewoon een gevolg is van hun oude huis, maar hun afwijzende houding brengt Peter er alleen maar toe om verder op onderzoek uit te gaan, waardoor hij een aantal gruwelijke familiegeheimen ontdekt… te beginnen met een schedel die diep begraven ligt in het pompoenveldje achter het huis.
“Het is zo moeilijk om dit soort scripts tegen te komen; het was eenvoudig. Weet je, een eenvoudig verhaal is erg moeilijk om te schrijven. Toen ik het las, had ik zoiets van ‘Oh mijn god, het is cool, het is verdraaid, het is eenvoudig, maar met zo’n mooie naïviteit’ en ik had zeker het gevoel dat ik iets in het verhaal te brengen had,” legt Bodin uit aan GamesRadar+. “Het had al dat mythische gevoel, maar ik wilde het echt omarmen en versterken. Ik werk graag met verhalen die een soort sneeuwbollenkwaliteit hebben. Ik hou ervan als je een toon kunt presenteren die niet gebaseerd is op de werkelijkheid, het is niet geaard – het bestaat bijna in zijn eigen kleine bubbel en je creëert je eigen kleine universum.
“Het kan soms wel een probleem zijn. Soms zeggen mijn collega’s: ‘Oh Sam, het is niet geloofwaardig’. Dus ik moet streng zijn voor mezelf. Maar het is net als The Simpsons en hun kleine stadje, toch?” lacht hij. “Je bent voor een bepaalde tijd in hun realiteit en dan, bam, eindigt het en komt jouw realiteit terug. Ik hou van dat soort verhalen.”
(Afbeelding credit: Lionsgate UK)
Hoewel Bodin zeker geen onbekende is op het gebied van horror, omdat hij samen met Cobweb de veelgeprezen Netflix-serie Marianne heeft gemaakt, merkt hij op hoe essentieel het voor hem was om vanaf het begin van het verhaal te houden, aangezien het zijn eerste film is en het eerste project dat hij regisseerde zonder het te schrijven. Deze keer schreef Chris Thomas Devlin het script – hoewel Bodin er wel in slaagde om zijn eigen originele nachtmerriesequentie in te voegen, waarin Peter zich zijn ouders voorstelt als monsterlijke wezens met lange vingers en een duivelse grijns.
“Het waren veel eerste keren voor mij, want ja, het is mijn eerste speelfilm, maar het was ook mijn eerste baan in het Engels. Zoals u weet is het maken van films voor 90% communicatie, dus het was een hele opgave,” herinnert hij zich. “Maar ik wilde echt met de VS werken en met een studio werken en die ervaring hebben, dus ik zei: ‘Oké, ik moet het verhaal van iemand anders omarmen om dat te kunnen doen’.
“Ik was van tevoren bang, maar het was echt creatief en er was altijd een discussie met alles. Keuzes werden altijd op een collaboratieve manier gemaakt,” vervolgt Bodin. “Het was niet gemakkelijk, want ik hou van schrijven. Ik voel me meer gelegitimeerd als het mijn verhaal is, weet je? Je schrijft twee jaar en als je dan op de set komt, zeg je: ‘Oké, ik weet waarom ik daarheen ga…’ Als het niet jouw verhaal is, ben je geneigd om wat meer te twijfelen en je af te vragen of de dingen die je doet wel goed zijn. Ik heb veel dingen geleerd; ik heb nog steeds veel te leren, maar ja, ik heb veel dingen geleerd.”
Bodin vond inspiratie op verschillende plaatsen voor Cobweb, waaronder Tim Burton-titels en gebroeders Grimm-verhalen. Degenen die bekend zijn met het werk van Neil Gaiman en Henry Selick van The Nightmare Before Christmas zullen niet verbaasd zijn dat hij ook veel naar Coraline keek, waarin een nieuwsgierig jong meisje centraal staat dat op een portaal stuit naar een vreemde, geïdealiseerde versie van haar familie en huis – hoewel de dingen niet zo perfect zijn als ze lijken.
“Ik dacht veel na over die animatie toen we iets aan het doen waren en hoe het de werkelijkheid vervormt,” herinnert hij zich. “Ook esthetisch gezien is het net dat platte ding, toch? Het is net een poppenkast. Alles is een beetje excentriek en niemand gedraagt zich precies zoals het hoort.” Andere invloeden waren onder andere John Carpenters Halloween, qua spanning en herfstachtige setting, en Stanley Kubricks “hypnotiserende” The Shining.
“Ik ben een Fransman, dus ik heb niet dezelfde relatie met Halloween als Amerikanen. Voor mij is het een fantasie. Daar ben ik helemaal in gesprongen,” geeft Bodin toe. “Een andere film die ik in mijn gedachten hield was The Night of the Hunter, omdat die echt opereert vanuit het oogpunt van kinderen. Ze gebruikten sets die een beetje te klein waren; te klein voor de camera. Wij probeerden dit soort gevoel te reproduceren, het gevoel wanneer je een kind bent en alles net iets te groot aanvoelt.”
(Afbeelding credit: Lionsgate UK)
Zich inzetten voor zo’n eenduidige visie heeft zo zijn uitdagingen, maar voor Bodin bleek soms zelfs het overbrengen van zijn ideeën op iedereen op de set het moeilijkst. Hij zegt dat hij Norman, die pas negen was ten tijde van de opnames, als zijn “vertaler” heeft gebruikt tijdens de productie. “Hij verdient een medaille voor zijn vertrouwen in mij in het begin, want het was mijn eerste klus in het Engels – hoewel hij mij beter begreep dan de hele crew. Wat zo geweldig aan hem is, is dat hij zo aanwezig is en zich altijd zo bewust is. Er is geen barrière; hij was altijd zo open in elke scène.
“Hij is heel volwassen en als een scène klaar is, is die ook klaar. Dat is het. Het is een heel eenvoudige benadering van acteren. Mijn camera zit de hele film aan hem vast, dus ik had geluk dat ik iemand als Woody kon vinden. Het castingproces was ook niet gemakkelijk, want het was tijdens de pandemie dus we deden alles op Zoom; de eerste keer dat we elkaar allemaal ontmoetten was op de set – nou ja, een week ervoor, we hadden een week repetities – dus het was een heel avontuur.”
Voor het grootste deel van de krappe 88 minuten is Cobweb een oefening in langzame spanning en angst naarmate Peter meer te weten komt over wat – of wie – er achter het mysterieuze geklop zit, en waarom zijn ouders zo volhouden dat het allemaal in zijn hoofd zit. Maar wat zo bevredigend is aan de film, is dat de dingen plotseling omslaan in de aanloop naar de laatste akte, en overgaan in meer gekke, verrassend bloederige chaos wanneer lelijke waarheden – en een schokkende secundaire antagonist – worden onthuld. U ziet niet per se veel van het bloederige bloedbad, maar het is enorm vermakelijk. Verfrissend ook, gezien hoe vaak gruwelijkheden tegen het einde uitdoven. Het is een pay-off die alleen zo goed werkt, dankzij de basis die gelegd is door de unieke, sinistere prestaties van Caplan en The Boys-standout Starr.
“Chris heeft veel aanwijzingen in zijn script gestopt. De vader en moeder hebben bijvoorbeeld geen namen. Dat zegt je meteen: ‘Oké, dit is niet realistisch’, en het geeft alles een buitenaardse kwaliteit,” legt Bodin uit. “Het personage van Antony beweegt natuurlijker, maar de rol van Lizzy is gecompliceerder omdat het veel wendingen neemt. Ik ben zo blij dat ik de kans krijg om met haar te werken.
“Ze is een geweldige actrice, en ze is een oorlogsmachine en een chirurg, weet je wel? Ze heeft zoveel kracht en ze is zo precies. We hebben alles voor de opnames in kaart gebracht en het was zo van: ‘Oké, in die scène moet ik zo raar doen, en in die scène moet ik normaal doen,'” grinnikt hij. “Soms verloren we onszelf een beetje in de gekte en werden we aangemoedigd om terug te komen, maar het was erg leuk.” Het is geen verrassing dat ze zich af en toe lieten meeslepen; dit zijn tenslotte geen normale ouders.
Cobweb draait op vrijdag 1 september in de Britse bioscopen. Bekijk voor meer informatie onze lijst met de spannendste aankomende horrorfilms die de rest van 2023 en daarna onze kant op komen.