Ik heb de afgelopen 20 minuten besteed aan het verkennen van een verlaten onderzoekstoren in Starfield. Het was een van de vele bouwwerken die ik heb ontdekt tijdens mijn tocht over deze planeet, en tot nu toe heeft het me meer middelen en lekkernijen opgeleverd dan ik fysiek kan dragen. Een legendarische helm hier, een hele stapel medkits daar, en zelfs een kleine hoeveelheid van een metaal dat ik nodig heb voor wat onderzoek. Ik ben zo blij dat ik een zwaarbewapende Spacer Captain op de loer zie liggen op de bovenste verdieping, die zich ook met zijn eigen zaken bemoeit en naar het uitzicht kijkt. Ik ga te snel, waarschuw hen en plotseling lig ik onder vuur, terwijl een nabijgelegen collega van de Spacer alarm slaat en mijn minimap plotseling pulseert met rode stippen die aangeven dat er nog veel meer Spacers moeten komen.
Ik ben echter dolblij. Het duurt niet lang voordat ik de helft van de Spacers heb uitgeschakeld met een combinatie van indrukwekkende granaatscherven en mijn vertrouwde lasergeweer, voordat ik overschakel op een Legendary Pistol dat ik net heb gevonden. In Starfield zijn de gevechten vloeiend, sluw en behoren ze tot de beste wapens die ik in jaren in een Bethesda-titel heb gezien – en dat allemaal omdat er geen VATS is.
Braakliggende ruimte
(Afbeelding credit: Bethesda)
Met V.A.T.S. (of Vault-Tec Assisted Targeting System, zoals het eigenlijk heet) kunnen spelers in alle Fallout-games de tijd vertragen en op afzonderlijke lichaamsdelen richten voor extra schade. Voor mij was het altijd ongelooflijk onhandig en haalde het me volledig uit het moment. Tenzij je ervoor koos om in de bijbehorende VATS-perks te investeren, was ik er nooit zeker van hoe effectief het was in vergelijking met gewoon in FPS-stijl schieten. Als ik precies op iemands benen of armen richt, wil ik dat het zinvol voelt. Misschien niet in de mate van Sniper Elite met zijn kogelcamera slo-mos, maar meer in de zin van het gevoel van impact in iets als Call of Duty of zelfs Dead Island 2.
Omdat u in Starfield gewoon volledig aanwezig kunt zijn tijdens gevechten, voelt het als een transformatie. Ik ben nooit gecharmeerd geweest van de vuurgevechten van Bethesda Studios, maar dit voelt net zo gladjes aan als je zou hopen. Dat geldt vooral als je de zwaartekracht in aanmerking neemt: op sommige planeten kun je hoger en verder springen dankzij de verminderde zwaartekracht, en op sommige ruimtestations kun je vechten zonder zwaartekracht. Wapens duwen u hier naar achteren en voegen een extra niveau toe aan de onderdompeling die Bethesda’s ruimtesim biedt.
(Afbeelding credit: Bethesda)
Het spel heeft ook een enorm scala aan soorten wapens en munitie, met genoeg opties om te upgraden en de gevechten aan te passen aan uw eigen speelstijl. Ik ben ook helemaal weg van sommige ontwerpen, zoals de Elemental Refined Soulstice, die er op zijn best uitziet als een overpowered stuk speelgoed en zelfs een klein epaper-display heeft voor het aantal munitie.
Er was geen concrete reden om te denken dat VATS deel zou moeten uitmaken van de gevechten in Starfield, omdat het een duidelijk Fallout-mechanisme is, maar dat heeft sommige fans er niet van weerhouden om te hopen dat het zou verschijnen. Het spijt me mensen, maar voor zover ik in mijn 50 uur met het spel heb kunnen ontdekken, is er geen VATS als een van de Starfield-vaardigheden om vrij te spelen. Als u een ondeugende ruimteverkenner wilt zijn, kunt u in een stad genaamd Neon de drug Aurora kopen, waarmee u de tijd tijdens gevechten kunt vertragen voor bullet-time momenten. Maar omdat het overal behalve in Neon hoogst illegaal is, zult u zichzelf daarbij ernstige smokkelproblemen op de hals halen. Dat is natuurlijk ook een optie.
(Afbeelding credit: Bethesda)
Wat Starfield wel doet, is gebruik maken van een versie van VATS voor ruimtegevechten. Het is een Tech-vaardigheid die u kunt vrijspelen met de naam Targeting Control Systems en net als bij VATS kunt u hiermee specifieke onderdelen van een schip aanvallen – of dat nu de afzonderlijke wapens zijn of onderdelen zoals de motor. Het interessante hieraan is dat het voelt alsof het een groter doel dient. Schakel de hyperaandrijving van een vijandelijk schip uit en het kan niet meer uit de strijd warpen, of schakel de motor uit en u kunt aan boord springen en iedereen binnenin uitschakelen – vooral handig als u daarna het schip voor uzelf wilt innemen, wat in Starfield erg leuk is.
Dat is voor mij het perfecte gebruik van een VATS-achtig systeem – een meer gericht, tactisch element voor gevechten die snel in chaos en een vernield schip kunnen veranderen. Het maakt deze versie van VATS ook eigen, zonder afbreuk te doen aan de Fallout-identiteit. De gevechten in Starfield voelen absoluut beter zonder VATS – zelfs als een optionele extra.
Natuurlijk zijn Starfield-gevechten nog beter met één van de Starfield Companions aan uw zijde.