Of het nu Halloween, Saw of A Nightmare on Elm Street is, horrorfans blijven erg beschermend over hun favoriete franchises. En terecht, maar dit betekent dat nieuwe toevoegingen veel te bewijzen hebben en daarom meestal al ver voor hun release mislukken door de hoge verwachtingen van het publiek. In dit geval is de The Texas Chainsaw Massacre (TTCM) franchise niet anders.
De Texas Chainsaw-serie moet wel één van de zwakkere franchises in het genre zijn, met in totaal negen films die elkaar allemaal tegenspreken wat betreft de tijdlijn en de oorsprong van Leatherface. Maar er is één remake, een ruwe diamant zo u wilt, die door de mazen van het net lijkt te vallen. Ondanks de harde kritiek van zowel fans als critici ten tijde van de release, is The Texas Chainsaw Massacre 2003 nog steeds een van de beste horrorremakes ooit gemaakt.
We weten dat dit een grote bewering is, maar nu de 20e verjaardag voorbij is, kijken we terug op hoe de remake uit het begin van de jaren ’00 erin geslaagd is om een geweldige remake te zijn, die alle slechte pers en tweesterrenrecensies niet verdient.
De verhaallijn veranderen
(Afbeelding credit: New Line Cinema)
De originele low-budget, bloederige en verdorven The Texas Chainsaw Massacre van Tobe Hooper werd in 1974 uitgebracht en was werkelijk schokkend voor die tijd. Hij kreeg een enorme cult-aanhang en het was moeilijk voor een onwetende voorganger om zich te meten.
Maar in 2003 slaagde regisseur Marcus Nispel erin om een nog donkerdere reboot af te leveren. Net als in het origineel volgt het verhaal Erin (Jessica Biel), haar vriend en drie anderen op hun tocht door het platteland van Texas. Onderweg komen ze een ontsnapte Leatherface tegen die hen uiteindelijk naar een gewelddadige en kannibalistische familie leidt. Eén voor één worden de tieners opgepakt door de kettingzaagzwaaiende maniak die we allemaal goed kennen. De versie uit 2003 wijkt af van het origineel en verandert niet alleen de familienaam van Leatherface, maar ook de familieleden zelf en introduceert schurkachtige vrouwelijke personages en bondgenoten.
Ondanks dat Hooper zelf in het schrijfteam zat, veranderde Nispels Massacre de verhaallijn, wat destijds veel die-hard TTCM-fans boos maakte. Maar achteraf is 2020, en nu kunnen we zien dat dit het juiste was om te doen. Eén ding weten we zeker in de horrorwereld: als het niet kapot is, doe dan geen moeite om het te maken, dus waarom zou Nispel zelfs maar proberen om het min of meer perfecte origineel van Hooper helemaal opnieuw te maken? In de film uit de jaren ’70 koos Hooper ervoor om te zinspelen op het geweld en liet hij veel van de gore aan de verbeelding over – zoals bijvoorbeeld de dood van Sally’s vriendin Pam. In de versie van 2003 kozen de schrijvers ervoor om alles tegen de muur te gooien, waardoor de meest gewelddadige en gemene Leatherface ooit ontstond.
Het perfecte voorbeeld van achterbuurthorror
(Afbeelding credit: New Line Cinema )
Niet alleen de personages of het goregehalte werden verder uitgediept. Nispels remake ging ook dieper in op TTCM’s eigen subgenre, ‘backwoods horror’. Backwoods-horror begon in de jaren ’70 met films als Deliverance, de originele TTCM en The Hills Have Eyes en richt zich op de sociaal-politieke kloof tussen stedelijke en landelijke manieren van leven, waarbij het boerenvolk vaak wordt afgeschilderd als barbaars, gewelddadig en onhandelbaar die de stadsbewoners zien als onwetend, bevoorrecht en ondankbaar – een gemakkelijke prooi. Het thema kwam weer terug in de vroege jaren ’00 met Rob Zombie’s House of 1000 Corpses, Wrong Turn en natuurlijk de remake van TCM.
Nispels remake is het perfecte voorbeeld van achterbuurthorror en belichaamt alles waar we van houden in het subgenre, van de geïsoleerde, rustieke familie die zichzelf denkt te beschermen door te doen wat zij als juist beschouwen, tot de jonge, naïeve stadsmensen die de schuld krijgen van de manier waarop de maatschappij degenen behandelt die in achtergestelde gebieden wonen. Deze verkenning van sociologische kwesties maakt de bedoelingen van de familie, hoe immoreel en schandelijk ze ook zijn, een klein beetje begrijpelijker.
In tegenstelling tot het origineel (sorry, not sorry), verkent de 2003-entry het verleden van Leatherface op een dieper niveau – we horen van zijn familie dat hij zijn hele leven is gekweld door een huidziekte die zijn gezicht misvormd heeft achtergelaten en daarom het gevoel heeft dat niemand anders dan zijn vlees en bloed ooit om hem zal geven. In dit opzicht zien we een andere kant van de gestoorde kannibalistische familie die we eerder niet zagen.
Zijn tijd vooruit
(Afbeelding credit: New Line Cinema)
In veel opzichten was TTCM de remake die liep zodat alle anderen konden rennen. Aan het begin van de jaren ’00 klonk ‘remake’ als een vies woord, maar met de geboorte van het film- en televisieproductiebedrijf Platinum Dunes, dat vanaf TTCM 2003 een aantal horror-remakes uitbracht, werden remakes trendy. Fast forward naar 2023 en bioscopen over de hele wereld worden overspoeld met hervertellingen en vervolgen, van The Exorcist: Believer tot de aankomende remake van Crow. Hoewel critici TTCM 2003 afkeurden toen het uitkwam, wordt het samen met Platinum Dunes vaak gezien als het begin van de remake rage in horrorfilms voor het grootste deel van de jaren ’00, wat betekent dat de slechte ontvangst kan worden toegeschreven aan franchisefans die iets te veel vasthouden aan het origineel.
En het is niet alleen de vernieuwingsfactor die maakt dat deze film zijn tijd ver vooruit is. De traditionele horror uit de achterbuurten naar de 21e eeuw halen met een onafhankelijk en vrijgevochten eindmeisje (met een iconische outfit, natuurlijk) zoals Biel’s Erin is een patroon dat we tot op de dag van vandaag zien met Mia Goth’s Maxine in X. Natuurlijk zou je kunnen stellen dat Sally Hardesty het originele eindmeisje is, maar Erin was echt indrukwekkend in deze film door de manier waarop ze sprak, opstond tegen de mensen om haar heen en het op zich nam om te proberen anderen te redden – we weten gewoon dat de TikTok-meisjes van vandaag helemaal gek op haar zouden zijn. Met het succes van Ti West’s X, kunnen we ons alleen maar voorstellen hoeveel TTCM 2003 zou opbrengen als het vandaag zou worden uitgebracht.
Al met al is The Texas Chainsaw Massacre 2003 een behoorlijk stukje horror dat een aantal zeer grote laarzen te vullen had in termen van de familiefranchise. Laten we eerlijk zijn, de film werd bij de release onterecht afgekraakt door critici, en gezien zijn populariteit vandaag de dag, die blijkt uit de waardering van 4-en-een-halve ster op Amazon Prime, was hij zijn tijd ver vooruit en als hij vandaag de dag zou worden uitgebracht, zou hij veel beter worden ontvangen. Met een sprankelende Y2K-cast, een vleugje heruitvinding en een verkenning van de horror in de achterbuurten, kunnen we gerust zeggen dat The Texas Chainsaw Massacre 2003 een van de, zo niet de beste, remakes van horrorfilms aller tijden is. En daarmee is de kous af.
Honger naar meer plezier in de horrorfilms? Bekijk dan onze lijst met de 15 beste sequels van horrorfilms die u deze Halloween zullen laten gillen.