Als je ooit een rare dag hebt gehad, is de kans groot dat je jezelf waarschijnlijk hebt gevraagd: ‘Leef ik in de Twilight -zone?’ Wanneer het onverwachte en onverklaarbare gebeurt, kan de themamuziek in je hoofd spelen. En beide kunnen waar zijn, zelfs als je nog nooit een aflevering van de Twilight Zone hebt gezien – het is gewoon zo iconisch.
Hoewel de show de afgelopen 60 jaar op grote schaal is gevierd – culminerend in talloze parodieën, popculturele referenties, revivals, een Disney -themaparkrit – het lijkt erop dat we vaak vergeten de man te vieren die het allemaal is begonnen.
Rod Serling was niet je gemiddelde entertainer – vooral niet in de jaren zestig, toen racisme (nog meer) ongebreideld was en sociale kwesties nog steeds een gevoelig onderwerp waren voor televisie. Terwijl sommigen het einde van elke aflevering hebben afgeschreven wanneer Serling weer in het frame komt en het ‘punt’ van elk vreemd of zenuwslopend verhaal netjes samenvat als ‘campy’ of ‘cheesy’, werd het met een doel gedaan.
Serling nam in dienst in het Amerikaanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog en koos ervoor om deel te nemen aan de gevecht in plaats van afgestudeerde middelbare school. Hij wilde een verschil maken, en deed dit, maar het was niet zonder getuige te zijn van bloedvergieten, dood, gore en terugkeer naar huis met posttraumatische stressstoornis (PTSS) en een nieuwe kijk op de wereld zoals we het kennen.
Dit zou uiteindelijk zijn schrijven en richting op de Twilight -zone informeren, waarbij Serling iets van een sociale activist werd die vaak zijn voet neerzette en ruzie maakte met Hollywood Studios. Het was een vroege run-in met censuur die leidde tot de creatie van de show-hij had al drie Emmy’s gewonnen vóór 1959.
“Ik wil niet meer vechten,” vertelde hij journalist Mike Wallace in een interview (opent in nieuw tabblad). Op dit punt in zijn carrière was hij twee keer gedwongen om twee teleplays te veranderen die werden geïnspireerd door het racisme dat leidde tot de moord op Emmett Till en van plan was om sociaal commentaar op beide te maken.
“Ik wil niet tegen sponsors en agentschappen vechten,” zei hij. “Ik wil niet hoeven te pushen op iets dat ik wil en moet genoegen nemen met de tweede beste. Ik wil niet altijd een compromis moeten sluiten, wat in wezen is wat een televisieschrijver doet als hij wil zetten over controversiële thema’s. ”
(Afbeelding credit: Paramount)
Enter: The Twilight Zone, of, wat een van de cultureel belangrijke televisieprogramma’s in de popcultuurgeschiedenis zou worden.
Met prominente sciencefictionschrijvers om verhalen te vertellen die sociaal commentaar maakten op belangrijke gebeurtenissen, werd de serie al snel een van de meest controversiële van de periode. Serling was zeker geïnteresseerd in entertainment, maar hij zorgde ervoor dat hij de Anthology -serie gebruikte om relevante kwesties zoals de nucleaire wapenwedloop en massa -hysterie aan te pakken, en duikt in onderwerpen die als ongemakkelijk werden geacht voor dagtelevisie zoals McCarthyism (“De monsters zijn in Maple Street “) en vooroordelen/discriminatie (” Ik ben de nacht – kleur me zwart “).
Een ziekte die bekend staat als haat. Geen virus, geen microbe, geen kiem – maar toch een ziekte, zeer besmettelijk, dodelijk in zijn effecten. Zoek er niet naar in de Twilight Zone – zoek het in een spiegel. Zoek het voordat het licht helemaal uitgaat.
“Ik ben de nacht – Color Me Black”
Er zijn afleveringen die dienen als waarschuwende verhalen voor slechte beslissingen genomen vanwege de hebzucht of dorst naar macht van een personage (“The Man in the Bottle”), die commentaar geven op de obsessie van de samenleving met schoonheid (“Eye of the Becholder”), en Sommigen die de allegorie aan het einde verlaten om regelrechte angst te veroorzaken, zoals “de dummy” of “levende pop”.
Van groteske varkensmaskers tot een griezelig vrolijke dummy, de steeds dreigende stem van Talky Tina, de pop, of permanent vervormde gezichten bedoeld om de vreselijke persoonlijkheid van de persoon weer te geven, blijft de beelden bij ons. De themamuziek veroorzaakte een gevoel van paniek en Serling sprak rechtstreeks tegen de kijker met een strenge, onheilspellende stem. Elke aflevering eindigde met een soort waarschuwing, en als we slim waren, zouden we luisteren.
(Afbeelding credit: Paramount)
STACHT STACHT SPECTEER SOMS 60 jaar later … Hebben we geluisterd? Het lijkt erop dat de sociale kwesties die in de Twilight -zone zijn onderzocht, vandaag net zo relevant zijn, zo niet meer. Misschien was de allegorie aan het einde van elke aflevering inderdaad een waarschuwing en voorspelde Serling de toekomst, waardoor we weten dat deze lessen nooit hun relevantie zouden verliezen – dat de geschiedenis gedoemd is zich te herhalen.
Serling stierf aan een hartaanval op 3 mei 1975, op 50 -jarige leeftijd. Het was ruim voordat de serie zijn tweede revival zou hebben, voordat Disney World een themapark zou creëren, voordat de show zo’n enorm syndicatiesucces zou worden en word vaker herhaald dan we kunnen tellen. (Het is ook de moeite waard om de ironie op te merken achter het herunucces van de Twilight Zone: zijn bedrijfsdrama -patronen, een teleplay die live werd opgevoerd in Kraft Television Theatre voor slechts één nacht, was zo populair dat het netwerk het opnieuw had gerestaureerd voor een andere live optreden met hetzelfde met hetzelfde met hetzelfde Cast. Dit was een primeur voor netwerktelevisie, omdat er op dat moment niet zoiets bestond als syndicatie, wat betekent dat Serling in wezen verantwoordelijk is voor het uitvinden van de herhaling.)
Ondanks zijn zwart-witte formaat en dodgy pixelkwaliteit, blijft de originele de Twilight-zone zowel belangrijk als cultureel relevant. We hebben nog steeds veel dat we van de show kunnen leren, zelfs als het gewoon een goed eng verhaal is.
De Twilight Zone streamt op Prime Video en Paramount Plus. Bekijk voor meer informatie onze lijst met de beste tv -shows aller tijden.