Begrijp me niet verkeerd, verhalende spellen kunnen geweldig zijn. Ik ben een liefhebber van big-budget games met veel cut-scene, zoals Marvel’s Spider-Man 2 en God of War. Ik heb honderden uren verloren aan de meesterlijke avonturenspellen van Wadjet Eye, en ik heb gebloeid en overleefd in de meest geprezen verhaalgedreven uitstapjes van Larian, niet in de laatste plaats Baldur’s Gate 3 en Divinity: Original Sin 2. Maar voor mij is er iets aan het Metroidvania-genre dat schreeuwt: minder is meer.
Tot voor kort wist ik niet dat ik er zo over dacht. Het Metroidvania-genre is op dit moment bezig met een soort renaissance, met alleen al in het afgelopen jaar zoveel topgames en nog veel meer aan de horizon. Van The Last Case of Benedict Fox tot Prince of Persia: The Lost Crown en Tales of Kenzera: Zau, als u van platformgames houdt die worden afgesloten door stapsgewijs vergaarde superkrachten, dan hebt u zich de afgelopen 12 maanden waarschijnlijk prima vermaakt. Ik in ieder geval wel, want Blasphemous 2 en Ultros behoren niet alleen tot mijn favoriete Metroidvania-games, maar ook tot mijn favoriete videogames aller tijden.
En hoewel ik een idee heb waar hun overkoepelende verhalen over gaan, lieten hun verhalen mijn hoofd van begin tot eind tollen. Om eerlijk te zijn, heb ik onlangs geleerd dat ik het niet anders zou willen.
Wat zeggen?
(afbeeldingskrediet: Team17)LEES TUSSEN DE LINES
(Afbeeldingskrediet: Team17)
Blasphemous 2 recensie: “Een Soulsl-achtig vervolg dat even verontrustend als onvoorspelbaar is”
Op dezelfde manier waarop de spellen van FromSoftware lichtvoetige verhaallijnen gebruiken in de actie-RPG-ruimte – niet in het minst in de Dark Souls-serie, Bloodborne en Elden Ring – is veel van wat Blasphemous 2 en Ultros aan verhaal te bieden hebben voor interpretatie vatbaar. Overlevering en plotpunten worden zelden uit de doeken gedaan, maar in plaats daarvan verzameld in fragmenten uit objectbeschrijvingen, uit de losse pols gevoerde gesprekken met onschuldige NPC’s of via de vage maar opzettelijke plaatsing van vijanden en eindbazen op de wereldkaart.
Online commentatoren zoals VaatiVidya hebben carrière gemaakt met het ontleden van de dubbelzinnige verhalen van FromSoftware-games, en hoewel ik nog geen vergelijkbaar persoon in het Metroidvania-spectrum heb ontdekt, kan dezelfde nauwgezette, pseudo-historische speculatie zeker worden toegepast op spellen als Blasphemous 2 en Ultros. Het eerstgenoemde spel is immers gebaseerd op de zinloosheid van het leven en de eindeloze cyclus van dood en wederopstanding. Het put uit de fantastische gotische cultuur, met visuals die een huiveringwekkende, duistere fantasiewijze van het Spaanse katholicisme weerspiegelen. Het heeft verschuivende steden, meerkoppige oude goden en waterdemonen die hordes volgelingen uit de diepten van de zee trekken. Op uw beurt is het uw taak om te doden of gedood te worden, waarbij u elke steeds vreselijkere godheid om de beurt velt in uw poging om de wereld om u heen op de een of andere manier te verlossen.
(Afbeelding credit: Hadoque)
“Ultros daarentegen is zo’n vibe”
Ultros daarentegen is zo’n vibe. Ondanks dat ik eerder deze week mijn Ultros recensie heb gepubliceerd, ben ik er nog steeds niet van overtuigd dat ik de verhaaltrends begrijp – maar dat maakt niet uit als al het andere zo netjes op zijn plaats valt. Een kort overzicht? Het spel speelt zich af in een “kosmische baarmoeder met een oud, demonisch wezen” genaamd The Sarcophagus. U kruipt in de hoge gympen van een felrood stofdoekdragend insectenwezen, dat andere insecten afslacht en hun organen oogst om: a) voeding te krijgen, en b) nieuwe vaardigheden te leren die u helpen de wereld te doorkruisen. U leert ook tuinieren om u te helpen bij uw achtervolging en zult een heleboel Sjamanen doden om het eerder genoemde demonische wezen wakker te maken en uit de eerder genoemde kosmische baarmoeder te ontsnappen.
Als u daar iets van snapt, dan bent u slimmer dan ik. Maar nogmaals, verhaalbegrip is altijd een ondergeschoven kindje in mijn plezier van deze spellen. Zowel Blasphemous 2 als Ultros zijn meteen naar de top van mijn lijst met favoriete spellen gesprongen, ondanks het feit dat ik u niet echt zou kunnen vertellen waar ze over gaan. Dat vind ik helemaal prima, want deze spellen zijn mechanisch gezien topklasse Metroidvania spellen, boeiend, intuïtief, slim en qua toon perfect. Eerlijk gezegd ben ik al heel lang verbijsterd over de fijne kneepjes van de spellen van FromSoftware – van Demon’s Souls tot Elden Ring – en toch behoren deze spellen tot mijn absolute favorieten aller tijden.
Gedetailleerde cutscènes hebben hun plaats, net als handmatige verhaallijnen. Maar storytelling kent vele vormen, en Ultros en Blasphemous 2 behoren op minder voor de hand liggende manieren tot de allerbeste.
Bekijk de beste Metroidvania spellen om helemaal uit te spelen