Vergis u niet, The Legend of Zelda: Breath of the Wild heeft de blijvende serie ten goede veranderd. Het epische open-wereld avontuur van 2017 vond alles wat daarvoor was gekomen opnieuw uit met zijn focus op verkenning, out-of-the-box denken en spelersvrijheid. Voor velen was BOTW hun eerste Zelda game – en hun favoriet.
De verleiding zal dan ook groot zijn voor de franchise om verder te gaan met de Epona waar het op is ingesprongen. Breath of the Wild en het vervolg, Tears of the Kingdom, zijn goed voor bijna een derde van de verkoop aller tijden van de serie, en het is nu moeilijk voor te stellen om terug te keren naar de meer rigide kerkerstructuur van de avonturen uit het verleden.
Maar dat zou niet de drijfveer moeten zijn achter de nieuwe live-action Legend of Zelda-film. Fluister het, maar het is eigenlijk een ander Zelda-meesterwerk – Ocarina of Time uit 1998 – dat de beste, meest gelaagde basis biedt waarop kan worden voortgebouwd voor een eerste Master Sword-achtige poging om consoles in te ruilen voor films.
Een link naar het verleden
(Afbeelding credit: Nintendo)
Toegegeven, we weten op dit moment erg weinig over het gezamenlijke Nintendo/Sony-project, behalve dat Shigeru Miyamoto, de bedenker van Legend of Zelda, zijn krachten bundelt met Spider-Man-producent Avi Arad, en dat The Maze Runner-regisseur Wes Bell ook aan boord is. Toch valt er iets voor te zeggen dat Ocarina of Time dat lappendeken-team alle hulpmiddelen geeft om te slagen in wat aanvoelt als een behoorlijk ondankbare taak.
Allereerst de structuur. Het ontwerp van Breath of the Wild is losjes; het moedigt een dwalend oog en een ondeugend gevoel van regels overtreden aan. De Super Mario Bros. Movie, of u die nu leuk vond of niet, was een succes omdat het een solide uitvoering was van een relatief veilig concept. Ocarina of Time biedt datzelfde soort verankering, maar voegt daar net genoeg intrige aan toe om een groter publiek aan te trekken.
In de kern is Ocarina of Time de ultieme heldenreis van goed tegen kwaad. Een jonge Link wordt uit de vergetelheid gehaald in het schilderachtige Kokiri Forest en moet het opnemen tegen een legioen monsters en onverlaten op verschillende locaties in de hoop de despotische Ganondorf een halt toe te roepen. Het komt ook dichter in de buurt van het soort realistische look dat minder schokkend zal zijn wanneer Zelda overgaat op live-action.
De langzame escalatie die alle goede films nodig hebben, is ook al ingebakken: je gaat door de Deku Tree, rijdt voor het eerst met Epona over Hyrule Field terwijl de iconische score van Koji Kondo aanzwelt, sluipt Hyrule Palace binnen om Zelda te vinden en krijgt alle hulpmiddelen die Link nodig heeft om het kwaad te verslaan in een reeks duivelse kerkers.
Plottwist: hij faalt. In combinatie met het tijdreisaspect dat later in het spel wordt geïntroduceerd, is dat een geweldig haakje (of moet dat Hookshot zijn?) dat er actief om vraagt om te worden aangepast als de eerste voorzichtige stappen van Link in de bioscoop. Het is een leuke draai aan een beproefd filmconcept: een coming-of-age-verhaal met de ultieme mislukking, en wat er nodig is om die te boven te komen.
(Afbeelding credit: Nintendo)De reis van de held
(Afbeeldingskrediet: Nintendo)
Van Hyrule tot ver daarbuiten, hier zijn de beste Zelda-spellen
Naast het multiversum is tijdreizen nu helemaal in. Als Link steeds heen en weer moet gaan van zijn kindertijd naar zijn adolescentie om de wereld te redden, opent dat de deur voor het soort inventiviteit waar Nintendo bekend om staat, groot op het grote scherm. In Breath of the Wild blijft het verhaal een groot deel van de speelduur op de achtergrond.
Voor nieuwkomers doet Ocarina of Time het ook veel beter dan de meeste – en vooral Breath of the Wild – in het introduceren van de belangrijkste elementen. Link, Zelda, Ganon(dorf) en de Triforce zijn allemaal aanwezig. En voor degenen die dat pad al een miljoen keer hebben bewandeld? Het naar de bioscoop brengen staat gelijk aan het afspelen van het Lied van de Tijd, dat u terugbrengt naar die nostalgische dagen van CRT-tv’s, Nintendo Power-gidsen en het om de 20 seconden moeten uitrusten van de IJzeren Laarzen in de Watertempel (nee, we zijn er nog steeds niet overheen).
Het beste van alles is dat als The Legend of Zelda een avontuur in Ocarina of Time-stijl neerzet, het publiek een vervolg op Majora’s Mask kan maken. De Held van de Tijd die gevangen zit in een Groundhog Day-achtige loop vol paranoia, angst en een gigantische maan in IMAX? Puur. Cinema.
Voor het geval u nog meer overtuiging nodig had: regisseur Wes Bell heeft eerdere ervaring met een project dat, als u niet beter wist, aanvoelt als een proof of concept voor een Ocarina of Time-verfilming.
Pre-vis voor Wes Ball’s geannuleerde ‘MOUSE GUARD’ film kan een hint zijn naar hoe hij zijn live-action ‘LEGEND OF ZELDA’ film zou kunnen benaderen. pic.twitter.com/2O27zl1NihNovember 7, 2023
Meer zien
De geannuleerde film The Mouse Guard, waarvan u hierboven een fragment kunt zien, is een en al weelderig groen, strakke, fantasierijke werelden en een vleugje ongrijpbare Nintendo-magie. Breath of the Wild, hoe geweldig het ook is, geniet van gapende afgronden en open ruimtes; het zijn speeltuinen voor Link om een Bokoblin-kamp binnen te parasailen en ze van Hyrule te vegen met slechts hoop, een gebed en een verbluffend gebruik van de Ultrahand.
De waarheid is dat The Legend of Zelda film zoveel dingen zou kunnen zijn. Hij zou kunnen beginnen met The Wind Waker, onze ogen kunnen openen voor een fantastisch rijk met Link’s Awakening, of iets daartussenin. De veilige keuze zou zijn om de formule van Breath of the Wild te kopiëren. Nintendo en Sony Pictures zouden dat niet moeten doen. In plaats daarvan zou Ocarina of Time, net als meer dan een kwart eeuw geleden, het succes van de serie bij de sprong naar 3D kunnen herhalen met een andere, net zo gewaagde sprong in het onbekende.
Hé, luister! Bekijk voor meer Zelda lekkernijen de beste Switch games om nu te spelen.