Ik ben niet erg goed in puzzelspellen, maar in Station to Station lijkt dat niet uit te maken. Meestal haak ik af als het moeilijk wordt en mijn hersenen moeite hebben om het bij te houden, maar dit spel is de uitzondering op die regel gebleken. Het blijkt dat het enige wat nodig is om mij in ’s werelds meest gepassioneerde puzzelaar te veranderen, is om alles rond stoomtreinen te baseren.
Als kind was ik geobsedeerd door Thomas de Tankmachine, en hoewel ik de Fat Controller en zijn vrienden al een tijdje niet meer heb gezien, heeft de kinderlijke verwondering voor stoomtreinen me nooit echt verlaten. Station to Station, een spel dat de idealen overneemt van de houten treinsets waar ik mee speelde toen ik jonger was en dat u opdraagt om op locomotieven gebaseerde uitdagingen te voltooien, voelt dus bijna als op maat gemaakt voor mij.
Volle kracht vooruit
(Afbeelding credit: Prismatika)
Aan het begin van elke puzzel krijgt u een bijna leeg landschap voorgeschoteld, en uw doel is om uw spoorweg te gebruiken om het omliggende gebied op te bouwen door industrie en bevolking met elkaar te verbinden totdat u een bloeiend spoorweglandschap voor u hebt. Elk spoor verbindt verschillende onderling afhankelijke bedrijven met elkaar – van de houthandel tot de houtzagerij tot de meubelmakerij bijvoorbeeld – en genereert inkomsten naarmate elk station de middelen krijgt die het nodig heeft om te groeien. Met dat geld kan de rest van de regio zich ontwikkelen, waardoor er nieuwe locaties ontstaan die u met uw spoorwegnetwerk kunt verbinden.
Naarmate de puzzels vorderen, worden deze netwerken en de eisen die eraan gesteld worden steeds complexer. U kunt extra geld verdienen door een vermenigvuldiging van de inkomsten, “stapelbonussen” genaamd, door uiteindelijk meerdere bedrijven tegelijk te verbinden met een enkel stuk spoor. Natuurlijke barrières zoals heuvels en bergen vereisen bruggen en kruispunten om te omzeilen. Steden zijn onderling verbonden door passagierslijnen die geen zware vracht kunnen vervoeren, en sporen moeten zorgvuldig om elkaar heen worden geleid.
De kern van Station to Station is de noodzaak om geld te besparen. Elk station kost een bepaald bedrag om te plaatsen, en elke lijn wordt duurder naarmate deze langer wordt. Bruggen zijn een enorme extra kostenpost, waardoor u alternatieve wegen op heuvels of rond reeds bestaande lijnen moet vinden als u uw zuurverdiende centen wilt behouden. Met een kaartsysteem kunt u ingewikkelder beslissingen nemen over hoe u dat geld kunt besparen – naarmate u vordert in een level, krijgt u toegang tot kaarten die de kosten van een extra lange rij kunnen halveren als u ze op het juiste moment gebruikt. Met deze kaarten kunt u bijvoorbeeld een ‘gemengde’ lijn aanleggen die zowel passagiers als vracht kan vervoeren, of een kruising maken om een spoor over te steken, of een kabelspoorlijn om gemakkelijker een berg op te komen. De kaarten kunnen een beetje voorschrijvend zijn, maar er is meestal genoeg variatie in een level om u zelf te laten kiezen hoe u ze gebruikt.
(Afbeelding credit: Pristmatika)Indie Spotlight
(Afbeeldingskrediet: All Yes Good)
Hardhat Wombat is een heerlijk, “super crappy” puzzelspel van de maker van Plants vs Zombies
De kaarten zo goed mogelijk gebruiken is meestal de sleutel tot het deel van Station to Station dat me echt verraste in zijn vermogen om me aan het spelen te houden. Elke puzzel wordt opgelost door genoeg geld te genereren om elke nederzetting aan te sluiten, maar u krijgt een bonus als u het level uitspeelt met een bepaalde hoeveelheid overgebleven geld. Dat betekent dat u voorzichtig moet zijn met elke rail en dwarsligger die u plaatst, dat u om heuvels heen moet buigen en elk station op precies de juiste plaats moet zetten, en dat u het perfecte moment moet kiezen om elke kaart te gebruiken.
Er zijn ook specifieke taken, zoals ervoor zorgen dat u geen bomen omhakt in een bosniveau, of ervoor zorgen dat u een bepaald aantal stapelbonussen krijgt. Er zit een ingewikkeldheid in die overeenkomt met het gevoel van het spelen met een echte treinset – Station to Station mag dan op het eerste gezicht een stuk vrijer zijn, maar uiteindelijk biedt het u slechts een handvol stukken om te gebruiken als u er het beste uit wilt halen, en ik denk dat dat is wat me achter die optionele puzzels en uitdagingen heeft gehouden. Koppel dat gevoel aan de schattige en bedrieglijk gedetailleerde voxelkunst die elke verschillende locomotief rustig en speels tot leven brengt, en misschien is het geen verrassing dat dit het enige puzzelspel is geworden dat me probeert te boeien – het is het spel waar ik bijna 30 jaar op heb gewacht, sinds mijn eerste reis naar het eiland Sodor.
Station to Station is nu uit op PC. Bekijk onze Indie Spotlight-serie om te zien waar we dit jaar nog meer van hebben genoten.