Iedereen herinnert zich nog wel die scène in Spider-Man 3 uit 2007, waarin de held, gespeeld door Tobey Maguire, in de ban raakt van het symbiote-pak en de grootste klootzak wordt. Destijds was de scène – waarin Peter Parker een houding, een opgeblazen ego en een franje krijgt – opzettelijk tongue-in-cheek, lachwekkend en hilarisch tegelijk, en tot op de dag van vandaag het onderwerp van virale memes. In overeenstemming met de speelsheid van Sam Raimi’s Spidey trilogie past de scène echter zowel tonaal als thematisch in het kader.
In Marvel’s Spider-Man 2 is Peters onderwerping aan het zwarte pak echter gecompliceerder. Dezelfde gedragsveranderingen consumeren de ster van de show, maar alles bij elkaar is deze kijk op de symbiont, Spider-Man en, uiteindelijk, Venom veel donkerder; het lijkt meer op de stripreeks van The Amazing Spider-Man, in tegenstelling tot de talloze verschijningen van het pak in andere media sindsdien.
OP DE RADAR
(Afbeelding credit: Sony)
Dit interview met Peter Parker, aka uw vriendelijke buurt-Spin-Man, maakt deel uit van onze week van Marvel’s Spider-Man 2: On the Radar berichtgeving.
Ik zal hier niets verklappen, maar het volstaat om te zeggen dat dit proces in de langverwachte opvolger van Insomniac Games een humeurigere, meer verwrongen en wispelturige kant van Peter Parkers Spider-Man blootlegt. En voor Yuri Lowenthal, de acteur en stemacteur die hielp het personage tot leven te brengen, was dat precies wat hem vanaf het begin aantrok.
“Al vanaf de opzet van het verhaal werd ik zo enthousiast,” legt Lowenthal uit. “Niet alleen omdat we een Venom-verhaal en een symbiote-verhaal mochten vertellen, maar ook omdat we een verhaal mochten vertellen met een fundamenteel andere Peter Parker. En elke acteur zal je vertellen dat hij zo een schurk wil spelen. Weet je, we spelen liever schurken dan helden, omdat het ons een vrijbrief geeft om ons slecht te gedragen, zonder sociale repercussies.”
“Peter is zo, nou ja, Peter, hij is onze vriendelijke buurt-Spin-Man, en dus was het zo’n uitdaging om hem tegengesteld te maken aan al die dingen dat ik uitgeput raakte aan het einde van elke werkdag.”
Terug naar zwart
(Afbeelding credit: Sony)
“Ik moest Peter Parker in een ander hokje stoppen, en dat was altijd raar, en fysiek en mentaal uitputtend.”
Hoewel geleidelijk, is de ommekeer in Peter Parkers persona in Marvel’s Spider-Man 2 een voorname, waarbij de OG Spider-Man gestaag uit het oog verliest wat belangrijk voor hem is. Ondersteunende personages zoals Miles Morales, ook wel bekend als de andere speelbare Spider-Man, en Mary Jane Watson doen wat ze kunnen om Peter uit de verleiding te houden, maar de inherente kracht van het symbiontische pak blijkt een moeilijk te nemen hindernis.
Een humeuriger hoofdpersoon vraagt natuurlijk om een humeuriger optreden. Ik vraag Lowenthal of dit invloed heeft gehad op zijn acteermethodes, zijn voorbereiding of zijn vrije tijd. “Ik nam mijn werk niet echt mee naar huis,” zegt hij lachend. “Maar, nogmaals, ik ging ’s avonds uitgeput naar huis, anders dan voorheen, en dat was ik niet gewend. Ik had het heel gemakkelijk met Peter, en plotseling moest ik hem in een ander hokje stoppen, en dat was altijd raar, en fysiek en mentaal uitputtend. Dus ik nam die kant ervan mee naar huis.”
“Maar mijn vrouw, die Yuri [Watanabe] speelde in het eerste spel, pikt net als dat personage geen shit van mij. En dan is er nog mijn zoon die zeven is, hij springt toch al het grootste deel van de tijd rond als een superheld, dus ik heb het gevoel dat ik nog steeds dat leven mag leiden als ik thuiskom. Het is grappig, want mijn zoon was twee of drie toen we het eerste spel maakten. Toen ik elke ochtend naar mijn werk vertrok en hem vertelde dat ik een dagje wegging om Spider-Man te zijn – bedacht ik me later dat hij misschien dacht dat ik wegging om echt Spider-Man te zijn!”
Hoewel het niet vanzelfsprekend is om zo’n belangrijke rol te spelen in zo’n kassuccesvolle videogameserie – een dankbaarheid die Lowenthal ook toepast op zijn werk in Mortal Kombat 1, Diablo 4, Redfall en een heleboel andere games – heeft het werkleven van een superheldenacteur in videogames dezelfde pieken en dalen als elk ander beroep achter de schermen. Dat wil zeggen: Marvel’s Spider-Man 2 in zijn afgewerkte, supergepolijste, vijfsterrenstaat na meerdere jaren ontwikkeling, gemaakt door duizenden enorm getalenteerde mensen, is geweldig; maar het is altijd de moeite waard om te onthouden hoeveel er komt kijken bij het tot leven brengen van zo’n ambitieuze onderneming.
(Afbeelding credit: Sony)
Lowenthal geeft zelf toe dat het zijn taak is om een voorstelling te brengen die net zo vol en natuurlijk is als de virtuele wereld die de ontwikkelaars om hem heen hebben gecreëerd. Tijdens het filmen en motion-capturen van de razendsnelle, levensechte cutscènes van het spel kan het zijn dat de hele cast in de studio samenkomt en hun collectieve bloed, zweet en tranen in de headline-stelende set-pieces giet die in het eindproduct te zien zijn. Andere keren moet Lowenthal dagenlang in een geïsoleerde cabine zitten om schijnbaar triviale (maar daarom niet minder belangrijke) lijnen voor open-wereldsegmenten op te nemen en opnieuw op te nemen tegenover regisseur Kris Zimmerman.
“Ik zal je iets vertellen, en ik denk niet dat ik uit de school klink als ik dit zeg,” zegt Lowenthal. “Wanneer Insomniac mensen casten, casten ze hen voor de rol, voor het verhaal en om deel uit te maken van een familie. En dat laatste is even belangrijk, misschien zelfs belangrijker dan de andere twee, om eerlijk te zijn, maar ze letten zeker op alle drie de elementen. Ze moeten weten dat elke acteur een persoon is die bereid is om te komen spelen en creatief te zijn en met andere mensen samen te werken en niet de kamer te vullen met een ego, of om problemen te veroorzaken, want, weet je, dit vergt veel werk, en ze hebben er niet veel tijd voor. En iedereen met wie ik aan deze games heb gewerkt, is geweldig geweest [met dit in gedachten].”
“Maar op persoonlijk vlak, als ik hun carrière ken, kan ik niet ontkennen dat dat spannend is. Zoals toen Mark Ralston voor het eerst binnenkwam, je weet wel, om Norman Osborn te spelen. Ik heb een paar dagen gewacht toen ik met hem werkte voordat ik zei: ‘Hé, Mark, wat is, wat is de verjaringstermijn om je te vragen verhalen te vertellen over het werken aan Aliens? Ben je er cool over?'” En hetzelfde geldt voor Tony Todd – hij is de Candyman, weet je? Tony en ik hebben onlangs aan iets gewerkt, dus we hebben al een bestaande relatie, maar toch, als hij een kamer binnenkomt, duurt het even voordat je zijn carrière en alle personages die hij heeft gespeeld hebt vergeten. Gelukkig is Tony een heel liefdevolle, vrijgevige, meewerkende acteur, en hij is gewoon zo cool.”
Met grote kracht
(Afbeelding credit: Sony)
“Dit deel is een ander soort zenuwen, want er is niets dat iemand aan deze kant nu kan doen. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken, maar hopelijk kunnen we Spider-Man-fans en videogamefans net zo enthousiast maken als de vorige keer.”
Geloof het of niet, maar tot nu toe is alles het makkelijke gedeelte voor uw vriendelijke buurt-Spin-Man. Het acteerwerk, de voice-over, de mo-cap prestaties, de jaren en jaren van hard werken, van het injecteren van liefde en persoonlijkheid in elke opname, en dan uitgeput naar huis gaan in de echte wereld, na het virtuele NYC in Manhattan, Harlem, Queens, Brooklyn en Coney Island gered te hebben van enkele van de moeilijkste superschurken die de stad ooit in de game gezien heeft.
Dat is een wandeling in Central Park. Het moeilijkste deel, voor Lowenthal althans, is dit deel – waar Marvel’s Spider-Man 2 nog maar net zijn weg heeft gevonden naar de handen van spelers, en waar diezelfde mensen nog steeds hun mening aan het vormen zijn over zowel Spider-Mans nieuwste videogame-uiting onder de hoede van Insomniac Games, als een voorstelling die door Lowenthal zelf wordt aangedreven.
“Dit deel is gekmakend,” zegt hij. “Tot op dit punt wil je gewoon dat mensen het al spelen. Ik denk dat iedereen in het team hetzelfde is. Toen ze het eenmaal los konden laten, hebben ze er tot de laatste seconde aan gewerkt, alles verfijnd en bijgeschaafd, maar ik denk dat we allemaal gewoon willen dat mensen het spelen, er echt in opgaan en er, hopelijk, van genieten.”
“Dit deel is een ander soort zenuwen, want er is niets dat iemand aan deze kant nu kan doen. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken, maar hopelijk kunnen we Spider-Man-fans en videogamefans op dezelfde manier enthousiast maken als de vorige keer.”
Dit artikel maakt deel uit van onze speciale On the Radar-serie om de lancering van Marvel’s Spider-Man 2 te vieren. U kunt al onze weekverslagen volgen in onze On The Radar – Marvel’s Spider-Man 2 hub.