Ik krijg nog steeds koude rillingen als ik Nightsong zie vliegen. Ik ben hier al eerder geweest, starend naar de goudkleurige aasimar van Baldur’s Gate 3 terwijl ze door de lucht van het door schaduwen vervloekte land zweeft, en ik ken alles wat daarna komt qua verhaal. Tijdens mijn 350 in-game uren heb ik al heel wat van de Sword Coast gezien, maar terwijl ik me opwarm voor mijn vijfde playthrough, ben ik nog nooit zo enthousiast geweest om Baldur’s Gate 3 te spelen.
Klassen- of rasspecifieke dialogen bepalen hoe de wereld op mij reageert. Ik moet nog steeds al het side quest materiaal ervaren, en laat ik maar niet beginnen over de ontelbare BG3 romance paden. Ik vind het moeilijk om te gaan zitten en me op de meeste dingen te concentreren, tenzij ik een actieve interesse heb in wat ik aan het doen ben, maar mijn vreselijke aandachtsspanne lijkt eindelijk rust te krijgen. Het gevoel dat ik nooit alles heb gezien wat Baldur’s Gate 3 te bieden heeft, is genoeg om me terug te laten komen, en het houdt mijn gulzige ADHD extreem goed gevoed.
In de zone
(Afbeelding credit: Larian Studios)Val van het huis van hoop
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik denk nog steeds na over het beste eindbaasgevecht in Baldur’s Gate 3.
Ik ben niet de enige wiens BG3-avontuur niet stopte toen de credits voor het eerst rolden. Larian’s uitgestrekte RPG lijkt meerdere playthroughs als geen ander genormaliseerd te hebben (behalve misschien Skyrim), maar ik heb het altijd leuk gevonden om bepaalde spellen opnieuw te spelen, alleen al om het feit dat ik er geobsedeerd door raak.
Resident Evil Village is het laatste spel dat ik helemaal opnieuw heb gespeeld. Er is iets aan de vertrouwdheid van de personages, systemen en instellingen dat me kalmeert, met de extra stimulans van speedrun-uitdagingen of wapenspecifieke beperkingen om me het gevoel te geven dat ik iets bereikt heb. Actiespellen zijn meestal de spellen waar ik het meest naar teruggrijp, omdat ik gevoelig ben voor RPG-moeheid en de voorkeur geef aan kortere versies boven maandenlange campagnes, maar de chaotische manier waarop ik Baldur’s Gate 3 speel, betekent dat ik op de een of andere manier beide krijg.
Normaal gesproken vergeet ik een spel zodra ik het laatste dopaminedruppeltje eruit heb gewrongen. Ik heb Village niet meer aangeraakt sinds de DLC vorig jaar uitkwam, ondanks dat ik het 12 keer achter elkaar heb gespeeld in de loop van een maand in 2021. Dat zijn de eisen van mijn rusteloze prefrontale cortex: ik wil gelijke delen vertrouwdheid, comfort en iets totaal anders. Anders verveel ik me dood.
Dat is waar Baldur’s Gate 3 als beste uit de bus komt. Het is moeilijk om de vinger op één reden te leggen, maar ik ben blij dat ik het een kans kan geven. Het is nu meer dan drie maanden geleden dat het uitkwam en ik ben nog steeds niet uitgekeken op Larian’s beste spel. De metgezellen voelen als oude vrienden, die ik op elk moment weer kan opzoeken en waar ik op nieuwe, maar vertrouwde manieren mee kan omgaan. Ik heb de tekst van een paar personages uit mijn hoofd geleerd – Raphael, ik kijk naar jou – tot het punt dat het is alsof ik een favoriete film opnieuw kijk en woord voor woord meezing.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het verhaal van elke BG3 companion door nieuwe ogen beleven kan nog steeds nieuwe openbaringen opleveren. Uitgaan met Shadowheart als haar perfecte aartsvijand onthulde een laat plotpunt in de game, terwijl uitgaan met de aardigste man in het kamp als mijn Dark Urge-personage in BG3 ook een aantal duistere kanten van zijn persoonlijkheid aan het licht bracht. Deze personages hebben een onmiskenbaar leven in zich en het feit dat ik nog steeds leer wie ze zijn, ondanks dat ik er 350 uur aan heb gewerkt, is één ding waardoor ik terug blijf komen naar Baldur’s Gate 3.
Het opnieuw verkennen van maps die ik als mijn broekzak ken geeft een diep gevoel van voldoening, maar het is nog beter als ik iets geheel nieuws tegenkom. Velen vinden het te wreed om te rechtvaardigen, maar Minthara rekruteren in Baldur’s Gate 3 was voor mij een briljante manier om de tweede akte van het spel te veranderen. Minthara’s gevangenisuitbraak in Moonrise Towers lijkt een beetje op die van de tieflings, als ik ze niet allemaal had afgeslacht om Minthara aan mijn kant te krijgen, maar door de diepten van de minst populaire metgezel van het spel te verkennen, kreeg ik nog meer om van te houden.
Waar andere rages zijn vervaagd, heeft Baldur’s Gate 3 stand gehouden.
Hoewel het rekruteren van Minthy bloederig werk was dat veel quest gevers het leven kostte, gaf het gebrek aan Act 2 zijcontent me genoeg tijd om de schimmige diepten te verkennen. Hier kwam ik de mysterieuze Hij Die Was tegen, evenals een geheim ondergronds altaar voor Shar, verborgen in het vervloekte stadscentrum. Het is een kleine omweg, maar wel een die magisch aanvoelde, bijna omdat het zo lang had geduurd voordat ik wist dat het bestond.
Kortom, Baldur’s Gate 3 heeft eindelijk mijn ADHD het zwijgen opgelegd. Deze aandoening is lange tijd de grootste doorn in mijn oog geweest, ofwel door mijn hersenen een betonnen muur te laten opwerpen en nadrukkelijk “nee” te laten zeggen tegen ongunstige taken, ofwel door me vast te klampen aan de dichtstbijzijnde bron van stimulatie als een soort vampiervleermuis die hunkert naar afleiding. Iets vinden, laat staan een grote RPG, dat me blijvend plezier, interesse en betrokkenheid brengt, is voor mij een zeldzame vondst. Waar andere rage interesses zijn vervaagd, heeft Baldur’s Gate 3 stand gehouden, en het lijkt erop dat het dat zal blijven doen. Tenminste, totdat Hades 2 en zijn pittige roguelike dynamiek met me beginnen te flirten.
Prestatiejagen is een steunpilaar van mijn BG3 herhalingen, en de meest uitdagende trofee is ook de meest morele beloning.