Ik betwijfel of iemand van ons een Prince of Persia Metroidvania op onze bingokaarten voor 2023/2024 had verwacht, maar ik ben blij dat het er toch van komt. Na vier uur doorgebracht te hebben met Prince of Persia: The Lost Crown, is het duidelijk dat Ubisoft Montpellier iets heel bijzonders heeft gemaakt. Aan de ene kant is het een uitstekende Metroidvania die zich afspeelt in de constant veranderende wereld van Mount Qaf; en aan de andere kant is het een Prince of Persia-spel dat de gameplaytrofeeën van de serie van tientallen jaren geleden eer aandoet, zij het met een unieke en moderne twist.
De Metroidvania-structuur en de tactiek dat je niet als de prins zelf speelt, vallen misschien niet meteen in de smaak bij de fans, maar ik heb het gevoel dat zelfs de meest fervente old-school volgers aangenaam verrast zullen zijn door de richting die Ubisoft Montpellier met de serie is ingeslagen.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Ik heb ongeveer vier uur doorgebracht met Prince of Persia: The Lost Crown, te beginnen bij de opening van het spel waarin u kennismaakt met onze held Sargon en de bende Onsterfelijken die de Prins van Persia en de rest van de koninklijke familie moeten beschermen. Maar al snel wordt de prins ontvoerd en gaan de Onsterfelijken naar de berg Qaf om jacht te maken op zijn ontvoerders. Hier begint de tijd onmiddellijk te dringen, want de ontvoerders arriveerden slechts enkele uren voor de Onsterfelijken op de berg Qaf, maar zijn op de een of andere manier 30 jaar of zo ouder dan de laatste keer dat we ze zagen. Het is duidelijk nog maar het begin van hoe The Lost Crown met tijd zal spelen, want later krijg ik de opdracht om me te herenigen met een van de Onsterfelijken die een boog hanteert, zodat ik een gloeiende paarse bol kan afschieten die een deel van een gebied in stasis houdt, midden in de instorting.
Later krijg ik de boog schijnbaar van een versie van mezelf, dus de tijdfluctuaties gaan door. Het zijn misschien niet meteen tijdmanipulatiekrachten, maar ze zijn zo duidelijk onderweg.
Tijd en ruimte
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Nog voordat u verschillende gereedschappen krijgt die Sargon’s krachten gelaagd maken en nieuwe gebieden op de kaart openen – in ware Metroidvania-stijl – is Sargon een behendige beweger gewapend met een duo zwaarden waarmee hij de verschillende vijanden die hij tegenkomt kan aanvallen en pareren. Pareren is belachelijk belangrijk, of het nu gaat om het wegslaan van de inkomende aanvallen van normale vijanden of het uitvoeren van de stijlvolle finishing moves die een flinke hap uit de nogal luxueuze gezondheidsbalk van een eindbaas nemen. Deze speciale aanvallen zijn ook prachtige hoogstandjes die de stripachtige artstijl van het spel echt benadrukken, met flitsen van kleur op de achtergrond van filmische en acrobatische trappen, stoten en andere wreedheden.
Sargon kan de heilige energie die door hem heen stroomt ook kanaliseren om andere krachten te ontketenen, waarvan de eerste de Athra Surge is. Deze omringt hem met een blauw licht waarmee hij krachtige aanvallen kan ontketenen zodra een meter vol is. Tijdens het spelen speel je meer Athra-krachten vrij, die je kunt afwisselen wanneer je een Wak-Wak-boom bezoekt, die fungeert als de handmatige controlepunten in Prince of Persia.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
De gevechten zijn moeilijk, maar niet frustrerend, en daar hou ik wel van. Als u faalt, is het heel makkelijk om te zien waarom, en dat maakt het herhaaldelijk verslaan van een eindbaas meer belonend dan zielvernietigend – vooral als het spel u de optie geeft om het gevecht gewoon opnieuw te beginnen in plaats van u terug te teleporteren naar de laatste Wak-Wak. Parry windows zijn net genereus genoeg om u alert te houden zonder dat het aanvoelt als goedkope schoten, en ontwijken is zo’n vloeiend onderdeel van de gevechten dat u zich altijd in staat voelt om het tegen meerdere vijanden tegelijk op te nemen – zelfs als het niet altijd gaat zoals gepland.
De eindbazen komen rechtstreeks uit de Perzische folklore, wat bijdraagt aan de indrukwekkende visuele kracht van The Lost Crown. Alleen al in de eerste vier uur heb ik tegen van alles en nog wat gevochten, van een enorm everzwijn met gewei dat me vaker dan ik zou willen toegeven een schop onder mijn kont gaf, tot een gigantische, gevleugelde, gehoornde leeuw met een schorpioenenstaart. Deze eindbazen zijn net zo indrukwekkend qua ontwerp als qua fysiek, en sommige gevechten nemen behoorlijk wat tijd in beslag om te voltooien – zelfs als het goed gaat.
Tijd en plaats
(Afbeelding credit: Ubisoft)
De mooie beelden houden echter niet op na de gevechten, want de ogenschijnlijk zeer uitgestrekte kaart van Mount Qaf biedt een enorme verscheidenheid aan themagebieden die heerlijke verrassingen vormen om te ontdekken. Dit is het thuis van de goden, of jinn, en er zit een zeker mystiek element aan wat hier te vinden is. Van alles wat ik tot nu toe heb gezien, is het een prachtige kaart en in klassieke Metroidvania-stijl ben ik nog maar aan het begin van wat Ubisoft Montpellier beweert dat een volledige ervaring van 20-25 uur is – afhankelijk van hoe vaak je sterft.
U zult die kaart ook volledig willen verkennen, want de bewegingen in Prince of Persia: The Lost Crown hebben hetzelfde gevoel van flow dat u krijgt als u Rayman Origins of Rayman Legends speelt, wat logisch is aangezien dit dezelfde studio is. Sargon’s sprongen, klimmen, muursprongen en luchtsprongen zorgen samen voor een absoluut glorieuze Het is in die zin een uitstekende side-scrolling platformgame, met genoeg uitdagingen als het gaat om de gevaren die u moet nemen en de puzzels die u moet oplossen.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Een van die uitdagingen die ik al vroeg tegenkwam, was een bewaker. Wat ik dacht dat het volgende baasgevecht was, was dat ik gevangen werd genomen door de gloeiende paarse vangstok van de bewaker en rechtstreeks naar de gevangenis werd gestuurd. De eerste keer dat ik daarheen werd gestuurd, moest ik zien uit te breken, maar de volgende (paar) keren hoefde ik alleen maar mijn stappen te volgen om terug te komen waar ik was, en te bidden dat ik uit de blik van de bewaker bleef. Het was een verrassing die me deed denken aan de bewakers in Metroid Dread, maar dan zonder de frustratie van herhaalde sterfgevallen.
Interessant genoeg werd ik, met het oog op tijdsbesparing, aangemoedigd om te kiezen voor de begeleide spelmodus, in plaats van de verkenningsmodus, die u de locatie van het volgende doel geeft en geblokkeerde paden op de kaart markeert. Het lijkt er ook op dat het kleine sporen van gouden, glinsterende Wak-Wak bladeren achterlaat die u laten weten in welke richting u moet blijven reizen – vergelijkbaar met Elden Ring’s Sights of Grace, maar dan iets minder dubbelzinnig. Het is een handige visuele aanwijzing voor degenen die niet bekend zijn met de labyrintische plattegronden die geassocieerd worden met Metroidvania-titels, en het is extra handig als je weet dat er een portaalzwaaiende gevangenbewaarder op je wacht om je weer in een cel te stoppen.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
De unieke mogelijkheid om screenshots te maken is ook een innovatieve manier om de toegankelijkheid te vergroten. U krijgt een soort camera waarmee u een momentopname van een gebied kunt maken en deze op uw kaart kunt vastzetten, zodat u uzelf kunt herinneren aan een bepaald onbegaanbaar gevaar waar u later terug wilt komen of een interessant gebied. Het is zo’n handige manier om u te herinneren aan alles wat u tijdens het verkennen hebt gezien, zonder dat u door uw bibliotheek met schermafbeeldingen of handgeschreven notities hoeft te bladeren en u zich af hoeft te vragen “Waar was dat ook alweer?
Ubisoft Montpellier heeft hier duidelijk aan twee belangrijke spelerstypen gedacht – de Metroidvania-liefhebbers en de Prince of Persia-stans. Er zijn slimme manieren om dit toegankelijk te maken voor langetermijnfans van de serie, maar zonder afbreuk te doen aan wat een goede Metroidvania als Hollow Knight maakt. Ik denk dat we allemaal heel blij moeten zijn dat dit in januari uitkomt, want ik kan zeker niet wachten om meer te spelen.