Genshin Impact heeft het eerlijk gezegd niet in zich om mij korte verhalen te laten herinneren, op te laten zoeken en opnieuw te laten lezen die decennia oude literatuurlessen als filosofische dwarsliggers in mijn hersenen hebben verankerd. Maar hier zit ik dan, opgezadeld met Ursula K. Le Guin’s ‘The Ones Who Walk Away from Omelas’ nadat ik de nieuwe, laatste act van de Fontaine Archon quest van deze open-wereld RPG heb voltooid.
Beide verhalen zijn schrijnende werken van gedwongen opoffering, maar de belangrijkste reden waarom Genshin Impact mijn gedachten volledig in beslag heeft genomen, is dat het de beste en nieuwste van de vele fascinerende lessen in theologie van de RPG is, waarvan ik steeds meer hoop dat andere games er een voorbeeld aan nemen. (Trouwens, ik sta op het punt om de Fontaine Archon quests van Genshin te verpesten, dus zet een emmer op je hoofd als je dat niet wilt zien).
Goden in fictie
(Afbeelding credit: Sony Santa Monica)
Ik denk al een hele tijd na over goden in games. Ik heb nagedacht over Shin Megami Tensei 5, waar de troon van de god leeg is en smeekt om gegrepen te worden in een machtsvertoon. Ik heb nagedacht over God of War: Ragnarok, waarin het grootste verschil tussen goden en stervelingen is hoeveel tijd ze hebben om fouten te maken en daar spijt van te hebben. Aan Baldur’s Gate 3, waar goden vaak egoïstische, manipulatieve klootzakken zijn die The Monkey’s Paw doen lijken op een EULA van Windows. Over Destiny 2, waar de misleiding van één god een sterrenstelsel voor eonen kan verwoesten. Over Elden Ring, waar goden zo gemakkelijk gedood kunnen worden door gekke jongens met kruiken op hun hoofd en krabbenpoten in hun zak. En vooral over Genshin Impact, een spel waarin goden mensen zijn die je op straat kunt tegenkomen.
De mythologie van Genshin Impact fascineert me, en in tegenstelling tot de meeste spellen niet alleen in de overlevering, maar ook in de dagelijkse interacties. U kunt goden aanraken – hun plaats in de wereld zichtbaar zien. Ze zijn aantoonbaar echt, en iedereen ziet dezelfde god. Het is een spel waarin goden letterlijk in een opwelling door stervelingen gemaakt of ongemaakt kunnen worden. Goden kunnen lichtzinnig, wijs, meedogenloos, naïef en wanhopig zijn. De goden van Genshin zijn niet machtig omdat ze goden zijn. Als ze al machtig zijn, dan is dat omdat ze zijn wie ze zijn, ondanks hun goddelijkheid, die misschien meer een last is dan iets anders. Ze verdienen niet intrinsiek de aanbidding van stervelingen; in feite hebben ze expliciet de hulp van hun volk nodig.
(Afbeelding credit: Hoyoverse)
Dit is nog nooit zo duidelijk geweest als in Fontaine, de vaag Franse steampunk-utopie die centraal staat in de nieuwste updates van Genshin. De god van Fontaine, de Archon van Hydro, bedenkt een kwaadaardige leugen om hogere goden te misleiden en de lelijke cyclus van godschap die haar werd opgedrongen te doorbreken. Maar eerst moeten we – en met we bedoel ik de kobolden die op de voorruit van mijn hersenen bonzen – het over Omelas hebben.
Ik zal u de literatuurles besparen. Het belangrijkste om te weten is dat Omelas een wonderbaarlijke stad is die luxe biedt die de dromen van gierigheid te boven gaat – voor iedereen behalve één persoon, een kind. Dat kind moet altijd ellendig, geïsoleerd en behoeftig zijn, want hun ongeluk is een metaforische batterij voor Omelas. Als zij gered zouden worden, uit de eenzaamheid en het verlangen zouden worden gehaald die hun hele bestaan vormen, zou de hele stad in elkaar storten. Iedereen in Omelas weet dit, en de meesten kiezen ervoor om het gewoon te negeren en hun dagen in luxe door te brengen – maar sommigen, u raadt het misschien al, lopen weg uit de stad.
De Hydro Archon Furina is voor Fontaine wat dat naamloze kind voor Omelas is, bijna schokkend één op één. Ze is er misschien nog wel erger aan toe, want haar lijden is oneindig, ongedefinieerd, niet erkend en niet gewaardeerd. (Hoewel ik sterk betwijfel of het kind uit Omelas blij zou zijn om te horen dat ze gewaardeerd wordt). Maar eerst moeten we het hebben over Focalors en Furina, de twee gezichten van Fontaine’s god.
De Hydro-archonen
(Afbeelding credit: Hoyoverse)
Furina is het wezen dat u ontmoet wanneer u Fontaine bezoekt. Ze is de god van de stad en het gesprek van de dag. Ze is brutaal, hooghartig, verrassend wereldlijk en larger-than-life. En zoals we zojuist in de laatste akte van de regionale zoektocht hebben geleerd, is ze ook een zielige bedriegster. Furina is geen god, zoals sommige andere personages onlangs begonnen te vermoeden. Niet echt. Ze is de menselijke incarnatie van Focalors, de godheid die achter de schermen werkt. Focalors scheidde haar menselijkheid en goddelijkheid, waardoor Furina het eerste overhield – en niets anders dan vlekkerige herinneringen en eeuwen van verdriet.
Nogmaals, ik zal u de literatuurles besparen, of – laten we eerlijk zijn – in ieder geval zo goed als ik kan. De korte versie, om ons allemaal op één lijn te krijgen, is dat Focalors eigenlijk helemaal geen god wilde zijn, laat staan een nieuwe god kronen die haar zou volgen. Ze wilde een einde maken aan de troon van de Hydro Archon, maar zonder de burgers van Fontaine te veroordelen, de geesten-mensen die door de vorige Archon waren gecreëerd en die de oppergoden kwaad hadden gemaakt met haar vermeende ketterij.
Om dit voor elkaar te krijgen en die oppergoden te misleiden – Teyvat’s Hemelse Principes (maak je geen zorgen) – liet Focalors Furina optreden als haar stand-in in de mensenwereld terwijl ze de kracht verzamelde die ze nodig had om haar eigen bestaan te beëindigen. Dit zou de kracht van de Hydro Archon teruggeven aan de Dragon Sovereign (maakt u zich geen zorgen) waar het van geleend was. En dit ging 501 jaar door. Het is een ondenkbare hoeveelheid tijd voor een leven, maar Genshin brengt het gewicht ervan over door ons nauwgezet de bijtende effecten te laten zien, niet door ons te vertellen dat het echt moeilijk was, wat de valkuil is waar zoveel verhalen in trappen.
(Afbeelding credit: Hoyoverse)
Furina is niet geboren of opgegroeid als een normaal mens, maar ze is er eigenlijk wel een, behalve dat ze niet veroudert. Ze heeft niet de wijsheid, hardheid of krachten van een god. Het belangrijkste is dat ze niet het verstand van een god heeft, en het idee achter haar verhaal is dat het menselijk verstand niet is toegerust voor eeuwenlange isolatie. Furina, zo blijkt, is niet anders gebouwd. Tegen de tijd dat we haar ontmoeten, is haar geest al zo ver gebroken dat ze niet meer weet wie ze is. Ze acteert al zo lang dat haar echte ik allang door iedereen vergeten is, inclusief door haarzelf.
Furina weet alleen dat ze als de Hydro Archon moet leven om het evenwicht te bewaren. Haar nevelige andere ik verzekert haar dat haar dienst op een dag zal eindigen, maar ze weet niet wanneer. Het enige wat ze kan doen is het volhouden voor de dag van morgen, terwijl ze de schijn ophoudt van een bevelend bravoure terwijl ze onderzoek doet naar de oorsprong van de Archon die ze zou moeten zijn, en het bijbehorende onheil dat voor de burgers van Fontaine is voorspeld. Ze kan absoluut niemand in vertrouwen nemen. Als haar masker afglijdt, kan alles instorten – het plan van Focalors verpest, haar eigen lot verspild, de bevolking van Fontaine uitgeroeid. Dus ze liegt en liegt en liegt, en de druk maakt haar half gek. Er komt een verhit moment waarop ze vreest dat ze iedereen in de steek heeft gelaten en alles heeft verprutst wat ze heeft doorstaan, en haar abjecte leegte snijdt tot op het bot.
Wat het betekent om god te zijn
(Afbeelding credit: Hoyoverse)
Er is een flashback waarin je ziet hoe Furina voor het eerst wordt ingehuldigd als de Hydro Archon, en het is een van mijn favoriete scènes in elk spel geworden. Haar inaugurele rede is zacht en oprecht, een gezamenlijke kreet waarin ze de mensen van Fontaine om hun steun vraagt. Dat is Furina. Dat is het meisje dat iedereen vergeten is. Maar dat is niet wat de mensen willen of verwachten van hun nieuwe god. Ze willen onwrikbare absoluten die ze absoluut kunnen vertrouwen en volgen. Doodsbang dat ze de bal op de eerste werf heeft laten vallen, haast Furina zich om haar tere sterfelijke hart te bedekken, waarbij ze de bluf en beminnelijke arrogantie uitspeelt waar ze in het heden bekend om staat. Furina begint zoals ze verder wil gaan: elk moment van de dag leven op een slappe koord van oneerlijkheid, hangend over onvoorstelbare dreigingen waar ze niet om gevraagd heeft en die ze ook niet verdiend heeft. 501 jaar lang.
Net als de burgers van Omelas hebben de Focalors Furina hiertoe veroordeeld omdat het noodzakelijk werd geacht. In tegenstelling tot de burgers van Omelas weten de mensen van Fontaine niet dat Furina ongelukkig is. Ze denken dat ze gelukkig is! Ze accepteren haar al 500 jaar als een ware god. Ze is hun god precies omdat ze geloven dat ze dat is. In een wereld waar je goden kunt aanraken, moet Furina het doen met ruw geloof. Fontainians gaan ervan uit dat ze gelukkig en perfect is. Ze is een geliefde beroemdheid! Waarom zou ze niet gelukkig zijn? En dit maakt de voorstelling oneindig veel moeilijker om vol te houden.
(Afbeelding credit: Hoyoverse)
Wat krijgt Furina voor dit alles? Gelukkig komt er uiteindelijk een einde aan haar horloge. Het is een bitterzoete ontknoping voor haar, maar een gelukkig einde voor Fontaine – veel beter dan waar Omelas op kon hopen, dat is zeker. Haar persoonlijke zoektocht brengt een beter, schrijnender – pijnlijk schrijnend – gevoel van afsluiting, maar het is Furina’s reactie op haar langverwachte opluchting die me is bijgebleven. 501 jaar exponentiële ellende, en wat doet ze als het allemaal voorbij is? Thuis blijven om te huilen en macaroni met kaas te eten. Dit is topfictie, mensen. Dat is precies wat ik zou doen.
Dit is wat een god in dit spel te wachten staat, en voor mijn geld is het een verdomd goed verhaal over het te vaak saaie goddelijke. Genshin kent het geheime ingrediënt: hoe maak je goden interessant? Je maakt ze menselijk. En Furina is niet het enige voorbeeld hiervan. Als ik nog eens 1400 woorden schrijf over de andere Archons zal mijn redactie me wurgen, dus ik zeg alleen dat Furina’s verhaal nek-aan-nek is met dat van de Dendro Archon Nahida, een echte maar ongelooflijk jonge god die over het hoofd wordt gezien door de mensen die ze wil redden.
Nahida zette een nieuwe standaard voor de verhaalvertelling van Genshin Impact, en het was een absoluut genot om te zien hoe Furina’s arc dat evenaarde en soms zelfs overtrof. Als het op games aankomt, gaat het mij om de gameplay. Sterker nog, ik ben een gameplay-first-secund-and-third persoon. Ik heb me nog nooit zo aan het verhaal van een spel vastgeklampt, maar ik kan absoluut niet wachten om te zien waar Genshin heengaat, en dat is bijna helemaal omdat het goden beter doet dan de overgrote meerderheid van RPG’s.