Wat hebben een gevoelige plastic pop en een vrouw met het brein van een baby met elkaar gemeen? Nou, zoals blijkt, heel veel. Barbie en Poor Things vormen een verrassend sterke double bill, dankzij hun vreemde, surrealistische verkenning van vrouwelijke zelfontdekking.
Wanneer we Barbie en Bella voor het eerst ontmoeten, zijn ze allebei, op hun eigen manier, beperkt in rollen die door een ander voor hen zijn vastgesteld. Barbie leeft elke dag dezelfde perfecte, roze dag – totdat die onbedwingbare gedachten aan de dood beginnen te sluipen. Bella is ondertussen een experiment dat onder toezicht staat van de scherpe ogen van wetenschappers Godwin en Max, wat betekent dat elke beweging van haar wordt gemonitord en vastgelegd; ze mag ook de wijde wereld niet in, maar dat weerhoudt haar er niet van om naar het dak te rennen om verder dan haar huis te kijken.
Mijn zoekende zelf
(Afbeelding credit: Searchlight Pictures)
Waar Bella en Barbie echter in verschillen, is hoe enthousiast ze zijn om aan hun respectievelijke odyssee te beginnen. Wanneer Rare Barbie tegen Stereotype Barbie zegt dat ze moet kiezen tussen de roze schoen met hoge hakken of de Birkenstock, kiest Barbie al snel voor de roze. Maar Bella is agressief en wanhopig op zoek naar buiten. Ze daagt Godwin en Max uit voor een ritje in een koets en schreeuwt gefrustreerd als ze haar pogingen om door de deur te komen blokkeren, totdat Godwin haar met geweld bewusteloos slaat.
Toch lopen de reizen van Bella en Barbie parallel: uiteindelijk vindt Bella een manier om Godwins huis te verlaten en besluit Barbie haar roze paradijs achter zich te laten en de surrealistische reis van Barbie Land naar de echte wereld te maken om de oorzaak van haar platvoeten en morbide gedachten te ontdekken. En terwijl Bella’s seksuele ontwakening haar zelfontdekkingsreis stimuleert, is Barbie’s eerste kennismaking met seksualiteit ongemakkelijk, met een “ondertoon van geweld”.
Bovendien worden beide vrouwen vergezeld door een man die op de een of andere manier controle over hen probeert uit te oefenen: voor Barbie is dat Ken, voor Bella is dat Duncan Wedderbern (toevallig worden zowel Ken als Duncan gespeeld door geliefde acteurs die all-timers van komische optredens geven).
Aan het begin van hun respectievelijke avonturen streeft Bella dus voortdurend naar iets nieuws, terwijl Barbie gewoon het vertrouwde terug wil, ongemakkelijk door de nieuwe facetten van zichzelf die ze al aan het ontdekken is – maar na verloop van tijd zal ze Bella’s verlangen naar een volledig gerealiseerd leven gaan delen.
Niet mooi meer
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Als onderdeel van hun reis worden de illusies van beide vrouwen verbrijzeld. In de echte wereld is Barbie geschokt als ze erachter komt dat kleine meisjes haar niet echt als een feministische held zien en dat de directiekamer bij Mattel niet gevuld is met vrouwen. Maar Barbie vindt ook verwondering in het zitten bij een bushalte en het kijken naar de alledaagse details van het alledaagse leven; ze laat een enkele traan na het zien van de doodgewone herinneringen van Gloria en haar dochter.
Op dezelfde manier vindt Bella verwondering in alles wat ze in de wijde wereld ontdekt, vooral in seks, maar ze is geschokt als een nieuwe vriendin haar een straatarme gemeenschap laat zien. Later, nadat ze sekswerker is geworden, wordt haar overtuiging dat vrouwen zelf mogen kiezen met wie ze naar bed gaan afgewezen door madam Swiney, die Bella tot haar afschuw vertelt dat sommige mannen de voorkeur geven aan onwillige partners.
Bella raakt uiteindelijk in een depressie in het bordeel, net als Barbie wanneer ze terugkeert naar haar huis en merkt dat het geïnfecteerd is door het patriarchaat. Maar zowel Bella als Barbie vinden wijsheid aan de andere kant van de duisternis, zoals Swiney Bella had beloofd – Barbie is radeloos als ze zich realiseert dat ze niet langer in haar doos past, maar na het redden van Barbie Land krijgt ze de kans om een echt mens te worden. Barbie’s reis heeft haar uiteindelijk tot het besef gebracht dat ze alles in het leven wil ervaren, met platte voeten, Birkenstocks en al; wat Bella al vanaf het begin wilde.
En wat Bella betreft – die op haar reis al veel hoogte- en dieptepunten heeft meegemaakt van wat het leven te bieden heeft – zij staat voor de aftiteling nog voor een laatste patriarchaal obstakel. Op het punt om met Max te trouwen, wordt Bella onderbroken door Alfie Blessington, de echtgenoot van Victoria Blessington – de vrouw in wiens lichaam Bella leeft. Alfie, in een meer grafische en verontrustende demonstratie van het patriarchaat dan Ken’s capriolen, is van plan Bella te verminken en haar pas ontdekte seksuele bevrijding weg te nemen. Gelukkig is Bella in staat om hem te overwinnen, en terwijl Ken zijn verlossing krijgt, krijgt Alfie de hersenen van een geit en wordt als huisdier gehouden, een passende straf voor zijn afschuwelijke plan.
We moeten alles ervaren
(Afbeelding credit: Searchlight Pictures)
“In sommige opzichten zou het een opluchting zijn om van mijn zoekende zelf af te zijn,” zegt Bella wanneer ze geconfronteerd wordt met Alfie, een gevoel dat Barbie zeker deelt aan het begin van haar film. Maar door hun zoekende zelf volledig uit te leven, kunnen Bella en Barbie hun eigen versie van vrouw-zijn ervaren en leren wat het is om mens te zijn.
Het zijn deze zustertochten die Barbie and Poor Things tot zo’n meeslepende double bill maken, die ons aanmoedigen om ons eigen zoekende zelf te ontdekken – we hebben er tenslotte allemaal één.
U kunt op de hoogte blijven van de grootste films van 2024 met onze gids voor releasedata van films.