Blade wordt 25 – en het is nog steeds één van de coolste superheldenfilms ooit gemaakt

Blade, geregisseerd door Stephen Norrington, is een superheldenfilm die begint met een bloedbad. We krijgen een kort oorsprongsverhaal door middel van een flashback naar 1967, waar een vrouw vroegtijdig gaat bevallen nadat ze is aangevallen door een vampier – en dan gaan we meteen door naar een club die Gotham City op Disney World doet lijken. Het sprinklersysteem gaat af, bloed regent uit het plafond en iedereen is doorweekt. Welkom bij de eerste commercieel succesvolle live-action Marvel-film.

En dat is iets wat mensen nogal eens vergeten: Blade luidde een nieuw tijdperk van het superheldengenre in – stripfilms die niet aanvoelen als stripfilms, films die het personage van de pagina halen en het materiaal omzetten in media die een beetje voor iedereen wat te bieden hebben. Gore? Zombies? Romantiek? Slechteriken met wapens? Blade voldeed aan alle eisen. Bovendien was hij cool. Hij was cooler dan Dolph Lundgren’s Punisher (1989), en hij deed fans denken aan Brandon Lee’s The Crow (1993), geweren in de aanslag in een dreigende leren trenchcoat.

Dan is er nog het feit dat hij een vampierenjager is… die ook een vampier is. Nou ja, technisch gezien is hij een “Daywalker”, oftewel een mens-vampier hybride die in het daglicht kan rondlopen (zonder in brand te vliegen) en om kan gaan met gewone mensen. In de stripverhalen hanteerde hij teakhouten messen en droeg hij een kleurenpalet dat leek op dat van een Teenage Mutant Ninja Turtle. In de film heeft scenarioschrijver David S. Goyer hem opgewaardeerd tot een slanke, samurai-achtige moordenaar. Naast een paar samoeraizwaarden heeft hij een pistool vol holle zilveren kogels – die gevuld zijn met knoflook.

Blade

(Afbeelding credit: New Line Cinema)

En wat is een coole superheld zonder een even coole schurk als tegenhanger? Wanneer we onze eerste echte ontmoeting met Deacon Frost (Stephen Dorff) hebben, verschijnt hij op een bestuursvergadering vol strakgelijnde, in pak geklede vampieroudsten met een sigaret in de hand, een slordige baard en zijn haar elegant verfomfaaid. Hij is jong, heet, rijk en hij haat het. “We wilden [Frost] bijna als een personage uit een roman van Bret Easton Ellis,” vertelde Goyer aan Entertainment Weekly tijdens een reünie van de cast in 2019. Frost is geen ‘pure-blood’ zoals de stoffige pakken, hij en zijn crew zijn nieuw geld – ze werden vampiers door gebeten te worden, in plaats van geboren. Dorff wilde Frost spelen als iemand die zo moeiteloos chill en charmant is dat de kijker vergeet dat hij een slechterik is – tot het moment dat hij een pistool trekt of een keel doorsnijdt.

Lees verder  Spider-Man: Over het Spider-Verse End uitgelegd: uw grootste vragen beantwoord

Blade’s jacht op Frost brengt ons uiteindelijk naar zijn schuilplaats, een high-tech flatgebouw met glazen muren en een zwembad op het dak (dat om de een of andere reden gevuld is met rubberen eendjes). Het zijn deze postmoderne, neofuturistische details die de koudere sfeer van de film helpen creëren: de nachtscènes worden in een winters blauw licht gegoten, de computers geven zwarte schermen met een groen lettertype in Matrix-stijl weer en Frost slaapt in een moderne metalen tombe die met een druk op de knop opengaat. In de winkel van Whistler (Kris Kristofferson) krijgt Karen (N’Bushe Wright) een vampierenknots en een draagbaar kanon dat een vleesverbrandend UV-licht afgeeft. Geen houten staken of kruizen hier.

Het is Karen, een hematoloog die vampierslachtoffer is geworden, die de film zijn warmte geeft. Karen realiseert zich dat er niet veel tijd meer is voordat ze een onwillig lid van de ondoden wordt en besluit zich bij Blade aan te sluiten in zijn zoektocht om het kwaad in de kern uit te roeien. Het duurt niet lang voordat ze een leren jack aantrekt, een pistool draagt en vampieren een pak slaag geeft. Goyer, die haar personage speciaal voor de film schreef, wilde dat ze “meer dan alleen een vriendinnenpersonage” zou zijn. Snipes beschrijft haar als een eerbetoon aan icoon Pam Grier en het jaren 70-tijdperk van de Blaxploitation-films. Karen helpt Blade zijn menselijkheid terug te vinden en geeft zijn anders zo sombere leven een nieuw doel.

Blade

(Afbeelding credit: New Line Cinema)

De erfenis van de film is onmiskenbaar. Zonder Blade zou er geen Batman Begins of The Dark Knight zijn. En dat bedoel ik letterlijk: Goyer was schrijver voor alle drie de films in de Dark Knight Trilogie van Nolan. Minder letterlijk, het voelt alsof er geen The Batman zou zijn, waarvan regisseur Matt Reeves zelfs zei dat het “aanvoelt als een horrorfilm” en waarin een perfect geëmotioneerde Batman gespeeld wordt door Robert Pattinson. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat er geen Suicide Squad zou zijn, met zijn donkere, gewelddadige kijk op het superheldengenre.

Het lijkt ook de moeite waard om op te merken dat de eerste succesvolle Marvel-film een duidelijk effect had op DC-films die nog zouden komen, terwijl Marvel-films in de loop der jaren veel lichter van toon en toegankelijker zouden worden. Ik moet toegeven dat dit me nerveus maakt voor een remake (hoewel de vele pre-productie problemen mijn zenuwen ook niet bepaald bedaren).

Lees verder  De vele levens van Lex Luthor: De stripgeschiedenis van de Superman Legacy-schurk

Sommigen zouden kunnen aanvoeren dat Marvel enige ervaring heeft met duistere verfilmingen. Morbius past bijvoorbeeld in een soortgelijke toon (de man zelf verschijnt in de eerste Blade in een verwijderde cameo van Norrington) en Sony bouwt aan een Spider-Man wereld die bloederiger is dan het Marvel Cinematic Universe ooit zou kunnen voorstellen. Maar de Blade-remake werd aangekondigd als onderdeel van Marvel Phase 5 – wat betekent dat Mahershala Ali’s Daywalker het aan de stok zou kunnen krijgen met Tom Holland’s Spider-Man of een team zou kunnen vormen met (wat er over is van) de Avengers of wat Kevin Feige ook maar besluit te bedenken.

Dit alles maakt het moeilijk om je een Blade reboot voor te stellen die geen R-classificatie heeft of gehuld is in raar blauw licht of waarin de man zelf geen waanzinnige oneliners uitkraamt als “Sommige klootzakken proberen altijd bergop te schaatsen” of “Zeg hem dat het jachtseizoen op alle sukkels geopend is”. Maar nu hebben we tenminste nog het origineel, en nu het 25 jaar geleden is dat het werd uitgebracht, is er nooit een beter moment geweest om het opnieuw te bekijken.

Bekijk voor meer informatie alle aankomende Marvel-films en -shows die u in de gaten moet houden.

Frenk Rodriguez
Hallo, mijn naam is Frenk Rodriguez. Ik ben een ervaren schrijver met een sterk vermogen om duidelijk en effectief te communiceren via mijn schrijven. Ik heb een diepgaande kennis van de game-industrie, en ik blijf op de hoogte van de nieuwste trends en technologieën. Ik ben detailgericht en kan games nauwkeurig analyseren en evalueren, en ik benader mijn werk met objectiviteit en eerlijkheid. Ik breng ook een creatief en innovatief perspectief in mijn schrijven en analyseren, wat helpt om mijn gidsen en recensies boeiend en interessant te maken voor de lezers. Dankzij deze kwaliteiten ben ik een betrouwbare bron van informatie en inzichten in de game-industrie geworden.