Toen ik onlangs op een middag naast me zat, keek mijn partner naar mijn telefoon: “Waarom speel je Pokemon Sleep?” Haar vraag was terecht – het was midden op de dag en we waren in het openbaar. Het was nauwelijks tijd om een dutje te gaan doen.
Haar volkomen redelijke verwarring kwam echter niet bij me op. “Het is lunchtijd,” antwoordde ik. “Snorlax heeft zijn lunch nodig.” Ze keek me ongelovig aan.
“Zijn lunch?”
“Ja, hij houdt je slaap bij, maar je moet hem ook ontbijt, lunch en avondeten geven. Om hem te helpen groeien. En daarom geef je hem deze bessen.” Ik verzamelde een verzameling fruit van mijn gezelschap en Snorlax begon te eten.
“Dat is geen slaaptracker, dat is een Tamagotchi. Je hebt een Tamagotchi.”
De slaperigheid van Snorlax is net zo inherent aan zijn karakter als de bliksemschicht van Pikachu, maar ik durf te beweren dat als je de anime niet hebt gezien, de vraatzucht van het beestje iets minder bekend is. Desondanks had ik geen echte verdediging – zodra ik erover nadacht, waren de vergelijkingen tussen de nieuwste, vreemdste spin-off van Pokemon en de iconische Egg Watch meteen duidelijk.
Zakmonster of zakvriend?
Ik heb zelf nooit een Tamagotchi gehad. Ik ben te jong om me de eerste golf van het speelgoed te herinneren, en hoewel ze een paar jaar later weer de kop opstaken, denk ik niet dat mijn ouders bereid zouden zijn geweest om nog een Japanse rage in hun leven toe te laten nadat Pokemon mij aan de haak had geslagen.
Toch ben ik bekend met het concept. Een klein wezentje dat leeft in een klein elektronisch apparaatje dat je bij je draagt, en dat je moet verzorgen door het te voeren en ermee te spelen. Pokemon Sleep’s Snorlax past niet helemaal in het plaatje – hij zal waarschijnlijk niet sterven door verwaarlozing, bijvoorbeeld – maar hij heeft wel regelmatig aandacht nodig. Naast drie maaltijden per dag en voldoende slaap, kom ik meerdere keren per dag langs om zoveel bessen te geven als mijn zakvriend kan eten en om ingrediënten te verzamelen voor zijn volgende feestmaal.
De vergelijkingen tussen de nieuwste, vreemdste spin-off van Pokemon en de iconische Egg Watch waren meteen duidelijk.
En hoewel Snorlax misschien de ster van de show is, heb ik nog een handvol andere, kleinere Pokemon om in de gaten te houden. Op dit moment helpen een Pikachu en Pichu om Snorlax vet te mesten, samen met een Sudowoodo, Growlithe en Bulbasaur, maar als de dag vordert en deze Pokemon moe beginnen te worden, moet ik ze inruilen voor wat energiekere vrienden, waardoor ik nog een half dozijn low-tech tamagotchi aan mijn grote, slaperige tamagotchi toevoeg.
Hoewel Pokemon Sleep niet perfect bij een Tamagotchi past – gelukkig hoef ik niet met Snorlax te spelen of zijn resten op te ruimen na de vele curry’s die ik voor hem heb gekookt – past het verrassend goed bij elkaar. Pokemon Sleep is traditioneler dan het originele speelgoed, met als belangrijkste doel om Snorlax zo efficiënt mogelijk te laten groeien. Hoe groter het aantal aan het einde van de week, hoe beter je het hebt gedaan. Maar zelfs als Pokemon Sleep een aantal van Tamagotchi’s meer opzettelijk vertederende kenmerken opoffert, is het me toch gelukt om een week lang elke dag terug te komen om ervoor te zorgen dat Snorlax elke maaltijd krijgt en daarna een volledige nachtrust. De nieuwigheid zal er misschien uiteindelijk wel afgaan, maar ik heb het gevoel dat ik de Tamagotchi-rage eindelijk begin te waarderen – ook al ben ik 25 jaar te laat.
Ik denk niet dat de originele Tamagotchi je scheten registreerde terwijl je sliep, dus dat is 1-0 voor Pokemon Sleep.