No Hard Feelings is misschien wel de eerste R-rated komedie die u sinds lange tijd op het witte doek ziet. Een genre dat normaal gesproken voorbestemd is om rechtstreeks uitgezonden te worden, maar deze schunnige film met innuendo’s buigt tegen de trend in. “Elke filmmaker wil dat zijn film in een bioscoop gezien wordt,” vertelt regisseur Gene Stupnitsky ons wanneer we met hem bijpraten in een hotel in Londen. “Met vreemden in een verduisterde kamer zitten… komedie is in dat opzicht net horror. Het is een gemeenschappelijke ervaring.” En aan de oppervlakte lijkt No Hard Feelings misschien wel een horrorfilm – of meer specifiek, de ergste nachtmerrie van een preutse film.
No Hard Feelings is geregisseerd en geschreven door Stupnitsky (ook bekend van zijn werk voor The Office en Jury Duty). Jennifer Lawrence speelt de hoofdrol in Maddie, een luidruchtige en lompe Uber-chauffeur wiens auto in beslag wordt genomen wanneer ze de onroerendgoedbelasting op haar huis, dat ze van haar overleden moeder heeft geërfd, niet betaalt. Omdat ze failliet dreigt te gaan en wanhopig is om haar huis te behouden, met alle sentimentele waarde die het met zich meedraagt, stuit ze op een advertentie op Craigslist voor een auto met een ongebruikelijk addertje onder het gras. De prijs? Uitgaan met de sociaal angstige 19-jarige zoon Percy (Andrew Barth Feldman) van een rijk ouder echtpaar, om hem uit zijn schulp te halen voordat hij naar de universiteit gaat (of, in de woorden van zijn ouders, “met hem uitgaan”).
Hoewel het concept misschien vreemd lijkt, werd het geïnspireerd door een echte aanbieding op de site die door twee van de producenten van de film werd gezien, die het naar Stupnitsky stuurden. “Ik dacht: ‘Wie plaatst deze advertentie? Wie zijn de ouders die dit doen? Hoe ziet hun zoon eruit? Waarom dachten ze dat het een goed idee was?” legt hij uit. “‘Wie beantwoordt deze advertentie? Wat gebeurt er in hun leven?’ Dus ik had zoiets van ‘dit kan heel interessant zijn.
Bij het bedenken van de personages schreef Stupnitsky de rol van Maddie specifiek met Lawrence in gedachten. “Ik heb interviews met haar gezien op de rode loper, en ze is erg grappig. Ik dacht: ‘wow, dat zou ik graag in een voorstelling willen vangen.’ Dus dat was het eigenlijk meer dan specifieke films die ze heeft gedaan.” In No Hard Feelings, ver verwijderd van haar meest recente rollen in het veteranendrama Causeway en de klimaatveranderingssatire Don’t Look Up, ruilt Lawrence trauma’s en de apocalyps in voor rolschaatsen en full-frontaal naakt.
(Afbeelding credit: Sony)
Feldman heeft ervaring opgedaan op Broadway als hoofdrolspeler in de langlopende musical Dear Evan Hansen en No Hard Feelings is zijn eerste grote filmrol. “Ik zag zijn tape en ik had zoiets van ‘oh, hij is echt grappig.’ Als een auditie echt goed gaat, ga je van lachen naar bidden dat ze het niet verpesten. Ik genoot ervan en toen werd ik bang,” lacht Stupnitsky. “Hij had echt de komische vaardigheden. Maar hij had ook – ik haat het woord – gravitas. Hij kon de emotie spelen, want het is moeilijk om het tegen Jennifer Lawrence op te nemen. Je zou gemakkelijk van het scherm geblazen kunnen worden. Hij kan zich staande houden. [Lawrence] is een natuurkracht en hij evenaart haar.”
Ondanks de onconventionele omstandigheden van hun ontmoeting, ontstaat er een echte band tussen Percy en Maddie. “Zij is verdwaald en hij is eenzaam, en ze veranderen elkaar als het ware. Ze hebben elkaar nodig,” zegt Stupnitsky. “Zij heeft een afkeer van intimiteit, maar ze heeft geen schuldgevoel of schaamte over seks. Hij wil een vriend, hij heeft een band nodig, en dat is iets wat zij hem niet echt kan geven. Het ging om de ironie van een vrouw [die zoiets heeft van] ‘Wil je seks? Ja, prima, geen probleem.’ En hij niet, hij wil een menselijke band, en dat is iets wat voor haar niet makkelijk is. Het gaat om de wilsstrijd tussen deze twee personages.”
Feldman is het daarmee eens. “De aanvankelijke wrijving tussen die twee komt omdat zij niet iemand is die echt gezien of gekend wil worden,” legt hij uit. “En hij wil haar echt gewoon leren kennen als mens voordat ze ergens mee verder gaan, maar ook gewoon omdat hij een heel zorgzaam en attent individu is. Omdat ze zo afwezig zijn in elkaars wereld, is hij echt een veilig persoon voor haar om zich voor open te stellen.”
(Afbeelding credit: Sony)
De achtergrond voor de relatie tussen Maddie en Percy is een soort seizoensgebonden gentrificatie. Maddie is geboren en getogen in Montauk, een kustresort in Long Island, New York, waar zij en haar vrienden uit hun woonplaats worden geprijsd door mensen zoals Percy’s upper-class familie, die hun zomers in Montauk doorbrengen in hun tweede huis.
Stupnitsky legt uit dat dit element van het verhaal voortkwam uit iets dat hij tijdens de pandemie las. “Ik las een artikel over Nantucket, waar de mensen met zomerhuizen naartoe kwamen om uit de steden te komen en de supermarkten leeghaalden. De lokale bevolking vond dat echt niet leuk, en dus was er die spanning – die er al was, omdat ze afhankelijk zijn van deze zomergasten om het grootste deel van hun geld voor het jaar te verdienen – en bovendien gebruikten deze mensen alle andere goederen en diensten. Dus ik dacht dat het heel interessant was om [de film] in een vakantieoord te plaatsen en daarmee te spelen.”
Ondanks deze sociaal-politieke ondertoon is de film nog steeds een komedie, laat daar geen misverstand over bestaan – en een R-rated. “Het is zo’n grappige film en die komedie kwam voor mij voort uit een echte emotionele waarheid van de personages,” zegt Feldman. “Ze bevinden zich in deze gekke situaties, maar het zijn echte mensen, en daarom geven we er zoveel om. Daarom zijn ze zo grappig. Vooral Percy was zo echt voor mij en ik had het gevoel dat ik hem zo goed kende. Er was niets waarvan ik dacht: ‘Ik weet niet of ik dat kan doen, of misschien ben ik daar nog niet klaar voor.’ Ik hoefde alleen maar mezelf te zijn.”
Scènes waar hij zich misschien niet klaar voor voelde waren onder andere aangereden worden door een auto zonder kleren aan en een tergend onhandige poging tot een lapdance, maar Feldman voelde zich nergens door ontmoedigd. “Met een script dat niet zo slim of grappig was, of een regisseur die niet zo zorgzaam was, of een set mensen die niet zo professioneel was, zou het misschien [ontmoedigend] zijn geweest,” zegt hij. “Maar elke gekke stunt, elk raar ding dat we met ons lichaam moesten doen was zo grappig, of we wisten gewoon dat het moest gebeuren voor deze reis. Dus er was nooit een gevoel van angst, echt niet meer dan ‘Oké, laten we dit verhaal vertellen’.”
No Hard Feelings draait op 21 juni in de Britse bioscopen en op 23 juni in de Amerikaanse bioscopen. Bekijk voor meer kijkinspiratie onze gids met de spannendste releasedata van films dit jaar.