De eerste akte van Baldur’s Gate 3 kan behoorlijk duister worden. Afhankelijk van de keuzes die u maakt, kunt u een stel onschuldige mensen afslachten, een vrouw gevangen laten zitten in een brandende kooi en zelfs een eekhoorn in een boom stompen. Maar zelfs als u ervoor kiest om al deze gruweldaden te begaan, doet u dat tegen een sprookjesachtige achtergrond. Als u op de juiste plaatsen zoekt, is het een avontuur in de stijl van de gebroeders Grimm, vol humor en een flinke portie feest. En ik ben hier om u te vertellen dat dat allemaal knarsend tot stilstand komt in Act 2.
Als u Baldur’s Gate 3 meer dan een paar uur hebt gespeeld, weet u dat u naar een plek wordt geleid die Moonrise Tower heet, ten westen van het gebied waar u het spel begint. Zonder al te veel weg te geven, het is een plek die enigszins is aangetast door de dubieuze fantasy-activiteiten die er hebben plaatsgevonden, en ik heb er geen plezier in.
De kant van de Underdark
(Afbeelding credit: Larian)
Om te beginnen is er echt een aanzienlijke moeilijkheidspiek. Voor mijn Baldur’s Gate 3 review heb ik veel tijd doorgebracht in Act 1, waarbij ik zo’n beetje elke verhaallijn die ik kon vinden heb onderzocht, en tegen de tijd dat ik Moonrise bereikte was ik bang dat ik een over-level had. Ik hoefde me geen zorgen te maken – op een gegeven moment liep ik een verlaten gebouw binnen en trof daar een miniboss aan die drie keer zo groot was als zelfs mijn grootste lid van de groep, die met een ongelofelijke snelheid kon sprinten en blijkbaar geen pijn voelde. Daarvandaan vluchtte ik naar een ander gebouw, waar een afschuwelijk gepantserd wezen – ogenschijnlijk de zus van het monster waar ik net van weggelopen was – me probeerde af te persen voordat ze me harder in elkaar sloegen dan wat dan ook in Act 1 gelukt was.
Ik stuiterde een tijdje van miniboss naar side quest, in de hoop mijn strategie voort te zetten om zoveel mogelijk van Baldur’s Gate 3 te zien, maar uiteindelijk besloot ik gewoon naar de main quest te gaan. Mijn hoop was dat ik misschien genoeg uitrusting of XP zou krijgen om me dichter bij mijn RPG-comfortzone te brengen – een plek waar ik nog steeds mijn hersenen moet gebruiken om te winnen, maar waar ik een stevig voordeel op mijn tegenstanders heb. Helaas was dat niet het geval, en ik heb uren doorgebracht in een kerker die zowel mijn groep als mijn frontale hersenkwabben zwaar belastte met lastige gevechten, complexe puzzels en een aangrijpende karakterontwikkeling.
En dat alles in een ronduit ellendige wereld. Terwijl de zon fel scheen op de druïdenbossen en koboldenkampen van akte 1, speelt de tweede akte zich af in een deel van de Sword Coast dat gevuld is met een letterlijk alles verterende duisternis. Als je te ver van de gebaande paden afdwaalt, word je daarvoor gestraft nog voordat je per ongeluk in een eindbaasgevecht terecht bent gekomen. En hoewel sommige van de beste stukjes van de eerste uren in het spel de dingen zijn die je bijna per ongeluk vindt, heb ik het gevoel dat ik nooit zal weten welke geheimen er rond Moonrise Tower verborgen liggen, omdat ik daar gewoonweg geen extra tijd aan wilde besteden. Op dezelfde manier heeft mijn snelle aanpak van de hoofdzoektocht ervoor gezorgd dat een aantal interessante zijmissies automatisch zijn opgelost, wat betekent dat ik nog een keer moet spelen als ik ze aan het werk wil zien. Voorlopig sprint ik echter naar Baldur’s Gate en kijk nooit meer achterom.
Maanlicht
(Afbeelding credit: Larian)
Hoe graag ik Moonrise Towers ook achter me wil laten, het heeft wel een paar goede eigenschappen. Die afzichtelijke broers en zussen (en hun broer) bieden samen enkele van de interessantste vijandmechanieken en cutscène-opties die ik tot nu toe in het spel heb gezien, en hebben mijn bewering dat je bij je eerste Baldur’s Gate 3 playthrough een bard moet zijn zeker gerechtvaardigd, omdat je om ze heen kunt praten in plaats van ze recht in de ogen te kijken.
Er is ook een werkelijk uitstekende kerker, met gemak een van de beste in het spel. Nogmaals, ik zal niet spoileren, maar het verbindt naadloos de hoofdzoektocht met de verhalen van twee van de oorspronkelijke personages van het spel. Het is een lange, ingewikkelde handschoen die al uw vaardigheden op de proef stelt als u er het beste uit wilt halen; vechten, puzzelen, spraak, schatzoeken, vaardigheidscontroles – u moet in allemaal slagen als u het beste uit deze kerker wilt halen. Het visuele ontwerp is zo duidelijk en effectief dat ik een déjà vu kreeg van een hele generatie CRPG’s die ik nog nooit gespeeld had. En het culmineert allemaal in een complex eindbaasgevecht en een potentieel pijnlijke beslissing; ik kwam bijna op mijn knieën uit die kerker, zowel fysiek als emotioneel, tot het uiterste gedreven van wat Baldur’s Gate 3 te bieden heeft.
Deze momenten – in combinatie met een klassieke fantasievertelling – zijn net genoeg om Act 2 goed te maken, maar ik ben nog steeds een beetje teleurgesteld. Ik ben letterlijk aan het racen om weg te komen van Moonrise Towers, en ik voel hoeveel van het spel ik daarbij mis. Het is duidelijk waarom dit gebeurt – als Act 1 je laat zien wat dit spel kan zijn, dan zet Act 2 alles op alles voor Act 3. Maar nadat de vrolijke, sprookjesachtige toon van de eerste me het gevoel gaf dat ik alles had gezien wat het te bieden had, ben ik teleurgesteld dat ik die ervaring in de tweede mis. Voor nu lonkt de stad Baldur’s Gate zelf, en ik wil gewoon terug naar de volwaardige avonturensandbak die Larian bood in die eerste paar uur na die noodlottige crash van de Nautiloid.
Het goede nieuws is dat ik per ongeluk de best mogelijke Baldur’s Gate 3 party heb samengesteld.