Voor mijn geld bestaat het beste moment in Baldur’s Gate 3 uit een chaotische vlucht voor de agenten van een boze Lich, een dans door een met valstrikken gevulde handschoen en een confrontatie met een letterlijk doomsday-apparaat. Ik wist echt niet zeker of ik het wel zou overleven. Maar dit moment – het hoogtepunt van mijn favoriete side-quest in de tientallen uren die ik tot nu toe in Baldur’s Gate 3 heb gestoken – is zo goed verstopt dat je verhaalsterren echt op één lijn moeten staan om het zelfs maar te zien te krijgen.
Dit artikel bevat spoilers voor de overgang van Baldur’s Gate Act 1 naar Act 2.
Als je in Baldur’s Gate 3 de kant van de tieflings of de goblins hebt gekozen (en de lijken van je vijanden over de halve kaart hebt verspreid), krijg je te horen dat de volgende fase in je reis om kikkervisjes te verwijderen te vinden is in Moonrise Tower, ver naar het westen. Om daar te komen, wordt u verteld om te reizen via het Baldur’s Gate 3 Underdark, of een nabijgelegen Bergpas. Beide paden brengen u uiteindelijk naar Moonrise, maar afhankelijk van waar u heen gaat, zult u tijdens uw reis heel verschillende ervaringen opdoen.
Het Underdark voert u door een dorp van paddenstoelenmensen die in oorlog zijn met een paar nukkige diepe kabouters, en culmineert in een van de grootste en gemeenste eindbaasgevechten van het spel. De Bergpas daarentegen lijkt aanzienlijk rustiger, maar het duurt niet lang voordat u midden in een Githyanki-creche terechtkomt. Als u enige tijd met Lae’zel hebt doorgebracht, weet u dat verschillende crèches verschillende regels hanteren, en als ze met u meereist, zal ze uitgebreid oordelen over alles, van hun onderwijsgewoonten tot hun opvoedkundige eigenschappen en hun keuze van leesmateriaal.
(Afbeelding credit: Larian)
Baan u een weg door de crèche zonder al te veel van uw gastheren van streek te maken, en uiteindelijk komt u oog in oog te staan met Vlaakith, de eeuwige koningin van het Githyanki-ras. Ze is een behoorlijk onaangenaam personage, vooral als u niet bereid bent om de Githyanki-conventie te volgen, en ze is blij om haar knokploegen op u af te sturen zodra ze klaar met u is. Na het daaropvolgende handgemeen moet u een keuze maken – vecht u een weg terug door de hele crèche, of probeer een nabijgelegen zijdeur in een poging te ontsnappen.
Het licht in
De Githyanki-creche bevindt zich in een verlaten tempel voor Lathander, de D&D-god van de lente, geboorte, vernieuwing en vooral de dageraad. Een Guardian of Faith zit in een gebarricadeerde kamer, de acolieten die hem hebben opgeroepen zijn al lang dood; een enorm glas-in-loodraam beschrijft de levens van zijn meest toegewijde priesters; een brief beschrijft de kracht van iets dat Lathander’s Lance wordt genoemd, een wapen dat bijna letterlijk goddelijk is in zijn potentiële kracht.
U leert ook de geschiedenis van de tempel zelf kennen. Een relikwie – druppels bloed van Lathander – was kwetsbaar, en in een poging om het te beschermen werd de tempel er ter plekke omheen gebouwd. Honderden jaren later, met de tempel in puin, is het nog steeds ergens verborgen in de ingewanden van het gebouw, maar zoals een van mijn partijleden opmerkte, is dat gewoon vragen om problemen. Een goddelijk werktuig verdedigd door een paar stenen muren en een paar priesters? Iedereen zou het kunnen komen stelen.
De tempel zelf is een ruimte die anders is dan wat u in de rest van Baldur’s Gate 3 vindt. Er zijn andere gebedsruimtes, andere ruïnes, maar dit is anders. Het is een ruimte die ruimte biedt aan rustig mysterie, aan verkenning omwille van de verkenning, zelfs als je moet vechten tegen het ongedierte dat de tempel in zijn verwoeste staat is komen bezetten, of dieper moet graven naar de Githyanki die nu onder de hallen zitten. Terwijl Baldur’s Gate tientallen geheimen en verborgen paden opwerpt, voelt geen enkele zo subtiel als deze tempel, die grotendeels leeg is en waar de lichamen van zijn voormalige bewoners rustig in de hallen liggen te rusten.
Chaos in de rust
De aanwezigheid van de Githyanki is daarentegen schokkend. Dit is een ras dat meedogenloos efficiënt en zeer militaristisch is, cultisch in zijn gewelddadige handhaving van de status quo, dat als een mier door deze voormalige gebedsplaats scharrelt. En dus toen de tijd kwam om de tempel te ontvluchten, was het misschien geen verrassing dat ik besloot om een meer verborgen weg naar buiten te nemen.
Dat pad bracht me terug naar de rustigere gangen van de tempel, een vergeten kelder waar ik op adem kon komen. Een listige puzzeloplossing later bevond ik me in een nog geheimere gang, deze was gevuld met vallen. Ik was geen partij voor mijn schurk en stond uiteindelijk tegenover een voetstuk met dat relikwie – het Bloed van Lathander, in een legendarische strijdknots.
Helaas had ik niet de sleutel om dat wapen uit de vitrine te bevrijden. Helaas was het ook perfect voor mijn cleric, die het hele spel een standaard wapen had gebruikt, en daarom moest ik het hebben. Ik keerde terug naar mijn rogue, het meest lichtvoetige lid van mijn groep, en dacht dat ik het zou proberen los te wrikken, ervan uitgaande dat het stevig op zijn plaats zou zitten zonder de sleutel. Terwijl zowel de verteller van het spel als de andere leden van mijn groep me aanspoorden om er nog eens over na te denken, rukte ik hem los.
(Afbeelding credit: Larian)
Ik bedacht me hoe gemakkelijk ik dit had kunnen missen
Onmiddellijk zat de schurk gevangen in een magische barrière terwijl sirenes loeiden en in een cutscène kwam dat goddelijke doemscenario tot leven en werd het stevig op mijn groep gericht. Ontsnappen uit de gevangenis was een kwestie van een snelle Misty Step, maar uit de ontploffingszone komen was een heel andere zaak. In plaats daarvan koos ik ervoor om het apparaat uit te schakelen, de alarmen te vernietigen en de Lance met nog enkele seconden te gaan uit te schakelen. Het was maar een paar minuten gameplay, maar het was een van de meest gespannen en onzekere momenten die ik tot nu toe had meegemaakt – zelfs het allerergste wat de Absolute me te bieden had verbleekte bij het fantasie-equivalent van een tactische nucleaire aanval.
Toen ik de tempel uitliep, dacht ik na over hoezeer ik had genoten van de reis die me naar het Licht van Lathander had gebracht, maar ook hoe gemakkelijk ik het helemaal had kunnen missen. Ik had ervoor kunnen kiezen om door het Underdark te gaan in plaats van door de Bergpas. Ik had de Githyanki-creche kunnen overslaan. Ik had me een weg terug door de tempel kunnen vechten. Ik had de puzzel niet kunnen oplossen, of bij de vallen kunnen terugkeren. Ik had zelfs de sleutel ergens in de wereld kunnen vinden, waardoor ik de Lance nooit geactiveerd zou hebben.
Dat zo’n spannend, intens en typisch D&D-moment zo gemakkelijk onopgemerkt kon blijven, getuigt niet alleen van Larian’s deskundigheid op het gebied van verhalen vertellen, maar ook van zijn vertrouwen in zijn eigen werk en zijn grondige begrip van de rollenspelervaring. Als D&D Dungeon Master weet ik hoe makkelijk het is voor spelers om de grote onthullingen of de coole momenten te missen. Om dat te laten gebeuren in een spel dat zo dicht, gedetailleerd en met de hand gemaakt is als Baldur’s Gate 3, laat zien dat Larian zich volledig heeft ingeleefd in het bronmateriaal.
In onze Baldur’s Gate 3 review leest u meer over de manieren waarop Larian zijn D&D achtergrond op de voet volgt.