De dronken man in het toilet van de nachtclub vertelde me dat ik naar GameStop op Fifth Avenue moest gaan. Ondanks zijn staat van dronkenschap in de vroege uurtjes van zaterdagochtend – zijn wazige spraak nauwelijks hoorbaar tegen de gedempte bas en pianoloops die uit de grote zaal schalden – was het hem duidelijk dat de koopjesbakken van de videospelletjeswinkel misschien, heel misschien, één of twee illegale exemplaren van Suikoden 3 zouden kunnen bevatten. In een soortgelijke staat van ongehoorzaamheid omhelsde ik de vreemdeling met open armen, bedankte hem en wankelde terug de dansvloer op.
Wat er ook gebeurde, ik ging nu zeker een NTSC-region PS2 kopen als aanvulling op mijn PAL-console thuis in Schotland. Ik keek op mijn horloge: net na 5 uur in de ochtend. De Nederlandse DJ Ferry Corsten had nog een uur van zijn set te gaan. Ik vloog later die dag om 16.00 uur terug naar Glasgow. En GameStop op Fifth Avenue ging pas over een paar uur open.
Nog een keer spelen
(Afbeelding credit: Konami)NOD AAN DE KLASSIEKERS
(Afbeelding credit: Konami)
Suikoden 1 en 2 remasters brengen de oude JRPG’s volgend jaar naar nieuwe spelers
Ik ontdekte de Suikoden serie bij toeval. Na mijn 12e verjaardag in 1998 kocht ik met het geld van mijn familie het ritmespel PaRappa The Rapper van NanaOn-Sha op de PSOne. Ik vond het zo vreselijk dat ik het een paar dagen later inruilde bij mijn plaatselijke videogamewinkel. Voor die tijd had ik nog nooit van Suikoden gehoord, maar de prachtige doos trok mijn aandacht, en de belofte van oorlog voeren tegen een corrupt rijk en het opbouwen van een leger van 108 speelbare personages sprak tot mijn verbeelding. Aangezien ik nog niet lang geleden Final Fantasy 7 voor het eerst had uitgespeeld, was mijn ervaring met JRPG’s beperkt, maar ik werd vanaf het titelscherm verliefd op Yoshitaka Murayama en Konami’s vlaggenschip, de rollenspeler.
Spoel een paar jaar vooruit en Suikoden 2, een spel dat nu algemeen wordt beschouwd als een van de beste JRPG’s aller tijden – een die ik sindsdien heb vergeleken met Pokemon-meets-Game of Thrones in recentere jaren – arriveerde op de Europese kusten. Voortbouwend op alles wat zijn voorganger had neergezet en het vervolgens onherkenbaar liet groeien, is het vervolg tot op de dag van vandaag een van de beste spellen die ik ooit heb gespeeld; met meer dan honderd speelbare personages, elk met een scala aan op maat gemaakte wapens, wapenuitrusting en magie, en een reeks oprechte en verfijnde achtergrondverhalen die daarbij passen.
Toen Suikoden 3 in 2001 werd aangekondigd, was ik buiten mezelf. Het eerste deel van de serie dat op de PS2 kwam, het derde deel was ook het eerste dat 3D graphics gebruikte – in tegenstelling tot de 2D beelden van de eerste twee spellen in Alundra-stijl – en het eerste dat zijn verhaal niet rond één, niet twee, maar drie afzonderlijke hoofdpersonen weefde. Zelfs uit de vroege screenshots die destijds in tijdschriften werden gedeeld, bleek al dat er een aantal terugkerende personages in voorkwamen, zowel goede als kwade, en ik kon niet wachten om weer te verdwalen in een high fantasy-avontuur met magie en draken en epische turn-based gevechten. Dat wil zeggen, totdat werd aangekondigd dat het een regio-exclusieve game voor de VS en Japan zou worden. En toen op 11 juli (Japan) en 24 oktober (VS) in 2002, werden dagen die feestelijk hadden moeten zijn dagen van rouw.
Suikoden 4 en Suikoden 5 landden in Europa in respectievelijk 2004 en 2006 – de laatste is het laatste mainline deel van de serie – en ik sprong erop en speelde en herspeelde beide spellen kort na voltooiing. Zoals u zich misschien kunt voorstellen, bestaat elk Suikoden spel binnen hetzelfde gedeelde universum en dezelfde uitgebreide tijdlijn, en hoewel elk spel redelijk op zichzelf staat in verhalende termen, had ik altijd het gevoel dat ik een opvallende zwakke plek had in mijn kennis van de serie. Fan-websites zoals Suikosource hebben geholpen om de gaten op te vullen – het is de moeite waard om op te merken dat Suikoden 3 een paar jaar voor YouTube was – maar er gaat niets boven je handen vuil maken met het echte werk.
Dezelfde principes gelden hier voor sites van consument tot consument, waarvan eBay ongetwijfeld de grootste en bekendste is. Ik wist wat eBay was in de vroege tot midden jaren 2000, maar ik begon het pas in de jaren 2010 met enige regelmaat te gebruiken. Dat gezegd hebbende, heb ik in, ik wil zeggen in 2003, misschien rond 2004, gezocht naar PS2 consoles met NTSC-regionen, maar alle consoles die beschikbaar waren, lagen ver buiten mijn prijsklasse toen ik ook de verzendkosten, BTW en invoerrechten meerekende.
Overwinning
(Afbeelding credit: Konami)
“Het moest toch wel passen, gezien het feit dat ik de originele Suikoden al die jaren geleden tweedehands kocht in een videogameswinkel, toch?”
En zo boekten mijn vader, moeder, vriendin en ik in 2008, na een sterfgeval in de naaste familie, drie nachten in New York. Mijn ouders reisden daarna door naar Boston en mijn vriendin en ik gingen terug naar Glasgow. De eerste drie dagen brachten we door met het toeristische circuit van Manhattan – van het Empire State Building tot Staten Island, Little Italy, Central Park en nog veel meer. Aan het eind hadden we eigenlijk op de laatste vrijdagavond moeten gaan liggen… maar toen ontdekte ik dat de eerder genoemde DJ Ferry Corsten in de nabijgelegen, nu gesloten Pacha nachtclub draaide.
Het was daar in het heetst van de strijd – onderbroken door luide muziek, stroboscooplichten en rookmachines – dat ik met die willekeurige vreemdeling in het toilet een praatje maakte over videogames. We spraken over onze favorieten door de jaren heen, onze favoriete genres en best gewaardeerde series. Ik noemde Suikoden en hoe ik altijd klaagde dat ik het derde spel van zes jaar eerder in 2002 niet kon spelen, waarop de vreemdeling simpelweg zei: “Heb je GameStop op Fifth Avenue geprobeerd?”
Dat had ik natuurlijk niet gedaan, maar plotseling ging mijn hoofd tekeer. Ik bedacht ter plekke een plan: ik zou naar GameStop gaan voor de opening van de deuren, ik zou een US regio PS2 console pakken, en ik zou de koopjesbakken plunderen voor een afgedankt exemplaar van Suikoden 3. Het was toch wel toepasselijk aangezien ik de originele Suikoden al die jaren geleden tweedehands kocht in een videospelletjeswinkel, toch? Ik zou dan naar huis in Schotland reizen en Suikoden 3 spelen en er verliefd op worden op precies dezelfde manier als ik alle andere spellen tot dan toe had gedaan.
En dat is precies wat ik deed. Ik bleef tot de avondklok van 8 uur in de club, lang nadat de hoofd DJ was vertrokken. Ik sleepte mijn vriendin mee naar GameStop op Fifth Avenue in mijn kleren van gisteravond, ik wachtte tot de manager kwam en opendeed, ik pakte een tweedehands PS2 uit de VS-regio en… tromgeroffel… het lukte me niet om een exemplaar van Suikoden 3 op te halen. Ik was er kapot van.
(Afbeelding credit: Konami)
Wat ik wel deed, was voor het eerst in jaren eBay weer eens proberen. Het was even zoeken, maar het lukte me om een tweedehands exemplaar van Suikoden 3 te krijgen, plus BTW, plus verzendkosten voor minder dan £50 (wat op dat moment waarschijnlijk rond de $80 was). Ik heb Suikoden 3 uitgespeeld en het was geweldig – zo erg dat het nu mijn favoriete JRPG is. Ik hou van Suikoden 2, en ik hou van Chrono Trigger, Final Fantasy 7 en Final Fantasy 8, maar Suikoden 3’s verhaal, personages en pure bizarheid, voor mij, zet het net boven de rest.
Als u het graag wilt uitproberen, weet dan dat Suikoden 3 in 2015 in alle regio’s verkrijgbaar was in de digitale winkels van PlayStation en dat het ook een prachtige, door fans gemaakte HD-remaster krijgt. Ik zou het gevoel van de allereerste keer opnieuw willen beleven – en ik zou zo weer zes jaar wachten, een trans-Atlantische reis, een dronken gesprek en een slapeloze nacht in de Big Apple doorstaan.
Verlies uw vrije tijd aan de beste RPG’s die nu virtuele oorlogen voeren