In Baldur’s Gate 3 voel ik me de slechtste, meest kwaadaardige persoon in heel FaerÛn. Oh goden Wat ben ik aan het doen? Mijn hart schreeuwt dat ik moet stoppen, maar ik moet dit pad blijven volgen als ik eindelijk mijn nieuwsgierigheid wil bevredigen. Mijn hersenen weten dat misschien wel, maar als ik een kamer vol bange, weerloze tieflings binnenkom, deins ik fysiek terug. Elke vezel van mijn wezen probeert hiertegen te vechten.
In veel eerdere versies was ik hun heldhaftige beschermer. Ik heb zelfs hard gewerkt om een trofee ter ere van hen te verdienen. Toch sta ik hier, op het punt om hun levens te beëindigen en hun toekomst te ontnemen, alleen maar om een nieuwe kant van Larian’s avontuur te kunnen zien. Op dit moment moet ik mijn instincten negeren en mijn eigen RPG-code de rug toekeren zodat ik me echt kan inzetten.
Zonder al te dichtbij te durven kijken, geef ik Astarian de opdracht om dodelijke klappen uit te delen aan een van de arme Tieflings die een beetje aan mijn zicht onttrokken is. Wanneer ze op de grond vallen, wordt Karlachs persoonlijke quest log bijgewerkt op mijn scherm en dringt het besef plotseling door: Oh nee. Nee, nee, nee. Ik heb alleen Dammon vermoord. Zoete Dammon. Wroeging verteert me. Ik voel een brok in mijn keel, maar ik kan er niet te lang bij stilstaan. Als ik dat wel doe, weet ik dat ik een save zal herladen of zelfs het spel helemaal zal afsluiten. Ik heb Baldur’s Gate 3 al heel vaak gespeeld, maar ik heb me nog nooit zo slecht en gewoonweg verkeerd gevoeld als nu. Zelfs als ik speelde als de Dark Urge – zij het op het pad van verzet – voelde ik me niet zo vreselijk schuldig als nu. Dus waarom doe ik het? Waarom doe ik mezelf dit aan? Nou, ik sta te popelen om één personage goed te leren kennen dat ik altijd heb gedood in het goblinkamp: Minthara.
Begeleidende campagne
(Afbeelding credit: Larian)ELSEWHERE
(Afbeelding credit: Electronic Arts)
Na 6 keer Baldur’s Gate 3 te hebben gespeeld, ben ik teruggekeerd naar het spel met veel keuzes dat mijn liefde voor RPG’s een kickstart gaf
In Baldur’s Gate 3 voel ik me de slechtste, meest kwaadaardige persoon in heel FaerÛn. Oh goden Wat ben ik aan het doen? Mijn hart schreeuwt dat ik moet stoppen, maar ik moet dit pad blijven volgen als ik eindelijk mijn nieuwsgierigheid wil bevredigen. Mijn hersenen weten dat misschien wel, maar als ik een kamer vol bange, weerloze tieflings binnenkom, deins ik fysiek terug. Elke vezel van mijn wezen probeert hiertegen te vechten.
In veel eerdere versies was ik hun heldhaftige beschermer. Ik heb zelfs hard gewerkt om een trofee ter ere van hen te verdienen. Toch sta ik hier, op het punt om hun levens te beëindigen en hun toekomst te ontnemen, alleen maar om een nieuwe kant van Larian’s avontuur te kunnen zien. Op dit moment moet ik mijn instincten negeren en mijn eigen RPG-code de rug toekeren zodat ik me echt kan inzetten.
Zonder al te dichtbij te durven kijken, geef ik Astarian de opdracht om dodelijke klappen uit te delen aan een van de arme Tieflings die een beetje aan mijn zicht onttrokken is. Wanneer ze op de grond vallen, wordt Karlachs persoonlijke quest log bijgewerkt op mijn scherm en dringt het besef plotseling door: Oh nee. Nee, nee, nee. Ik heb alleen Dammon vermoord. Zoete Dammon. Wroeging verteert me. Ik voel een brok in mijn keel, maar ik kan er niet te lang bij stilstaan. Als ik dat wel doe, weet ik dat ik een save zal herladen of zelfs het spel helemaal zal afsluiten. Ik heb Baldur’s Gate 3 al heel vaak gespeeld, maar ik heb me nog nooit zo slecht en gewoonweg verkeerd gevoeld als nu. Zelfs als ik speelde als de Dark Urge – zij het op het pad van verzet – voelde ik me niet zo vreselijk schuldig als nu. Dus waarom doe ik het? Waarom doe ik mezelf dit aan? Nou, ik sta te popelen om één personage goed te leren kennen dat ik altijd heb gedood in het goblinkamp: Minthara.
Begeleidende campagne
(Afbeelding credit: Larian)ELSEWHERE
(Afbeelding credit: Electronic Arts)
Na 6 keer Baldur’s Gate 3 te hebben gespeeld, ben ik teruggekeerd naar het spel met veel keuzes dat mijn liefde voor RPG’s een kickstart gaf
Nu heb ik op de een of andere manier de memo gemist dat patch 5 je eigenlijk een beetje een work-around geeft voor Minthara – waarbij je haar kunt uitschakelen en haar later als metgezel kunt krijgen. Maar als ik de stekelige Nachtwacht bij me wilde hebben en een relatie met haar wilde opbouwen, vond ik dat ik de keuzes moest maken die ik altijd vermijd om ook een nieuwe kant van de RPG te zien. Ik had al veel gehoord over haar eerste romancescène in het kamp in de bloederige nasleep van de Grove, en ik ben al heel lang benieuwd in hoeverre haar aanwezigheid de dingen in Act 2 daadwerkelijk verandert. Maar hoewel ik mezelf er eindelijk van had overtuigd om in haar naam een nieuwe playthrough te beginnen, moest ik mezelf er toch toe zetten.
In feite heb ik een groot deel van de tijd alles gedaan wat je in Act 1 kunt doen om het onvermijdelijke zo lang mogelijk uit te stellen. Om eerlijk te zijn denk ik niet dat het daardoor beter werd, want de opbouw zorgde er alleen maar voor dat wat ik ging doen nog meer op me drukte. Het enige pluspunt aan dit alles was dat ik echt kon proberen me te verliezen in het rollenspel van een personage dat dit pad zou bewandelen. De keuze om als Lolth-gezworen Drow te spelen bleek de perfecte keuze, omdat zoveel dialoogopties die uniek zijn voor hen een air van koude superioriteit uitstralen. Het gaf me ook de kans om bepaalde dingen uit te proberen die ik nog nooit eerder had gedaan om te zien wat er gebeurde. Toen ik in het begin bijvoorbeeld voor het eerst de Emerald Grove bezocht, hielp ik de gevangen kobold Sazza ontsnappen. Hoewel ik me behoorlijk rot voelde omdat ik wist dat ze van plan was Minthara te vertellen waar alle tieflings waren, maakte Sazza’s aanwezigheid het later een fluitje van een cent om het goblinkamp binnen te gaan.
Uiteindelijk kwam ik echter oog in oog te staan met Minthara en zette ik eindelijk alles in gang. De Grove uitroeien aan de zijde van de Nachtwacht was net zo vreselijk als ik had gedacht. Van het aanvallen van weerloze trollen die om genade smeekten tot het tegenkomen van de lichamen van NPC’s die ik al talloze keren had gered, het vechten tegen de druïden liet ook een bittere smaak in mijn mond achter. Toen ik terugkeerde naar Minthara in de gevreesde kamer waar Dammon door mijn hand was gevallen, bereikte ik eindelijk de nacht in het kamp waar ik op had gewacht, maar de prijs ervan was bijna te veel om te dragen.
In Baldur’s Gate 3 voel ik me de slechtste, meest kwaadaardige persoon in heel FaerÛn. Oh goden Wat ben ik aan het doen? Mijn hart schreeuwt dat ik moet stoppen, maar ik moet dit pad blijven volgen als ik eindelijk mijn nieuwsgierigheid wil bevredigen. Mijn hersenen weten dat misschien wel, maar als ik een kamer vol bange, weerloze tieflings binnenkom, deins ik fysiek terug. Elke vezel van mijn wezen probeert hiertegen te vechten.
In veel eerdere versies was ik hun heldhaftige beschermer. Ik heb zelfs hard gewerkt om een trofee ter ere van hen te verdienen. Toch sta ik hier, op het punt om hun levens te beëindigen en hun toekomst te ontnemen, alleen maar om een nieuwe kant van Larian’s avontuur te kunnen zien. Op dit moment moet ik mijn instincten negeren en mijn eigen RPG-code de rug toekeren zodat ik me echt kan inzetten.