“We waren niet van plan om een horrorgame te maken,” vertelt creative director Cezar Virtosu van Lords of the Fallen me, nadat ik klaar ben met het overweldigende beeld en geluid van Umbral. “We maken geen buitenaards wezen of zo. We wilden het kosmische horrorgenre, dat de werkelijkheid vervormd is door goddelijkheid. Wat je zou waarnemen als goddelijkheid.”
Hij heeft geen ongelijk wat betreft verwrongen realiteiten. Tijdens mijn hands-on tijd met Lords of the Fallen, de sequel-slash-reboot van ontwikkelaar Hexworks van de game uit 2014 die is aangepast aan een post-Elden Ring publiek, merk ik dat ik constant op mijn hoede ben. Een grommend gekreun schiet langs mijn linkerschouder, net als een ander gekreun ergens rechts in de verte. Als ik me omdraai, is er niets. Om het te controleren, weet ik dat ik zal moeten sterven – en ik kan nu al niet wachten om dat te doen en van Axiom, in al zijn goudkleurige herfstglorie, naar de paarse lucht en dikke grijze mist van Umbral te scheuren. Er wacht iets op me net achter de sluier, en de aanwezigheid ervan, hoewel versluierd, begint beetje bij beetje door te sijpelen.
“De dood spelen”
(Beeld credit: CI Games)Darker souls
(Afbeelding credit: Neowiz Games)
Griezelige Soulslikes zijn er in overvloed in 2023 – hier leest u waarom Lies of P ook voor de horrorfans een Soulslike is.
Het land van de doden bleef me maar naar huis roepen in Lords of the Fallen, en niet alleen omdat ik toevallig heel veel doodga in Soulslikes. Ik begin mijn reis in de adembenemende omgeving van Axiom, met frisse aardetinten beschilderd met strepen zonlicht, en krijg een mystieke lamp met een uniek doel.
Door deze lantaarn uit te steken kan ik in Umbral kijken, het schimmige land van de doden, en zien wat daarachter ligt. Ik kan soms vreemde geluiden horen vanuit de relatieve veiligheid van Axiom – de ondoden voelen jou ook – maar zelfs als de ontelbare zielen hun klauwen tegen het dunne weefsel slaan dat mij van hen scheidt, is het zinloos om lang weerstand te bieden aan de Umbral. Sterven in Axiom doet me namelijk herrijzen in de onderwereld, en daar sterven betekent echt doodgaan.
Virtosu en Hexworks’ uitvoerend producent SaÚl Gascon zijn geïnspireerd door de kosmische horrorcreaties van HP Lovecraft en Olivier de Sagazan en zeggen dat de kracht van de Umbral is om realiteiten van gene zijde te veranderen. “Wezens bestaan op andere vlakken, en door hun invloed vervormen en verschuiven ze de [echte] wereld. We geven dit als voorbeeld aan mensen die het willen begrijpen: wat is Umbral, is het als de ondersteboven, is het als wanneer Frodo de ring omdoet?” Virtosu legt uit. “Voor ons was het heel belangrijk om het concept goed te verankeren, voordat we de esthetiek konden gaan verkennen.”
Hoewel de grimmige en toch grootse esthetiek van Umbral verbluffend indrukwekkend is, vooral als enorme horrorfan, dient Umbral een unieke functie in Lords of the Fallen. Het is niet alleen een liefdesbrief aan Cthulhu; met twee gelijktijdige werelden stelt het spel ons in staat om letterlijk zelfmoord te plegen en onze eigen ondergang te beleven.
(Afbeelding credit: CI Games)
“We moesten dat ene ding vinden dat ons anders maakt,” zegt Gascon over de beslissing om twee spellen in één te maken. “En dus gingen we van, oké, laten we proberen om de doodlus aan te boren, wat het belangrijkste onderdeel van het genre is. Je weet wel, je gaat dood, je moet terug voor je geesten. Maar we zeiden: wat als we het speelbaar maken? Wat als we de dood spelen? En zo is het begonnen.”
Door twee verschillende werelden tegelijk aan te boren, herziet Hexworks volledig hoe we tegen de dood aankijken in een Soulslike. Lords of the Fallen verandert het meest beruchte iconische, eeuwig frustrerende ding van een FromSoftware-game in meer dan een tweede kans: het is een tweede wereld, één die totaal anders functioneert dan de plek waar we beginnen. Het resultaat is een gevarieerde gevechtservaring in een echt ongetemd universum, een universum dat bruist van onbekende wonderen en de nodige rillingen – ongeacht uw bekendheid met het genre.
Soulslikes staan om veel dingen bekend, maar benaderbaar zijn hoort daar niet bij. Het is begrijpelijk dat veel fans van het genre benaderbaarheid geen prioriteit vinden. Het genre legt zo’n nadruk op meedogenloze doodsomstandigheden, steeds straffere eindbazen en een scherpe en steile leercurve die genadeloos is om aan te pakken, maar toch bevredigend om te overwinnen. Lords of the Fallen probeert dat te veranderen, niet door de uitdagingen weg te nemen, maar door de curve glad te strijken.
Deelnemen aan de duistere kant
(Afbeelding credit: CI Games)
Door twee verschillende werelden tegelijk aan te boren, herziet Hexworks volledig hoe we tegen de dood aankijken in een Soulslike.
“[Het binnenhalen van nieuwe spelers] was van kapitaal belang,” zegt Virtosu over de doelen van Hexworks bij het maken van het spel. “We wilden mensen aan boord halen om de frustratie te verminderen en te helpen bij het begrijpen. Umbral geeft je een tweede kans en geeft je nieuwe hulpmiddelen om de moeilijkheid te verminderen. Wij denken dat modernisering hand in hand gaat met toegankelijkheid, en toegankelijkheid betekent niet echt minder uitdaging of makkelijker. Het betekent dat je de hulpmiddelen krijgt, sommige automatisch, passief, sommige binnen handbereik, om die moeilijkheid te verminderen.”
Umbral zelf is één van die hulpmiddelen, die u in wezen doet herrijzen in de wereld van de doden met behoud van de zielen die u hebt verzameld, in tegenstelling tot de “gouden standaard” van Lords of the Fallen die Dark Souls 3 beïnvloedt. Umbral is een wereld op zich, met een compleet ander kleurenpalet en levelontwerp dan Axiom. Of u er nu naartoe wordt gestuurd na een nederlaag in een gevecht of er naartoe bent gerift met behulp van uw Umbral-lamp, de schade die u oploopt in Umbral staat bekend als verdorde schade. Verdorde schade is alleen van toepassing als u geraakt wordt voordat u een vijand een klap toedient, dus dat is op zich al een manier om een echte dood te voorkomen als uw gezondheidsflesjes op zijn.
Er zijn bepaalde puzzels of manieren om verder te komen die alleen via de Umbral toegankelijk zijn, en de hoge risico’s en hoge beloning betekenen dat er altijd wel een reden is om naar gene zijde te gluren en uit te vinden wat daar op de loer ligt. Als u sterft en naar de Umbral wordt gestuurd, kunt u een scheur vinden en vanaf daar Axiom weer betreden. Dat betekent dat u, als u het slim speelt, nooit echt dood hoeft te gaan in Lords of the Fallen – u kunt gewoon tussen werelden wisselen, in iets dat vergelijkbaar is met Legacy of Kain: Soul Reaver.
(Afbeelding credit: CI Games)
De mogelijkheid om te wisselen tussen Umbral en Axiom geeft u weliswaar een tweede kans op leven, maar is op zich geen toegankelijkheidseigenschap. De twee werelden werken mechanisch gezien apart van elkaar; in de onderwereld moet je op bepaalde momenten soul-flaying en soul-siphoning uitvoeren, en in Axiom moet je het opnemen tegen een groot aantal gevaarlijke eindbazen.
“In plaats van gewoon een wereld te vinden en boem, je begint en je wordt keer op keer vermoord, hebben we een vloeiende curve met [moeilijkheids]pieken zoals Pieta,” zegt Gascon. Pieta, de eerste echte eindbaas die je tegenkomt, is geen grapje. Haar enorme AOE-aanvallen geven me het gevoel alsof ik tegen wolken schreeuw om niet natgeregend te worden, terwijl ik de hele tijd met mijn kleine zwaard zwaai. Ik biechtte mijn herhaalde nederlaag door toedoen van Pieta op aan Gascon en Virtosu, die allebei instemmend knikten. “Ze is een grote piek. Het is de eerste baas. Het is een vaardigheidstest,” boden ze aan.
Lords of the Fallen en Hexworks lijken te slagen in iets waar veel Souls-achtige makers jarenlang moeite mee hebben gehad: het veranderen van het genre op een zinvolle, interessante manier die iets toevoegt aan een klassieke ervaring in plaats van er afbreuk aan te doen. Er is genoeg nieuws om Lords of the Fallen uniek te maken, maar er zijn ook genoeg overeenkomsten met een aantal van de beste FromSoftware-games, zodat zelfs de meest schaamteloze Souls-veteraan zich thuis zou moeten voelen in de uitgestrekte, gevaarlijke wereld(en). Blijf alleen niet te lang staan staren in Umbral; als je pech hebt, staart het terug.