Heeft u zich ooit afgevraagd hoe The Third Man eruit zou zien als musical? Of The Time Traveller’s Wife? Of misschien zelfs The Curious Case of Benjamin Button? Als u ergens in de buurt van Londen woont, hoeft u dat niet te doen. Hetzelfde geldt voor Sunset Boulevard, Mrs. Doubtfire, Back to the Future en Brokeback Mountain. Muzikale versies van films zijn nu niet meer weg te denken uit het theaterlandschap van de Britse hoofdstad, en het is duidelijk dat iedereen een stukje van de actie wil meepikken.
U kunt de aantrekkingskracht zien voor een West End-producent of een toneelhuis dat zwervers op de stoelen moet krijgen in de nasleep van de pandemie. Nieuwsgierigheid, nostalgie en merkherkenning vormen een krachtige combinatie, waarbij blijvende genegenheid voor het origineel de kaartverkoop ongezien zal stimuleren. Haal er een of twee creatieven bij met hun eigen trouwe schare fans – bijvoorbeeld Bryan Adams of Dave Stewart van de Eurythmics – en u hebt een pakket dat intrigerend genoeg is om zowel film- als muziekliefhebbers te verleiden. Zo veel zelfs, dat u waarschijnlijk een gezond voorschot zult opbouwen lang voordat u de geslepen pennen van de critici onder ogen krijgt.
Als voormalig theatercriticus is het interessant om te zien hoe het medium waar ik vroeger over schreef, de afgelopen jaren doordrongen is geraakt van het medium waar ik nu over schrijf. En als de crossover werkt – zoals bij AmÉlie, The Band’s Visit en Heathers – kan het het beste van beide werelden zijn. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de intrede van de cinema in het theater het theater meer heeft gekost dan opgeleverd. Gevestigde IP kan zakelijk gezien misschien slim zijn, maar het is ook een soort steunpilaar – een steun tegen risico’s die uiteindelijk echte innovatie en inventiviteit in de weg staat.
Vroeger kon een componisten- en tekstdichtersduo als Andrew Lloyd Webber en Tim Rice een schijnbaar onbelovend idee – bijvoorbeeld het leven van de vrouw van een Argentijnse dictator – omvormen tot theatraal goud. Wie zou er vandaag de dag een gokje wagen op een nieuwkomer met zo’n bizar concept? Films en musicals zijn altijd goede vrienden geweest, maar het is nu tijd voor een proefscheiding. Of ligt het aan mij?
- Ligt het aan mij, of is Riverdale een gedurfd, experimenteel meesterwerk?
- Ligt het aan mij, of is Rambo’s klifsprong de top van de actiecinema?
- Ligt het aan mij, of zouden meer films een pauze moeten hebben?