“Denken jullie wel eens na over doodgaan?” Toen Margot Robbie’s glinsterende discodansende Barbie deze vraag halverwege een knalfeest stelde in de trailer van Greta Gerwigs liefdesbrief aan de iconische pop, was dat onze eerste aanwijzing dat de film misschien wat duistere thema’s zou gaan verkennen. Maar ons een echte existentiële crisis bezorgen? Dat hadden we alleen verwacht van Christopher Nolan’s nieuwste film Oppenheimer, een diepgaande psychologische thriller die het verhaal vertelt van de getroebleerde vader van de atoombom. Dat is de andere helft van wat liefkozend ‘Barbenheimer’ wordt genoemd, waarbij mensen van plan zijn om beide films rug-aan-rug te bekijken en zo een dag in de bioscoop door te brengen. Maar het blijkt dat het leven in plastic niet zo fantastisch is…
De marketingcampagne voor Barbie was een roze koortsdroom, met Ryan Gosling die op speelse wijze de Kenergy bracht en Robbie die zich tijdens de perstour verkleedde als verschillende Barbies uit de hele geschiedenis. Sprankelende trailers beloofden ook veel plezier en hoewel de film bij vlagen inderdaad absoluut vrolijk is, is hij ook niet bang om serieuzere thema’s aan te snijden en vragen over het begrip leven en dood aan te snijden.
(Afbeelding credit: Universal)
Wanneer we Robbies slecht functionerende pop Barbie Land verlaten en de echte wereld betreden, neemt de film een misschien verrassende bocht naar links. Wat betekent het om te leven? Wat maakt ons menselijk? Zijn we ooit echt autonoom? Kunnen we ooit echt onafhankelijk zijn? Is de dood het enige dat ons menselijk maakt? Zijn we gewoon speelgoed dat gemakkelijk kan worden weggegooid? Wat is onze rol in dit universum? Serieus, wat is de zin van het leven?
Terwijl Barbie geconfronteerd wordt met gruwelijke realiteiten, begint ze al deze vragen en nog veel meer te stellen, waardoor ook de ogen van het publiek voor haar geopend worden. Deze Barbie liep zeker vol existentiële angst de film uit, stapte in verbijsterde stilte op de trein naar huis en lag ’s nachts wakker, niet in staat om te stoppen met nadenken over ons bestaan.
Dat is misschien niet precies wat het publiek van Barbenheimer zoekt in Barbie, want de meesten hopen waarschijnlijk dat het zal dienen als post-Oppenheimer therapie, een flinke dosis dopamine na drie uur te hebben doorgebracht in het hoofd van de getroebleerde natuurkundige J. Robert Oppenheimer, terwijl hij zich afvraagt of zijn uitvinding de wereld heeft vernietigd. Hoewel dat fysiek niet gebeurde, vraagt de film zich af of dat figuurlijk wel het geval was, net als Oppenheimer zelf. Zijn beruchte woorden – “Ik ben de dood geworden, de vernietiger van werelden” – achtervolgen elk beeld.
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Maar voor mij maken de gedeelde thema’s het bioscoopevenement van het jaar nog meer tot een perfecte double bill. Natuurlijk, esthetisch gezien kunnen de films van Gerwig en Nolan niet meer van elkaar verschillen, met Barbie die glinstert als een discobal en Oppenheimer die ons verliest in de spookachtige, doordringende blauwe ogen van hoofdrolspeler Cillian Murphy. Maar aan de andere kant delen ze zeker DNA door hun verkenning van het leven, de dood en wat het betekent om mens te zijn. Oppervlakkig gezien lijken het totaal verschillende films te zijn, maar dat is niet helemaal waar als u de vele lagen begint af te pellen, die beide filmmakers op meesterlijke wijze hebben aangebracht.
Beide films zullen u wakker schudden, dus als u dit weekend aan het Barbenheimeren bent (dat moet aan het woordenboek worden toegevoegd), zorg er dan voor dat u na afloop tijd vrijmaakt om lekker te gaan liggen. Geloof me, na een vijf uur durende cinematografische existentiële crisis zult u het nodig hebben.
Barbie en Oppenheimer zijn nu allebei uit in de bioscoop. Voor meer over de films kunt u onze interviews met regisseurs Greta Gerwig en Christopher Nolan lezen.
En bekijk onze gids met de rest van de spannendste aankomende films in 2023 en daarna.