Als het gaat om radio -uitzending, is er één gouden regel. Blijf praten. Ten koste moet u de gevreesde zogenaamde ‘Dead Air’ vermijden. Maar als het gaat om de horror puzzler van Team17 uit de jaren 80, kan de term heel snel gevaarlijk letterlijk worden. Killer frequentie is een neon verlichte liefdesbrief aan het slasher-genre. Bereid je gewoon voor om doodsbang te zijn de volgende keer dat iemand langs je heen en fluitend loopt. Stem uw radio af op KFAM 189.16 en ik zal het uitleggen.
Op de een of andere manier heeft de naam van de stad Gallow’s Creek niet uit de jaren 80 radiopresentator Forrest Nash uitgesteld. We nemen de controle over terwijl hij de ’s nachts’ The Scream’ -verschuiving op het lokale station presenteert. Het is bijna gezamenlijk bevredigend als we records in de eerste persoon plaatsen, cassettebanden spelen en uitwerpen zoals het is 1994, en chat met late nachtproducent Peggy. Dat wil zeggen, totdat de lokale 911 -operator oproept en ons vraagt om de lijn van de hulpdiensten van de stad over te nemen omdat de sheriff is neergestoken door een gemaskerde moordenaar. Een gemaskerde moordenaar die fluit om zijn komst aan te kondigen …
Plots staan we in de frontlinie terwijl de Creek van de Gallow ten prooi valt aan een legendarische schurk van slasher. We zijn gegaan van het nemen van af en toe slaperige schreeuw naar oproepen van binnenkort slachtoffers en zijn de taak om te voorkomen dat ze worden gesneden en in blokjes gesneden. En hoe doen we dat? Welnu, hoewel het grootste deel van de moordende frequentie op uw mixbureau is gebaseerd terwijl u zorgvuldig voor belers voor bellers kiest, kunt u ook de kantoren van het radiostation verkennen waar oplossingen voor elk moorddadig probleem kunnen worden gevonden. Wil je een schreeuwende jogger -sprong helpen een auto te starten zonder sleutels terwijl de moordenaar op de loer ligt? Maar goed dat er een show is voor benzines op het station en er is misschien iets nuttigs rond het bureau van de presentator.
Schreeuwen ook
(Image Credit: Team17 Digital) Indie Spotlight
(Afbeelding Credit: Dreadxp)
Ik speelde virale horror -game Amanda de avonturier en ik wil mijn volledige nachten van slaap terug
Dit voelt glorieus als een interactieve horror -podcast. De moordende frequentie is het meest angstaanjagend als je op de antwoordoproepknop op het bureau drukt, niet op een vreemd Schotse pizza -salon -eigenaar die zijn restaurant promoot, maar om een moeizame wanhopige ademhaling en een gefluister te horen van “Hij is hier”. De fluitende man heeft een ander slachtoffer gevonden en het is aan ons om te proberen hen te helpen overleven. En dat directe gevoel van angst en angst? Ja, de vermakelijke vocale optredens van alle betrokkenen zijn een essentieel element, maar dat geldt ook voor je eigen horrorfilmkennis.
Je hebt dit gezien dit. Aan het begin van elke slasher -film heb je dat nietsvermoedende onschuldige eerste slachtoffer bekeken. Degene die moet sterven omwille van het verhaal. En plotseling brengt Killer Frequency je aan de telefoon aan hen. Je bent hun enige hoop. Als je maar niet wist hoe dit kon uitkomen. Op een gegeven moment vraagt iemand je letterlijk om ze niet te laten sterven. Oh god, heeft hij opgewaardeerd naar een kettingzaag …?
En het feit dat dit allemaal in je hoofd gebeurt in audiosorm, terwijl je puzzelaanwijzingen opjaagt, zorgvuldig vellen papier analyseert bij een radiomixend bureau met dat op luchtteken onheilspellend gloeiend, voelt als horror genie. De directheid en intimiteit van radio als medium wordt moeiteloos omgezet in angst.
(Image Credit: Team17 Digital)
Het raadselachtige koesteren van Killer Frequency is ook duivels inventief. Op een gegeven moment verbergt een krantenredacteur zich in zijn kantoor terwijl de moordenaar methodisch ruimte per kamer doorzoekt, wat betekent dat we achterblijven met staren naar een nuttig gefaxte kaart die probeert te trainen waar de paniekman vervolgens naartoe te sturen. Elke oproep heeft een oplossing ergens in het radiostation, en hoewel je gewoon de antwoorden kunt raden – wie ben jij, Norman Bates? – De kansen dat je beller de volgende dag daglicht ziet, zal dramatisch verbeteren als je gaat kijken.
En het is niet allemaal eindeloze stress. Er is hier een zorgvuldig verhalende verhalende stroom. Het is duidelijk dat we tijd nodig hebben om te ademen en de gesprekken tussen Forrest en Peggy De producent – die in silhouetvorm aan de andere kant van het studioglas zit – zijn altijd een aangename bron van zachte donkere komedie. En het schakelen van records, die ooit zo gezellig bevredigend was aan het begin van het spel, blijft een geruststellende activiteit. Neem bel … red een leven van een gemaskerde maniak … draai een zoete synth uit de jaren 80 om te kalmeren. Het is een uitzonderlijk bevredigende lus. Zelfs als je het gevoel had dat je op het punt stond om vijf minuten geleden in je eigen hart te stikken.
Killer frequentie kent het bronmateriaal net zo goed als jij. Dit is een game die verliefd is op horrorfilms en met name slasher -films. Bijna elke straatnaam is een regisseur of beroemde enge locale. Maar belangrijker is dat dit niet alleen vol referenties en knikken zit. Het maakt ook gebruik van belangrijke tropen. En, in tegenstelling tot de vele asymmetrische multiplayer -spellen gewijd aan het slasher -genre, waar alleen opkomende momenten die perfecte horrorfilmgevoelens kunnen leveren, kan dit strakke verhaal je constant raken met Slasher -filmintensiteit.
En dat komt omdat, zoals elke goede vorm of Ghostface weet, de moordenaar altijd weer opkomt. Zelfs als je het gevoel hebt dat je ze hebt gevangen of door een molen hebt gekregen, is de moordenaar altijd terug voor een goede angst. Succes.
Killer Frequency is nu uit op pc, Xbox One, Xbox Series X/S, PS4, PS5 en Nintendo Switch. Bekijk voor meer aanbevelingen onze indie spotlight serie, of ga naar onze aankomende indiespellen Lijst voor een overzicht van toekomstige releases.