De geschiedenis van videogames is net zo goed een geschiedenis van remaken en remasteren: slaapkamercoders die de stukken uit elkaar halen en weer in elkaar zetten, ontwikkelaars die arcadegames herscheppen voor thuisconsoles, of die betere technologie en grotere budgetten gebruiken om met de tijd mee te gaan. Remasters van geliefde titels – en een aantal minder geliefde – zijn in de decennia daarna vaak net zo’n levendig onderdeel van het gamelandschap geweest als nieuwe titels.
Maar de laatste jaren zijn AAA-remakes een instituut op zich geworden. 2023 voelt als een kantelpunt met remakes van Dead Space, Metroid Prime, Resident Evil 4 en Super Mario RPG in de winkelschappen, om er maar een paar te noemen. Met titels als deze die een kwart of meer uitmaken van sommige eindejaarslijstjes, moeten we ons afvragen: wat is er aan de hand?
Terug naar de toekomst
(Afbeelding credit: Konami)ZELF-PRESERVATIE
(Afbeelding credit: Capcom)
Een goed uitgevoerde remake kan de beste introductie tot een iconische serie zijn
Een remake van een oude favoriet betekent een publiek aanspreken dat klaar staat om te wachten. Zakelijk inzicht zou kunnen dicteren dat, als de licenties het toelaten, een zo breed mogelijke release noodzakelijk is. Een van de grootste drijfveren achter remakes is dan ook om de exclusiviteit van een titel van de eerste keer te verbreden of uit te breiden. System Shock, de cerebrale cyberpunk en spirituele voorloper van Bioshock, was in 1994 een cultklassieker op MS-DOS en Mac en na een moeizame ontwikkelingssaga werd de remake eerder dit jaar op meerdere platforms uitgebracht.
Het is interessant dat het leeuwendeel van de remakes die dit jaar zijn uitgebracht horrorgames zijn. Griezelige verkenning en gespannen grondstoffenbeheer zijn een broodnodige ontsnapping aan – of zelfs een antwoord op – het huidige politieke en economische klimaat geworden. Of het nu kosmisch toeval of een teken des tijds is, de horror remake jusite trein zal tot ver in het nieuwe jaar blijven rollen met de uitgestelde remakes van Silent Hill 2 en Alone in the Dark nu gepland voor 2024.
Maar, in tegenstelling tot System Shock, gaat het uitbreiden van OG-beschikbaarheid niet altijd goed. Een van de meest teleurstellende games die dit jaar zijn uitgebracht is de geplaagde PC-versie van The Last of Us Part 1, een port van de 2022-editie. In de recente reeks remakes is TLOU een studie in mediasynergie. De titel uit 2022 – en de aankomende remake van deel 2 – sluiten aan bij de enorm succesvolle HBO TV-versie en zijn erop gericht om meer gamers aan te trekken, misschien zelfs mensen die nog nooit een controller hebben opgepakt.
Het is een slimme zakelijke zet, waarmee Naughty Dog zijn crossmediale imperium verder uitbouwt. Hoewel het in het geval van de eerste TLOU dicht in de buurt komt van het Skyrim-syndroom, waarbij een spel op alle denkbare manieren opnieuw wordt bewerkt en uitgebracht. Als IP heeft TLOU op dit moment meer remakes en remasters gehad dan originele titels. Het magnum opus opnieuw uitbrengen omwille van het feit dat er een markt voor is, hoeft geen voorwaarde te zijn. Het verkleint ook de kloof tussen de originele release en de remake, die jaar na jaar kleiner wordt naarmate de handel in nostalgie zichzelf opeet.
(Afbeelding credit: Capcom)
“Er wordt ook beweerd – en dat is overtuigend – dat het grote aantal remakes de toekomstige richting van gamedesign aangeeft”.
Zowel streamingdiensten als de kassa’s getuigen van de kracht en winstgevendheid van nostalgie, en het is niet meer dan logisch dat videogames volgen. De overgrote meerderheid van de grootste remakes van dit jaar zijn titels die oorspronkelijk eind jaren negentig en begin jaren negentig uitkwamen. Het zijn fundamentele games, maar vooral games die werden gespeeld door kinderen die zijn opgegroeid tot gamesjournalisten, streamers en ontwikkelaars. Waarom zou u dit voorgebakken publiek met invloed en inkomen niet aanspreken? Het nadeel is natuurlijk dat deze spellen harder falen als ze niet aanslaan. Herinnert u zich Warcraft 3: Reforged nog? Vergelijk dat nu eens met een misbaksel in de stijl van Forspoken dat, toen de memes klaar waren, gewoon onder het digitale tapijt werd geveegd en grotendeels vergeten.
Er is ook beweerd – en dat is overtuigend – dat de stroom remakes de toekomstige richting van gamedesign aangeeft. Een inperking van de uitdijende kaarten, spelerskeuzes en extraneuze verzamelobjecten van veel moderne spellen en een terugkeer naar een meer doordacht levelontwerp, iets dat bescheidener van omvang is dan veel van de huidige spellen. Veel van de meest succesvolle nieuwe titels van 2023 – Marvel’s Spider-Man 2, Baldur’s Gate 3, The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom – zijn allemaal massaal open werelden. Ook het volgende deel van de Final Fantasy 7 remake heeft de lineaire aanpak achter zich gelaten en kiest voor een open wereld. De remake van zoveel games met een strak levelontwerp is misschien wel een voorbode van een lineaire renaissance van games die om de hoek komt kijken naarmate de open-wereld-moeheid alleen maar toeneemt.
Toch moet worden aangevoerd dat de remakecyclus wijst op een verontrustende trend om op veilig te spelen en geen nieuwe titels toe te laten, waardoor ondervertegenwoordigde stemmen uit minderheidsgemeenschappen worden buitengesloten die we nu meer dan ooit nodig hebben in mainstream videogames. Er is ruimte voor beide om naast elkaar te bestaan – 2023 is daar een bewijs van – maar of het een wondermiddel is of een nooit meer te herhalen flits in de pan, valt nog te bezien.
Hier zijn de spannendste nieuwe spellen die in 2024 op ons afkomen