Final Fantasy 12 was zijn tijd ver vooruit. Ironisch genoeg werden veel van de aspecten waarvoor het spel werd bekritiseerd toen het in 2006 werd uitgebracht, beschouwd als zijn sterke punten tegen de tijd dat The Zodiac Age eindelijk uitkwam. Het was absoluut een afwijking van de vorm, maar Final Fantasy 12 wordt, en is altijd al, versterkt door de meer ongebruikelijke elementen, waarvan er veel nooit meer zijn opgedoken.
Er zijn bijvoorbeeld nog steeds geen andere spellen waarin je je partyleden gewoon kunt coderen. Toch geeft het verdeelde Gambit-systeem u bijna volledige controle over de instructies en prioriteiten van uw team met een lijst van als-voorwaarden die u normaal gesproken in een Excel-spreadsheet zou verwachten. De AI zal hier geen onverklaarbare beslissingen nemen om Blind te werpen in plaats van Cure!
De enige domme beslissingen zijn die van uzelf, wanneer u zich realiseert dat u de dingen per ongeluk zo hebt ingesteld dat u Vuur op gewonde groepsleden kunt doen. En hoewel dit in het verleden tot de kritiek heeft geleid dat het spel in principe zichzelf speelt, moet u, als u echt uw Gambits zo wilt aanpassen dat de party tevreden is met het doen van zijn eigen ding terwijl u een kopje thee gaat zetten, er echt moeite voor doen om dat voor elkaar te krijgen. U moet immers alle criteria afzonderlijk kopen.
Licentie voor gil
(Afbeelding credit: Square Enix)SUBSCRIBE!
(Afbeelding credit: Future, Remedy)
Dit artikel verscheen voor het eerst in PLAY magazine – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.
Dat brengt ons bij FF12’s andere kenmerkende systeem, de License Grid. In een wereld waar de hoogste rang van keizerlijke soldaten Judge Magister is, is het niet echt een verrassing dat niemand betrapt wil worden op het dragen van een illegale armband, dus zijn er licenties nodig voor elk zwaard, elke spreuk en elke vaardigheid. U moet elke licentie voor elk personage apart kiezen – en betalen – en dan nog eens betalen voor de eigenlijke uitrusting. Tenminste, alleen dat laatste kost gil, maar het is nog steeds ineens begrijpelijk waarom iedereen in Ivalice blut is.
Het kan echter ook de oorlog zijn. U krijgt ook geen licenties door handig mid-dungeon te levelen. Heeft niemand een licentie gekocht voor een spreuk om vergif te genezen voordat u de mijnen in ging? Jammer dan. Als u geluk hebt, gooit uw Gast u genadig een tegengif toe, maar reken daar maar niet op. De Final Fantasy-serie is niet vreemd aan mensen die in en uit de groep stromen als de plot daarom vraagt, zelfs tot het punt dat ze met de vijand samenwerken in een incidenteel gevecht.
FF12 gaat nog een stapje verder met het volledige gastsysteem. Niet alleen sluiten meerdere leden van de groep zich in eerste instantie bij u aan op tijdelijke en niet controleerbare basis (het duurt even voordat de hele bende bij elkaar is en bereid is om uw bevelen uit te voeren), maar er komen ook veel andere personages bij, uit het hele complexe politieke spectrum van FF12. Dat geldt ook voor willekeurige ongebonden jagers die hun eigen ding doen en je helpen als je in de buurt bent, waardoor de rijke en levendige wereld die zich zelfs binnen de grenzen van het spel nog veel verder uitstrekt dan het hoofdverhaal, nog verder wordt verdiept.
(Afbeelding credit: Square Enix)
“FF12 heeft een veel grijzere benadering van het verhaal dan sommige van zijn broeders uit de serie, en kiest ervoor om goed en kwaad en het einde van de wereld opzij te schuiven om zich in plaats daarvan te richten op vrijheid, soevereiniteit en politieke intriges.
Of je nu vecht om Espers te rekruteren, jaagt op minder belangrijke Marks voor de Clan, of blind stuit op optionele eindbazen en kerkers die veel te sterk voor je zijn, je hebt de mogelijkheid om gaandeweg meer te leren over de wereld, de geschiedenis en de mensen, zonder dat het constant naar je hoofd wordt geslingerd. Dit alles draagt bij aan het gevoel dat Ivalice een enorme wereld is en dat uw reis een lange, ingrijpende reis is (u kunt letterlijk onafgebroken van het ene uiteinde van de kaart naar het andere lopen).
FF12 heeft een veel grijzere benadering van het verhaal dan sommige van zijn broeders uit de serie, en kiest ervoor om goed en kwaad en het einde van de wereld opzij te zetten en zich in plaats daarvan te richten op vrijheid, soevereiniteit en politieke intriges. In navolging van Kurosawa’s The Hidden Fortress zijn er talloze geheime identiteiten en probeert iedereen, van de leden van uw groep tot de interactieve NPC’s, gewoon zijn weg te vinden in een wereld die steeds moeilijker te bewonen is.
In wezen zijn er geen duidelijke good guys of bad guys, maar slechts één koppige kakkerlak van een Imperial die veel macht heeft (en een aantal zeer goede helpers), en het spel aarzelt niet om ons eraan te herinneren dat de verschrikkingen van de oorlog niet kieskeurig zijn in wie ze treffen. In veel opzichten is het voor de wereldpolitiek wat FFVII is voor het milieu en de economische politiek: een stomp in de maag verpakt in een magitech setting.
Komt uw favoriet voor in onze lijst met de beste Final Fantasy-spellen aller tijden?