“Booooooo,” schreeuwen mijn dochter en ik eenstemmig wanneer die stiekeme, lastige wasbeer op mijn Switch-scherm verschijnt. Later leren we een waardevolle les over hoe Rocky de wasbeer eigenlijk een aardige vent is die gewoon verkeerd begrepen wordt, zijn weg in de wereld probeert te vinden en alles probeert te begrijpen. Maar in het hier en nu bederft hij ons plezier door een ondeugend ventje te zijn, belangrijke voorwerpen buiten bereik te brengen en bruggen op te trekken om ons de weg te versperren.
Mijn dochter en ik spelen A Tiny Sticker Tale, een luchtig avontuur dat door indie-ontwikkelaar Ogre Pixel wordt aangekondigd als een “gezellig avontuur over het veranderen van de wereld met behulp van de kracht van stickers! In de praktijk vult u de piepkleine laarsjes van ezeltje Flynn, verkent u een tegel-gebaseerde kaart vol met vriendelijke antropomorfe dorpsbewoners en voert u een gestage reeks zoektochten en gunsten uit, vervult u puzzels en voldoet u aan specifieke criteria om vooruitgang te boeken in het luchtige verhaal.
Ik geef toe dat ik niet veel van dit soort spellen speel, maar er zitten smaken van Animal Crossing: New Horizons en Zelda: Link’s Awakening (zonder de gevechten) in, met een gezonde dosis mix-and-match adventure game mechanics; hier omlijst door Flynn’s griezelige vermogen om omringende levenloze voorwerpen in stickers te veranderen die tussen zijn stickerboek en de echte wereld overgezet kunnen worden.
Het ziet er prachtig uit, het is makkelijk te begrijpen en het zit vol keuzes en basispuzzels die u af en toe op uw hoofd laten krabben, maar nooit te lang. Maar boven alles en het belangrijkste voor mij is dat A Tiny Sticker Tale mijn dochter aan het lachen maakt.
Plak ze op
(Afbeelding credit: Ogre Pixel)STER VAN DE SHOW
(Afbeelding credit: Armor Game Studios)
Dit tijdrovende avontuur met Undertale-vibes is een van de beste RPG’s die ik dit jaar heb gespeeld.
Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik A Tiny Sticker Tale überhaupt wilde spelen. Begin jaren ’90 heb ik mijn tanden stukgebeten op de Atari ST, en Lemmings van DMA Design is het eerste videospel dat ik ooit heb gespeeld. Ik zat naast mijn vader terwijl we opgewonden naar onze retroprojectiemonitor schreeuwden terwijl we lukraak de levens redden van de sprites op het scherm met de titel, blauw gekleed en groen haar. Mijn dochter is nu op een leeftijd waarop ze interesse in games begint te krijgen – we hebben eerder dit jaar de Platinum Trophy in My Little Pony: Adventures in Maritime Bay gehaald, moet ik u zeggen – en ik wil haar graag aanmoedigen om al vroeg in de hobby te stappen. In het echte leven is ze gek op stickers, dus het was erg leuk om mij over mijn schouder A Tiny Sticker Tale te zien spelen en om vervolgens een aantal van de minder ingewikkelde onderdelen op zich te nemen.
Vroege deuren in het verhaal van het spel, bijvoorbeeld, één vriendelijk beestje heeft het te warm onder de zomerzon. Ze geven u een sleutelvoorwerp voor een andere dorpeling als u hen helpt, en dus moet u terug naar een ander kaartscherm, een paar schaduwrijke bomen ontwortelen, ze in uw stickerboek plakken en ze dan opnieuw planten rond de kerel die ligt te bakken in de hitte. Ze bedanken u, overhandigen u het sleutelvoorwerp en dan gaat u op weg naar het volgende raadsel.
Vanaf dat moment volgt A Tiny Sticker Tale die voorgeschreven formule vrij strikt terwijl u verhalende vignetten ontdekt en meer te weten komt over de wereld en de eigenaardigheden van de mensen die er hun thuis hebben. Ik zal de details niet verklappen, maar een deel van Flynn’s verhaal heeft te maken met zijn relatie met zijn vader – en hoewel het belang van familie en vriendschappen een constant thema is in A Tiny Sticker Tale, verraste deze specifieke verhaallijn mij. Het is oprecht, aangrijpend en echt ontroerend, het staat bijna haaks op de rest van het grillige kader van het spel en toch past het er perfect bij. Het is een emotioneel geladen reeks gesprekken die zo onverwacht krachtig zijn dat ik bijna in tranen uitbarstte.
(Afbeelding credit: Ogre Pixel)
“Ik deed alsof ik niet steeds emotioneel werd, en mijn dochter, zegen haar, vroeg een groot deel van onze tijd samen of het wel goed met me ging.”
Vorig jaar werd zo gedomineerd door gigantische, blockbuster, tijdrovende games – The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom, Baldur’s Gate 3, Starfield en Marvel’s Spider-Man 2 om er maar een paar te noemen – en daarom springt A Tiny Sticker Tale er voor mij uit als een korte maar geweldige ervaring die nu net zo belangrijk is in mijn eigen eindejaarsoverpeinzingen als een van de grootste toppers van 2023. Mijn dochter en ik hebben de hele speelduur van ongeveer drie uur besteed aan het uitjouwen van Rocky de wasbeer, het giechelen om de domme combinaties van stickers die we expres fout deden bij het oplossen van puzzels, en het koeren om de pure schattigheid van Flynn de ezel. Ik deed alsof ik niet steeds emotioneel werd en mijn dochter, zegen haar, vroeg een groot deel van onze tijd samen of alles goed met me was.
Het ging goed met me, en des te beter omdat ik A Tiny Sticker Tale had gespeeld – een onbedoelde pantomime, een ervaring om een band op te bouwen, een emotionele achtbaan, een verdomd goed gezellig avonturenspel en een onverwachte late vermelding in mijn persoonlijke Game of the Year-lijst van vorig jaar.
Bekijk voor meer spannende indie-releases onze opsomming van aankomende indie-games, of kijk wat we nog meer leuk hebben gevonden in onze Indie Spotlight-serie.