We weten allemaal dat de Switch 2 momenteel aan de horizon opdoemt. De details doen er op dit moment niet echt toe, behalve dat het bekend is dat Nintendo zich opmaakt voor het volgende grote project, wat dat ook mag zijn. Tot voor kort beschouwde ik dit als iets vervelends, net zoals ik de Nintendo 3DS voorgoed vaarwel zei. Sinds kort ben ik echter een andere mening toegedaan en dat is allemaal te danken aan Emio – The Smiling Man, een Famicom Detective Club-vervolg dat tientallen jaren op zich heeft laten wachten.
Emio – De lachende man: Famicom Detective Club is waarschijnlijk niet het soort spel dat iemand als een systeemverkoper zou beschouwen, en het zou zeker niet in aanmerking komen voor de Switch-opvolger – hoe het ook gaat heten – voor een groot deel vanwege het simpele feit dat het, je weet wel, er nog niet voor is uitgebracht. Het is nog maar net uit voor de originele Nintendo Switch. Tel daarbij op dat het een vrij eenvoudige visual novel/avonturenspel is dat zich duidelijk afspeelt in Japan, tientallen jaren in het verleden, om het eigentijds te maken met eerdere Famicom Detective Club-spellen en, nou ja, laten we zeggen dat het geen Tears of the Kingdom is.
Nog één ding
(Afbeelding credit: Nintendo)Beste in zijn klasse
(Afbeelding credit: Nintendo)
Hoewel niet zo duister als Emio, zijn dit de beste Switch-games die je vandaag kunt spelen.
Maar wat het wel is, is een strak getimede, goed geschreven thriller van een detectiveverhaal dat niet echt afhankelijk is van enige significante visuele getrouwheid, terwijl het toch een leuke tijd is. Het is zeker niet perfect en als dit een recensie zou zijn, zou ik meer dan genoeg te mopperen hebben als het op de details aankomt, maar waar Another Code: Recollection eerder dit jaar aanvoelde als een ongewone uitschieter, maakt het nu uitbrengen van Emio – The Smiling Man het meer tot een patroon dan ooit tevoren.
En aangezien dit een patroon lijkt te zijn dat Nintendo aan het ontwikkelen is op weg naar zijn volgende console, kan ik niet enthousiaster zijn. Als het gaat om de vraag waarom een videogame die in wezen kan worden bestempeld als “behoorlijk solide” me zo opwindt, is de korte versie dat ik een ambitieuze, ongebruikelijke, experimentele videogame die niet helemaal de hoogten bereikt waar het naar reikt, elke dag van de week verkies boven een technisch perfecte game. De lange versie is iets ingewikkelder.
We weten allemaal dat de Switch 2 momenteel aan de horizon opdoemt. De details doen er op dit moment niet echt toe, behalve dat het bekend is dat Nintendo zich opmaakt voor het volgende grote project, wat dat ook mag zijn. Tot voor kort beschouwde ik dit als iets vervelends, net zoals ik de Nintendo 3DS voorgoed vaarwel zei. Sinds kort ben ik echter een andere mening toegedaan en dat is allemaal te danken aan Emio – The Smiling Man, een Famicom Detective Club-vervolg dat tientallen jaren op zich heeft laten wachten.
Emio – De lachende man: Famicom Detective Club is waarschijnlijk niet het soort spel dat iemand als een systeemverkoper zou beschouwen, en het zou zeker niet in aanmerking komen voor de Switch-opvolger – hoe het ook gaat heten – voor een groot deel vanwege het simpele feit dat het, je weet wel, er nog niet voor is uitgebracht. Het is nog maar net uit voor de originele Nintendo Switch. Tel daarbij op dat het een vrij eenvoudige visual novel/avonturenspel is dat zich duidelijk afspeelt in Japan, tientallen jaren in het verleden, om het eigentijds te maken met eerdere Famicom Detective Club-spellen en, nou ja, laten we zeggen dat het geen Tears of the Kingdom is.
Nog één ding
(Afbeelding credit: Nintendo)Beste in zijn klasse
(Afbeelding credit: Nintendo)
Hoewel niet zo duister als Emio, zijn dit de beste Switch-games die je vandaag kunt spelen.
Maar wat het wel is, is een strak getimede, goed geschreven thriller van een detectiveverhaal dat niet echt afhankelijk is van enige significante visuele getrouwheid, terwijl het toch een leuke tijd is. Het is zeker niet perfect en als dit een recensie zou zijn, zou ik meer dan genoeg te mopperen hebben als het op de details aankomt, maar waar Another Code: Recollection eerder dit jaar aanvoelde als een ongewone uitschieter, maakt het nu uitbrengen van Emio – The Smiling Man het meer tot een patroon dan ooit tevoren.
En aangezien dit een patroon lijkt te zijn dat Nintendo aan het ontwikkelen is op weg naar zijn volgende console, kan ik niet enthousiaster zijn. Als het gaat om de vraag waarom een videogame die in wezen kan worden bestempeld als “behoorlijk solide” me zo opwindt, is de korte versie dat ik een ambitieuze, ongebruikelijke, experimentele videogame die niet helemaal de hoogten bereikt waar het naar reikt, elke dag van de week verkies boven een technisch perfecte game. De lange versie is iets ingewikkelder.
Telkens wanneer Nintendo een nieuwe generatie consoles uitbrengt, is er een vrij grote verschuiving in de output. Dit was de laatste paar consoles vaak voor een groot deel te danken aan de verschillende besturingsmethoden. De Wii had motion controls, de Wii U had de gamepad en de Nintendo Switch combineerde al het bovenstaande met de mobiliteit van de Nintendo 3DS. De Switch 2, of hoe Nintendo het ook noemt, is een beetje een vraagteken als het gaat om hoe het de lat hoger zal leggen.
Met mijn goed gedocumenteerde affiniteit voor Nintendo’s handhelds door de jaren heen, mag het geen verrassing heten dat de Switch bijna elke andere spelcomputer in mijn huishouden heeft verdrongen en de weinige spellen die ik op andere consoles of pc speel, zijn meestal exclusief voor de Switch. Als ik de keuze heb, speel ik een spel op Switch, zelfs als dat betekent dat ik wat trouw moet inleveren. De draagbaarheid is onovertroffen en zelfs met een Steam Deck in huis betekent de Hori Split Pad Pro dat de Switch veel comfortabeler in mijn handen ligt.