Buiten adem en bijna zonder kogels zoek ik dekking op het dak van Lawson Station. Het laatste overgebleven vijandelijke trio achtervolgt me al vanaf een compound, en ze weten nu dat ik een solospeler ben. Terwijl ik verwoed de laatste kogels in mijn shotgun laad, hoor ik hun voetstappen naderen over modder, dan een metalen helling en dan beton. Ik weet dat twee van hen langeafstandsgeweren gebruiken omdat ik ze hoorde vuren vanaf de andere kant van de kaart. De andere hoorde ik schieten met een revolver, dus het is meer dan waarschijnlijk dat ze een geweer hebben dat me van dichtbij kan vernietigen. Als ik ze in het midden kan laten komen en mijn hinderlaag precies goed timet, kan ik ze misschien verrassen.
Dat is het leven in de nu vijf jaar oude first-person shooter Hunt: Showdown van Crytek. Ik begon dit spel in april 2020 te spelen en heb onlangs de grens van 2.000 uur gespeeld overschreden. Hoewel dat een vrij kotsverwekkende hoeveelheid tijd is om eender welk videospel te spelen, ben ik in stilte trots op die onderscheiding. Totdat ik Hunt oppakte, had ik nog nooit 1.000 uur van een spel gespeeld, en nu gaat er bijna geen dag voorbij dat ik niet aan deze boeiende shooter denk.
Het verbaast me echter dat zelfs na vijf jaar nog steeds zoveel mensen geen idee hebben wat Hunt: Showdown eigenlijk is. Het spel heeft een zeer overleefbaar publiek voor zichzelf gecreëerd in het huidige live-servicegenre – het heeft enorme franchises als Marvel’s Avengers overleefd en talloze spellen waarvan voorspeld werd dat ze veel langer zouden overleven dan het passieproject van Crytek. En toch hebben veel fans van multiplayer-shooters nog steeds geen idee wat het is.
(Afbeelding credit: Crytek)
Hunt: Showdown is een PvEvP-game die zich afspeelt in de door monsters geteisterde moerassen van Louisiana in de jaren 1890. Maximaal 12 spelers in teams van maximaal drie spelers gaan een missie aan met als doel om op eldritse eindbazen te jagen, terwijl ze zichzelf verdedigen tegen vijandige spelers. De wapens zijn historisch accuraat, zij het met een steampunk-twist, de dood van uw personages in het spel is permanent, de AI die op de kaarten rondspookt is meedogenloos, en bovenal is geluid koning.
Alleen al uit deze uitleg kunt u waarschijnlijk opmaken waarom Hunt geen massale mainstream aanhang heeft aangetrokken. Het is een hardcore objectieve shooter die waarschijnlijk niet voor iedereen geschikt is. Toch heeft het me al bijna vier jaar in de ban gehouden. Nu het nieuwe jaar begint, zijn dit de dingen waardoor ik steeds terugkom voor meer.
Geluid
(Afbeelding credit: Crytek)FPS FANS ZOUDEN OOK LEZEN
(Afbeelding credit: Embark Studios)
Voormalig FPS-prof zegt dat The Finals “te veel is voor het Call of Duty-brein”.
Crytek heeft deze extractieshooter opgebouwd rond binaurale audio, en meer dan elk ander spel dat u ooit hebt gespeeld, eist het van u dat u de wetten van het geluidsontwerp gehoorzaamt. Elke actie die u onderneemt, is hoorbaar voor andere spelers, inclusief basisdingen zoals herladen, helen en een throwable uitschakelen.
Als u lang genoeg speelt, kunt u vanaf de andere kant van de kaart zien welke wapens een vijand gebruikt, omdat ze allemaal zo duidelijk klinken. Al snel leert u zelfs hun exacte positie te bepalen vanaf drie kilometer afstand.
Ik heb nog nooit een spel gespeeld dat mijn hart zo op hol laat slaan als Hunt doet. Zelfs na 2000 uur eindig ik regelmatig een vijandelijk treffen met een bonzend hart in mijn borst en zwetende handen, en dat is allemaal te danken aan het audioteam van Crytek. De manier waarop geluid in dit spel is geïmplementeerd, heeft iets ongelooflijk belangrijks. Een speler slaagde er onlangs zelfs in om geblinddoekt een kill te maken. Hoewel het geluidsontwerp in het begin misschien overweldigend stressvol is, begin je de taal van het spel te begrijpen als je eenmaal de geluidssignalen leert oppikken.
Als u weet welk wapen net is afgevuurd, kunt u uw tactiek tijdens een gevecht aanpassen. Als u het geluid herkent van een geweer dat na elk schot opnieuw geladen moet worden, weet u dat u tijd hebt om dichterbij te komen als ze missen. Als u het geluid van hellhounds onderscheidt van dat van een Hive, kunt u bepalen welke route u moet nemen naar uw doel, en als u uw kaartkennis gebruikt bij het luisteren naar de voetstappen om u heen, kunt u anticiperen op waar een speler vervolgens naartoe zal gluren.
Balans
(Afbeelding credit: Crytek)
Net als bij elk ander multiplayer-spel moeten de Hunt-ontwikkelaars voortdurend balanceren, vooral omdat ze altijd nieuwe content aan het spel toevoegen. Ik heb talloze updates zien komen en gaan waarbij veteraanspelers als huilebalken naar Reddit gingen om te verkondigen dat een nieuw wapen of aangepaste munitie het spel om zeep hielp of niet in balans was.
Maar patch na patch, in-game gebeurtenis na in-game gebeurtenis, het arsenaal van Hunt trotseert alle kansen en het spel blijft het meest gebalanceerde multiplayer spel dat ik ooit gespeeld heb. U kunt de goedkoopste, minst krachtige wapens meenemen naar de bayou, en als u een headshot maakt of een tegenstander gewoon uitspeelt, kunt u iemand doden die de duurste uitrusting heeft meegenomen. Aangezien de wapens buitbaar zijn, kunt u vervolgens flink verdienen aan uw overwinningen.
Er zit zoveel diepgang in de uitrusting van Hunt, en een van de redenen dat ik steeds terugkom is dat ik constant aan het experimenteren ben met nieuwe loadouts en combinaties van gereedschappen. Het mag dan wel een community meme zijn om een cavaleriesabel en twee Sparks pistolen mee te nemen, maar een rol spelen als piraat is een hilarisch haalbare speelstijl. Net als een achterbank nemen en een sluipschutter met lange munitie gebruiken, of er met scherp op af gaan met een jachtgeweer dat uw vijanden in lichterlaaie zet als u ze raakt.
Gemeenschap
(Afbeelding credit: Crytek)
Voordat ik aan dit punt begin, zal ik toegeven dat Hunt, zoals elke online community, zijn deel heeft aan valsspelers, giftigen en zwetsers die alleen maar om hun KD-ratio’s geven. Maar naast misschien Deep Rock Galactic, heeft Hunt: Showdown een van de meest gezonde in-game gemeenschappen die ik ben tegengekomen. De makers van de content zijn pure wonderdokters die mijn waardering voor het spel alleen maar vergroten, teamwork wordt beloond via in-game incentives en de ontwikkelaars luisteren echt naar wat de spelersgroep wil.
Maar het belangrijkste is misschien wel dat de ontmoetingen tussen spelers in het spel eindeloos vermakelijk kunnen zijn. Hunt heeft voicechat in de buurt, dus het naspelen van uw favoriete momenten van ridderlijkheid uit Westernfilms wordt een tweede natuur. Ik kan u niet vertellen hoe vaak ik er als solospeler in ben gegaan, twee leden van een trio heb gedood en vervolgens midden in het gevecht heb onderhandeld met de laatste overlevende die wil weten of we het kunnen “uitpraten”.
Er zijn vriendschappelijke ontmoetingen en hilarische momenten van wapenstilstand in dit spel, en dat is tegenwoordig niet bepaald gebruikelijk in competitieve multiplayer shooters.
Lage dalen en hoge pieken
(Afbeelding credit: Crytek)
Zoals u misschien al hebt begrepen, is Hunt niet bepaald een vergevingsgezind spel. Er is een gezegde in de spelersgroep: “Hunt geeft en Hunt neemt – maar meestal neemt Hunt.”
Verliezen komt vaak voor omdat er zoveel manieren zijn om dood te gaan in dit spel. Serieus, Crytek heeft zelfs een video gemaakt met 50 onverwachte manieren waarop je gedood kunt worden – een paar daarvan zijn de geluidsvallen die overal in de kaarten te vinden zijn. Hoewel verliezen pijn kan doen, vooral als je verliest van een Hunter van hoog niveau met geweldige eigenschappen en uitrusting – voelt winnen sensationeel.
Aan het langste eind trekken na een wedstrijd van 40 minuten die gevuld was met spelers en monsters afslachten, ontsnappen met bounty tokens en buitgemaakte wapens – het is allemaal een perfecte storm die het heel verleidelijk maakt om terug te komen voor meer.
Hier zijn de 25 beste FPS-spellen die u nu kunt spelen