Ik ben dol op het creëren van personages in spellen. Ik kan niet eens beginnen met het tellen van het aantal uren dat ik in de loop der jaren heb besteed aan het uitpluizen van de opties in character creation suites, en dat is deels wat het vooruitzicht om in Baldur’s Gate 3 te duiken zo opwindend maakt. Van wat ik tot nu toe gezien heb, ziet Larian’s character builder er indrukwekkend divers en uitgebreid uit, met opties om zo’n beetje elk facet van je protagonist aan te passen – van hun uiterlijk tot hun achtergrond, klasse en vaardigheden. Maar zal ik mezelf maken in het nieuwe Baldur’s Gate avontuur? Dat is de grote vraag. Het antwoord daarop is in mijn geval bijna altijd nee.
Omdat we zowel in Starfield als in Baldur’s Gate 3 een eigen personage kunnen maken en aanpassen, heb ik eens nagedacht over mijn geschiedenis met RPG’s als het gaat om het tot leven brengen van een speelbaar hoofdpersonage. Op een paar uitzonderingen na – zoals Pokemon, Animal Crossing en Story of Seasons – maak ik mezelf nooit in de spellen die ik speel. Ik ben ervan overtuigd dat het ontzettend belangrijk is dat we een personage als onszelf kunnen maken als we dat willen, en ik zal altijd voorstander zijn van meer diversiteit, zodat iedereen zichzelf weerspiegeld kan zien in de media die ze consumeren. Vaker wil ik echter verdwalen in de fantasie van het rollenspel als iemand die veel cooler en interessanter is dan ik.
Een fantasie vormen
(Afbeelding credit: Bethesda)Zilveren tong
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Waarom uw eerste Baldur’s Gate 3 playthrough een bard zou moeten zijn, D&D’s best/slechtste klasse
Misschien zegt dit meer iets over de mening die ik over mezelf heb dan iets anders. Maar na gesprekken met vrienden in het echte leven en het lezen van discussies over dit onderwerp op Reddit, zie ik de aantrekkingskracht voor beide kanten van de vergelijking. Terwijl sommigen, zoals ikzelf, willen verdwalen in de fantasie van het rollenspel en even helemaal weg willen zijn van zichzelf, vinden anderen het meeslepender om echt zichzelf te zijn in het spel. En ik begrijp die laatste benadering in bepaalde opzichten helemaal.
Om die reden heb ik altijd een kleine versie van mezelf gemaakt in Animal Crossing. Ik bedoel, wie wil er nou niet in de comfortabele wereld van AC zijn en bevriend raken met schattige buren die altijd blij zijn om je te zien? Animal Crossing: New Horizons heeft me door de pandemie heen geholpen, net als vele anderen. Ik kon mezelf zijn op een plek die veilig aanvoelde, en een beetje gezelschap en troost vinden wanneer ik dat in werkelijkheid niet kon.
De recente remake van Story of Seasons vervulde ook een kinderwens om echt mezelf te kunnen zijn op een boerderij waar ik zoveel tijd had doorgebracht – in tegenstelling tot het standaard mannelijke personage van het origineel. En in Pokemon noemde ik mijn trainer altijd naar mezelf en probeerde ik hun uiterlijk op mezelf te laten lijken. Als kind kan ik me herinneren dat ik met elke vezel van mijn wezen wenste dat Pokemon echt was, dus het is logisch dat ik zou proberen mezelf te zijn in een omgeving waar ik zo wanhopig naar verlangde om echt te bestaan.
(Afbeelding credit: Nintendo)
“Ongeacht wat ik kies om te doen, de keuze hebben is het belangrijkste als puntje bij paaltje komt, toch?”
Als iemand die altijd al een grote interesse in de ruimte heeft gehad, zie ik ook de aantrekkingskracht om jezelf te willen zijn in een spel als Starfield. Laten we eerlijk zijn, ik zal in werkelijkheid nooit een astronaut worden, dus als ik mezelf in Starfield stop, kan ik tenminste doen alsof ik een ruimteschip van mezelf bestuur – met als extra bonus dat ik metgezel Vasco mijn naam hoor zeggen. Toch heb ik nooit een personage gemaakt dat op mezelf is gebaseerd in Oblivion, Skyrim of Fallout 4, en ik denk nog steeds niet dat ik dat in het nieuwste Bethesda-spel zal doen.
Misschien heeft het te maken met het gevoel van veiligheid dat spellen als Animal Crossing oproepen, maar om wat voor reden dan ook wil ik mezelf niet spelen in grotere RPG’s. Ik verdwaal veel liever in de fantasie om een origineel personage van mijn eigen creatie te zijn dan een gegamificeerde versie van mezelf. Ik weet zeker dat ik dat terugzie in de keuzes die ik maak, maar voor het grootste deel geniet ik van het rollenspel en de manier waarop het me in staat stelt om even van mezelf weg te zijn. Of ik nu speel als een gedeeltelijk bestaand personage dat ik vorm kan geven, zoals Shepard in Mass Effect, of als een personage dat ik een naam geef en helemaal aanpas, zoals de Dragonborn in Skyrim, ik stap in deze virtuele werelden en laat mezelf achter.
Het is interessant om te lezen en te horen waar andere spelers naar neigen als het aankomt op het creëren van personages. Of het nu afhankelijk is van het type spel, hoe goed de character creator is, of wat voor ervaring we willen, het is duidelijk dat er veel redenen zijn waarom velen wel of niet zichzelf creëren in spellen – zelfs onder het team hier bij GamesRadar+, zoals ik al snel leerde. Hoewel ik waarschijnlijk nog steeds een origineel personage zal maken in zowel Starfield als Baldur’s Gate 3, kan ik niet wachten om de character creator uit te proberen en te zien welke andere personages spelers tot leven brengen. En wat ik ook ga doen, de keuze is uiteindelijk het belangrijkste, toch?
Beslissen welk personage je gaat maken in Baldur’s Gate 3? Bekijk onze gidsen voor alle Baldur’s Gate 3 klassen, Baldur’s Gate 3 achtergronden en Baldur’s Gate 3 vaardigheden.