Tussen Dragon Age: The Veilguard en Baldur’s Gate 3 is het tegenwoordig in veel RPG’s een groot probleem om je partyleden te versieren. Atlus is geen vreemde op het gebied van liefde: de games van de studio’s hebben in het verleden kuise romantiek bevat, waarbij geen enkele reis door de middelbare school compleet is zonder wat gedachten aan ongemakkelijke romances en bekentenissen.
Met Metaphor: ReFantazio zich afspeelt in een veel grimmigere fantasiewereld, waren velen benieuwd of dit element een beetje op de schop zou gaan. Final Fantasy 16 nam immers een soortgelijke wending om een Game Of Thrones-vibe na te jagen. Was dit Atlus die een soortgelijk doel nastreefde? Het bleek echter dat, hoewel het opbouwen van relaties van vitaal belang was om je spectrale archetypes in het klassensysteem te versterken, Metaphor: ReFantazio helemaal geen romantische personages.
Is dat een gemiste kans? Waarom zou Atlus zoveel uit hun eerdere werk halen, maar dit niet? Of laat het de RPG toe om nieuwe paden te verkennen zonder dit? Catherine Lewis, die onze Metaphor: Refantazio schreef, en James Daly, die de videoversie in elkaar knipte, leggen hun handen in elkaar om een band te smeden terwijl ze precies dat bespreken.
Liefdesbrief
(Afbeelding credit: Atlus, Sega)
James Daly: Feit is dat we in een post-Baldur’s Gate 3-wereld leven. Als je kijkt naar Baldur’s Gate 3 en verder teruggaat naar de Dragon Age-games en Skyrim, is het altijd een onderdeel geweest van deze ongelooflijk vijandige werelden dat je troost kunt vinden in de armen van een metgezel.
Dus om dat niet in Metaphor: ReFantazio… Ik denk niet dat ik het echt mis, om eerlijk te zijn. Begrijp me niet verkeerd, Brigitta is voor mij het meest geweldige personage in het spel en ik vind het idee van zo’n scène 100% geweldig. Maar je krijgt toch al van die emotionele momenten. Je mist niet echt iets. Ik zei in mijn stuk dat het geen spelbreker is, en ik zag online een opmerking die zei: “Eigenlijk is het dat wel.” En ik dacht, weet je wat? Misschien is het wel belangrijker dan ik denk. Misschien is romantiek in games belangrijker dan ik dacht.
Catherine Lewis: Ik bedoel, ik hou echt van romantische elementen in games. Zoals je zegt, je hebt nog steeds leuke momenten met die personages. Ik zou zeggen, zonder iets te verklappen, dat sommige zinnen bij sommige van hen echt een beetje flirterig aanvoelen, een beetje meer dan vrienden.
James: In één geval hielp ik iemand uit de brand, en toen zei hij: “Oh, ik kan hem toch niet vragen om te blijven?” En ik had zoiets van: “Hallo! Wat is hier aan de hand?”
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Tussen Dragon Age: The Veilguard en Baldur’s Gate 3 is het tegenwoordig in veel RPG’s een groot probleem om je partyleden te versieren. Atlus is geen vreemde op het gebied van liefde: de games van de studio’s hebben in het verleden kuise romantiek bevat, waarbij geen enkele reis door de middelbare school compleet is zonder wat gedachten aan ongemakkelijke romances en bekentenissen.
Met Metaphor: ReFantazio zich afspeelt in een veel grimmigere fantasiewereld, waren velen benieuwd of dit element een beetje op de schop zou gaan. Final Fantasy 16 nam immers een soortgelijke wending om een Game Of Thrones-vibe na te jagen. Was dit Atlus die een soortgelijk doel nastreefde? Het bleek echter dat, hoewel het opbouwen van relaties van vitaal belang was om je spectrale archetypes in het klassensysteem te versterken, Metaphor: ReFantazio helemaal geen romantische personages.
Is dat een gemiste kans? Waarom zou Atlus zoveel uit hun eerdere werk halen, maar dit niet? Of laat het de RPG toe om nieuwe paden te verkennen zonder dit? Catherine Lewis, die onze Metaphor: Refantazio schreef, en James Daly, die de videoversie in elkaar knipte, leggen hun handen in elkaar om een band te smeden terwijl ze precies dat bespreken.
Liefdesbrief
(Afbeelding credit: Atlus, Sega)
James Daly: Feit is dat we in een post-Baldur’s Gate 3-wereld leven. Als je kijkt naar Baldur’s Gate 3 en verder teruggaat naar de Dragon Age-games en Skyrim, is het altijd een onderdeel geweest van deze ongelooflijk vijandige werelden dat je troost kunt vinden in de armen van een metgezel.
Dus om dat niet in Metaphor: ReFantazio… Ik denk niet dat ik het echt mis, om eerlijk te zijn. Begrijp me niet verkeerd, Brigitta is voor mij het meest geweldige personage in het spel en ik vind het idee van zo’n scène 100% geweldig. Maar je krijgt toch al van die emotionele momenten. Je mist niet echt iets. Ik zei in mijn stuk dat het geen spelbreker is, en ik zag online een opmerking die zei: “Eigenlijk is het dat wel.” En ik dacht, weet je wat? Misschien is het wel belangrijker dan ik denk. Misschien is romantiek in games belangrijker dan ik dacht.
Catherine Lewis: Ik bedoel, ik hou echt van romantische elementen in games. Zoals je zegt, je hebt nog steeds leuke momenten met die personages. Ik zou zeggen, zonder iets te verklappen, dat sommige zinnen bij sommige van hen echt een beetje flirterig aanvoelen, een beetje meer dan vrienden.
James: In één geval hielp ik iemand uit de brand, en toen zei hij: “Oh, ik kan hem toch niet vragen om te blijven?” En ik had zoiets van: “Hallo! Wat is hier aan de hand?”
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse digests, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere Future-merkenOntvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens in te voeren, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
Oké, misschien is dit niet het beste moment om Strohl te vertellen dat hij een mooie jongen is.
**Er zijn van die dingen. Ik denk dat het ook zo is – ik dwaal af – maar uiteindelijk, als je Persona speelt, leef je je eigen leven, en dan komt dit ding langs dat je erin meesleept en dan is het “oh, oké, ik denk dat ik nu een Phantom Thief ben”.
Met Metafoor heb je meer een missie en het hele doel van het spel is dat jij die missie vervult. En dus snap ik dat de hoofdpersoon daar geen tijd voor heeft. Het is niet zijn focus, weet je? Hij heeft zijn doelen voor ogen. Hij doet er alles aan om ze te bereiken, zelfs tegen alle verwachtingen in. Het lijkt me logisch dat het nu niet het beste moment is om Strohl te vertellen dat hij een mooie jongen is.
(Afbeelding credit: Atlus, Sega)
**James: Hij is een geweldig personage. Mag ik een suggestie doen waarom ik denk dat ze hem eruit hebben geknipt? Het is een erg grimmig spel. Soms heel erg donker. Maar het is ook heel eerlijk. Er zijn afbeeldingen van geweld die behoorlijk serieus zijn. Begrijp me niet verkeerd, sommige zijn subtiel weggewerkt, of er staat iemand voor het zwaard dat naar beneden zwaait of wat dan ook.
Banden smeden
(Afbeelding credit: Atlus, Sega)
Wil je dichter bij je vrienden komen? Onze Metaphor: ReFantazio volgelingen helpt je om je favoriete band te vinden.
Maar er gebeuren zware dingen en het voelt alsof het de bedoeling is dat je alles voelt. Het is de bedoeling dat je elk stukje geweld voelt, elk stukje onderwerping, elk stukje discriminatie. Het overkomt jou allemaal. Ik denk dat dat waarschijnlijk de reden is dat ze er geen romantiek in hebben gestopt, omdat ze dan de route hadden moeten volgen van de spellen die ik noemde, van Dragon Age en van Baldur’s Gate 3, waarin je dat soort dingen ziet gebeuren, en Atlus is niet van plan om dat te doen. Ik denk dat ze letterlijk zoiets hadden van ‘We kunnen geen bevredigende romance bieden in een wereld waarin je al het andere echt ziet’.
Catherine: Ja, en ik denk dat het in veel opzichten ook aanvoelt als een volwassener spel, om die redenen. Dus het is zoals je zegt – hoewel, ik bedoel, misschien hadden ze elkaars hand een beetje vast kunnen houden? Daar zou ik niet boos om zijn geweest. Dat zou best leuk zijn geweest.