In Alan Wake 2 snijdt het licht van mijn zaklamp door de duisternis om het lachende gezicht van een grote koffiepot te verlichten. De letterlijk cafeïnezuchtige figuur draagt een te grote vlinderdas en staat op een richel, omringd door bomen die de grijze lucht erboven verduisteren. Een handvol kleurrijke ballonnen versieren het tafereel, en één is versierd met een ruw getekend gezicht dat overeenkomt met de overdreven grijns van de koffiepot. De clowneske kwaliteit van de koffiepot is al genoeg om een nare smaak in mijn mond achter te laten, maar de manier waarop hij boven me uittorent maakt mijn steeds groter wordende gevoel van angst alleen maar erger. Er heeft me nog niets aangevallen, maar de onrust die ik voel is voelbaar. Ik kan het niet geloven. Ik ben eindelijk in Coffee World aangekomen, een plek waar ik eigenlijk graag naartoe wilde dankzij een paar goed geplaatste teases eerder in het spel. Maar nu ik er echt ben, wil ik alleen nog maar weg.
Dit mag dan wel een pretpark zijn, maar ik ben verre van geamuseerd. Sterker nog, ik ben ronduit doodsbang. De verlaten attracties, de verontrustende, joviale personages en de pikzwarte nacht zorgen voor de perfecte mix van horror. Na enkele ogenblikken het gebied te hebben verkend, heb ik mijn buik al vol, maar ik moet op weg naar de Percolator, op zoek naar een schroevendraaier. Ik denk dat als ik niet zo graag had willen zien hoe het verhaal van Alan Wake’s terugkeer en Saga’s reis afloopt, ik allang bang was geweest. Maar zelfs als ik bij het minste geluid opspring en me constant op mijn hoede voel, maakt het bereiken van dit griezelige park me blij dat ik ondanks mezelf toch ben doorgegaan.
Mijn kopje terreur
(Afbeelding credit: Remedy)
Als survival horror-ervaring haalt Alan Wake 2 me absoluut uit mijn comfortzone. Ik ben tenslotte een bange kat in hart en nieren, en ik waag me niet zo vaak aan het genre. Ondanks mijn afkeer van alles wat griezelig is, heb ik de eerste Alan Wake altijd beschouwd als een van de zeldzame uitzonderingen in mijn gamegeschiedenis. Hoewel het meer een actiethriller met een bovennatuurlijk randje was, waren er nog steeds enge vibraties waartegen ik me persoonlijk moest beschermen. Toen ik voor het eerst hoorde dat het vervolg zich meer op horror zou richten, was ik natuurlijk vervuld van een gevoel van vrees. Zou ik dit echt aankunnen? Zou ik ervan genieten? Na jaren wachten was mijn nieuwsgierigheid veel groter dan mijn vrees. Ik moest gewoon weten wat er gebeurd was met de misdaadauteur met wie ik meer dan tien jaar geleden Bright Falls had getrotseerd. Bovendien wist ik, als groot fan van Quantum Break en Control, dat ik bereid zou zijn om het water uit te proberen om iets nieuws van Remedy te ervaren.
Alan Wake 2 recensie
(Afbeelding credit: Remedy)
Alan Wake 2 beoordeling: “Een fantasierijk en echt ambitieus vervolg”
Vind ik het eng? Ja. Vind ik het desondanks leuk? Oh, ja. Niemand is hier meer door verrast dan ik. Vanaf het moment dat ik voor het eerst in het spel stapte als een naakte kerel in een donker bos, heb ik constant het gevoel dat ik me schrap zet voor de volgende schrik. Ik denk niet dat ik me zo gespannen heb gevoeld bij het spelen van een spel sinds ik Resident Evil 4 op de Wii probeerde (een fout waar ik nog steeds spijt van heb). Ik weet zeker dat dit niets is voor de veteranen van het genre, maar dit is zo dicht bij horror als ik ooit wil komen. Telkens als ik me als Saga of Alan buiten de veiligheid van het licht waag, heb ik het gevoel dat ik mijn eigen angsten moet overwinnen om het tegen de schaduwen op te nemen.
Sinds ik het eerste spel uitprobeerde, heb ik de Taken-vijanden altijd ongelooflijk verontrustend gevonden en in Alan Wake 2 zijn ze nog veel enger. Je kunt de schimmige figuren meestal al horen voordat je ze ziet, en als je in een bebost gebied bent dat voortdurend in duisternis gehuld is, krijg ik vaak een gevoel van paniek in mijn borst. Ik probeer ze wanhopig te vinden voordat ze me uit mijn vel doen springen, maar soms ben ik gewoon niet snel genoeg. Gezien het feit dat deze wereld zulke verschrikkingen herbergt, kunt u zich afvragen waarom ik überhaupt enthousiast was om naar Coffee World te gaan. Afgaande op mijn ervaringen tot nu toe, zou het immers absoluut niet immuun zijn voor de aanwezigheid van de Taken terrors die mij bij elke stap achtervolgen. Maar het geeft aan wat ik het leukst vind aan Alan Wake 2.
Java goede tijd
(Afbeelding credit: Remedy)
Voor mij zit het plezier in de details. Remedy’s survival horror zit vol met dingen om te vinden, van verborgen boodschappen tot verzamelobjecten en paaseieren. Er is zoveel om in te lezen en over na te denken, met een geweldig mysterie dat je constant vooruit stuwt. Er is zoveel te zien als je bereid bent om te kijken, en als fan van het originele spel is het een onverwacht genoegen om terug te keren naar deze vreemde wereld – ook al is het niet altijd goed voor mijn hart. Mijn eerste bezoek aan Bright Falls in jaren voelde vertrouwd en nieuw tegelijk, alsof je terugkeert naar een plek waar je al eerder bent geweest, maar waar de tijd je geheugen had vervormd.
Ik worstel voortdurend met het overweldigende verlangen om weg te gaan van een bepaalde plek uit angst, maar ik wil ook elke centimeter verkennen om niets te missen. Ondanks het schrikfestijn waar ik zeker van was, wilde ik toch naar Coffee World dankzij enkele goed geplaatste plagerijtjes van het themapark voordat ik er aankwam. Wat me bijvoorbeeld het eerst opviel in de stad, was de aanblik van twee mensen in Oh Deer Diner thermoskannen, die voor een tafel met koffiebonen stonden. Op een bordje dat aan de rand van de tafel hing, stond “kom naar Coffee World, waar het gezellig is.
(Afbeelding credit: Remedy)
Niet al te lang voor mijn excursie naar het park zelf, kwam ik ook een TV tegen met een komische reclame van de Koskela broers Illmo en Jaakko. Als een andere vorm van verzamelobjecten in de wereld, zijn de melige reclames alleen al voor hun amusementswaarde de moeite waard om te vinden. Deze keer was de reclame voor Coffee World, en eerlijk gezegd had niets het beter aan mij kunnen verkopen. “Uitgeroepen tot beste pretpark met koffiethema in Washington”, verklaart Ilmo. Ik ben geïntrigeerd. Waarom zou ik niet naar een plek willen gaan met een prachtige cadeauwinkel, een eland die Mokka heet en thema-attracties zoals het Slow Roaster reuzenrad en de Espresso Express? Natuurlijk had het misschien ook een spookput, maar alleen al het horen over de attracties was meer dan genoeg om me te laten hopen dat ik er naartoe zou kunnen gaan.
En zie, die wens kwam uit. Als het maar niet gepaard hoefde te gaan met een aanval van Taken in de attracties, of een pratend bord dat mijn hart deed opspringen tijdens een verkenningstocht. Maar nogmaals, ook al was ik de hele tijd doodsbang in het park, ik wilde alles zien wat het te bieden had. Van alle kleine snuisterijen in de cadeauwinkel tot de Fair Trade Zone, ik moest alle decoraties, details en gebieden in me opnemen. In Coffee World zijn is tegelijkertijd de beste en de slechtste ervaring. Ik heb nog nooit op een plek willen zijn en er tegelijkertijd wanhopig weg willen gaan. En om eerlijk te zijn, ik denk dat dit mijn tijd met Alan Wake 2 tot nu toe perfect samenvat.
Ik kan de beangstigende factor doorstaan omdat ik zo geïntrigeerd ben door het verhaal en de setting van Alan Wake 2, net zoveel als in het eerste spel, zo niet meer. Ik weet zeker dat Coffee World in het licht van de dag, zonder de Taken, een cafeïnehoudende wereld vol heerlijkheden is. Maar zoals het nu is, is het een van de meest verontrustende themaparken waar ik ooit ben geweest. Ik kan wel zeggen dat het me een hele rit heeft gekost, en net als het gevoel dat ik krijg als ik in het echt koffie drink, was ik aan het einde van de rit een nerveus wrak. Hoewel het lachende gezicht van die koffiepot waarschijnlijk nog wel een tijdje in mijn dromen zal rondspoken, ben ik trots op mezelf dat ik het volgehouden heb om alle bezienswaardigheden, geluiden en angsten van het park te ervaren.
Stap je zelf in Remedy’s survival horror? Bereid u zo goed mogelijk voor met onze Alan Wake 2 tips.