“Wat doen we hier ook alweer?” Dat is de vraag die ik mijn vriend blijf stellen terwijl we Redfall in al zijn vreemdheid verkennen. Op het moment van schrijven hebben we ongeveer tweederde van de kritisch geprezen first-person shooter van vorig jaar uitgespeeld, en ik heb nog steeds geen idee wat er aan de hand is. Er is mij verteld dat er een overkoepelend verhaal plaatsvindt, waarbij een stel tieners het zware werk moet doen voor de relatief nutteloze volwassenen die het fort moeten bewaken. Dat is allemaal leuk en aardig, maar ik ben hier vooral om dingen te filmen en te kletsen met mijn vriend.
Misschien komt het door de freeze-frame stijl voice-over “cutscenes” in plaats van volledige animatie. Misschien is het het feit dat ik geobsedeerd ben door Arkane’s stijlvolle goth-chic vampiers en ze liever niet doodmaak. Maar wat de reden ook is achter mijn onvermogen om betrokken te raken bij het verhaal, ik moet toegeven dat ik Redfall met veel plezier gebruik als privé-speeltuin om in rond te hangen, nu het zo is opgeknapt dat het echt functioneel is.
Terug naar de straat
(Afbeelding credit: Bethesda)Fangtastisch
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Of je het nu leuk vindt of niet, Redfall en BG3 zijn twee soorten bewijs dat we meer vampiers in videogames nodig hebben.
Redfall is een spel waar ik zo enthousiast over was, maar dat ik nooit ben gaan spelen nadat ik hoorde hoe categorisch kapot en slordig het op dag één was. Tussen de gameplayfragmenten op YouTube en de sombere ervaring van onze hoofdredacteur in haar Redfall review, heb ik me gewonnen gegeven voordat ik het zelfs maar had geprobeerd. Ik ben het grotendeels eens met de mening van Sam – een jaar later is Redfall nog steeds verre van de meest inventieve FPS ooit, met een handvol standaard missies ondersteund door een ongeïnspireerde verhaallijn.
Maar wat het aan originaliteit mist, wordt goedgemaakt door een wereld die zo belachelijk is, dat het per ongeluk satirisch wordt. Het volstaat te zeggen: ik speel Redfall niet omdat het een goed spel is, maar om de grenzen van de middelmatigheid te testen en te genieten van de bizarheid.
Eerst iets anders: het kiezen van een personage. Na wat debatteren kies ik ervoor om als telekinetisch medium Layla te spelen, terwijl mijn vriend Rhys de rol van jongensgenie Devinder op zich neemt. Geen van ons verwacht veel van dit spel, maar we raken al snel gewend aan de comfortabele, voorspelbare routine. Snel over de kaart reizen, tegen sekteleden vechten, vampieren neersteken en snel terug naar de basis reizen – het is allemaal vrij hetzelfde. De looter-shooter benadering van wapendroppings betekent dat ik nog steeds elk hoopje as controleer na het afstoffen van een vampier, ondanks dat de meesten van hen alleen trouwringen of parelkettingen aanbieden om met winst te verkopen. De beste wapens kunnen worden geplunderd van Rooks, een soort supervampier die op je jaagt nadat je genoeg “speciale” bloedzuigers hebt gedood. U weet wanneer er een Rook Storm op komst is, want er verschijnt een meter die u waarschuwt dat de “vampiergoden toekijken”. Het is net zo hilarisch als het klinkt, want over welke vampiergoden heb je het, Redfall?
(Afbeelding credit: Bethesda)
Ik vind het erg leuk om Redfall als privé-speeltuin te gebruiken nu het echt functioneel is.
Het lachen houdt niet op als we verder in dit vreemde stadje duiken. Omringd door bevroren oceanen en bevolkt door houten NPC’s, blijkt het een heerlijke plek om de draak mee te steken. Als ik als Layla naar de grond kijk, merk ik dat ik geen echt lichaam heb. Er is een bizarre bug die ervoor zorgt dat onze personages steeds weer vallen en opstaan als we rond safehouses lopen. We kijken vol afgrijzen toe hoe een Bloodbag (het explosieve Redfall-equivalent van de Boomers van Left4Dead) wordt uitgemolken door een rare sektelid. Oh, en een van de NPC’s bevalt in een ziekenhuis en draagt de hele tijd haar baseballpet – zelfs terwijl ze op de brancard ligt.
Het klinkt bizar om te zeggen, maar al deze kleine eigenaardigheden en slepende bugs zijn wat Redfall voor mij überhaupt doet opvallen. Het verhaal en de personages zijn uiterst vergeetachtig, en de omgevingen dreigen lui aan te voelen als gevolg van de eigen gimmick – er is maar zoveel wazige rode skyline die ik kan verdragen. Redfall is technisch gezien inderdaad flauw en onindrukwekkend, maar dat benadrukt op de een of andere manier alleen maar de ongeraffineerde charme ervan.
Wanneer Redfall gespeeld wordt als Call of Duty met vampieren, kan het een erg leuke tijd worden. Wat multiplayer shenanigans betreft, durf ik te zeggen dat ik het eigenlijk zou aanraden om het in 2024 te spelen. Alleen spelen is misschien een vreemde keuze; zelfs als de kracht en de aantallen van de vijanden zouden worden aangepast aan de grootte van uw groep, denk ik niet dat er evenveel plezier te beleven valt zonder iemand aan de andere kant van de lijn om mee te genieten van alle gekkigheid. Op het gebied van stabiliteit en functionaliteit, twee dingen waar het bij de lancering aan ontbrak, zou Redfall nu voor de meesten van ons goed speelbaar moeten zijn. Het is voor mij een reddingsboei geweest terwijl ik wacht tot de serverproblemen met Suicide Squad: Kill the Justice League verholpen zijn, en in dit tempo zal ik waarschijnlijk een van de weinigen zijn die het spel uit vrije keuze uitspeelt.
Bekijk de beste FPS-games ooit voor wat minder controversiële opties, van Far Cry 3 tot Destiny 2.