Bijna tien jaar geleden speelde ik Dragon Age: Inquisition voor het eerst en romanceerde ik met de lieve Josephine Montilyet, de stoute ambassadrice met een schandalig bardisch achtergrondverhaal. Met elk romantisch personage, in vriendschap, flirt, of uh, andere dingen, lopen de wateren dieper dan ze op het eerste gezicht lijken. Het is een deel van de reden waarom ik terugkwam voor meerdere playthroughs met mannelijke en vrouwelijke inquisiteurs, elven, dwergen, Qunari en (ugh, als het moet) mensen. Het is een noodzaak als je de volledige set paramours wilt verzamelen.
Het verhaal van een bepaalde prachtig besnorde magiër uit Tevinter is bijzonder rijk aan verlangen, hartzeer en rare woede, als je een romance met hem zowel als man als vrouw benadert. Wanneer we Dorian Pavus voor het eerst ontmoeten, zit hij in de kast, maar hij is slechts een korte ontmoeting met een waardige hengst verwijderd van zijn coming out. Als hij niet van zijn voeten wordt geveegd door de inquisiteur, dan doet Iron Bull al snel het werk als hij eenmaal bij de inquisitie is gerekruteerd.
Maak je intenties echter kenbaar als een verliefde dame en hij speelt de rol voor een tijdje. Dat wil zeggen, totdat je aan zijn companion quest begint, die hem dwingt om zijn homofobe vader te confronteren. Op het randje van tranen onthult hij de poging van de Pavus-patriarch om de seksualiteit van zijn eigen zoon te “veranderen” door middel van bloedmagie, in een poging om de macht en invloed van de familie te behouden. Een hartverscheurend genuanceerd verhaal dat verloren zou zijn gegaan als Dorian niet expliciet als homo was geschreven. Maar het zijn dezelfde verhalen die we dreigen te verliezen in Dragon Age: The Veilguard.
Ongelukkig in de liefde
(Afbeelding credit: BioWare)
Aan de oppervlakte en op zichzelf is deze verschuiving niet negatief, maar gewoon een andere aanpak. Maar nu fantasy RPG’s het verbluffende succes van Baldur’s Gate 3 opvolgen, is er een goede reden om op je hoede te zijn voor een opleving van de seksuele ervaringen van spelers.
Hoe leuk het ook kan zijn om je keuze te maken uit een buffet van potentiële geliefden, dat geeft niet het echte spectrum weer van het leven en de liefde als queer persoon. Zelfs volgens de logica van het spel wordt de identiteit van canoniek bi of panseksuele personages te gemakkelijk uitgehold, omdat elke individuele speler zijn eigen vooroordelen speelt.
Terug naar Thedas
(Afbeelding credit: BioWare)
Dragon Age: De sluierwacht preview: “Deze eerste blik heeft me er op zijn minst van overtuigd dat ik nog één keer van een BioWare RPG kan houden.”
Ik vraag me af hoe queerness de ruimte krijgt voor complexe expressie buiten de reis van de speler in Veilguard. Het is moeilijk om niet bang te zijn dat deze verschuiving op het gebied van LGBTQ+-vertegenwoordiging een stap terug betekent voor de serie.
Bijna tien jaar geleden speelde ik Dragon Age: Inquisition voor het eerst en romanceerde ik met de lieve Josephine Montilyet, de stoute ambassadrice met een schandalig bardisch achtergrondverhaal. Met elk romantisch personage, in vriendschap, flirt, of uh, andere dingen, lopen de wateren dieper dan ze op het eerste gezicht lijken. Het is een deel van de reden waarom ik terugkwam voor meerdere playthroughs met mannelijke en vrouwelijke inquisiteurs, elven, dwergen, Qunari en (ugh, als het moet) mensen. Het is een noodzaak als je de volledige set paramours wilt verzamelen.
Het verhaal van een bepaalde prachtig besnorde magiër uit Tevinter is bijzonder rijk aan verlangen, hartzeer en rare woede, als je een romance met hem zowel als man als vrouw benadert. Wanneer we Dorian Pavus voor het eerst ontmoeten, zit hij in de kast, maar hij is slechts een korte ontmoeting met een waardige hengst verwijderd van zijn coming out. Als hij niet van zijn voeten wordt geveegd door de inquisiteur, dan doet Iron Bull al snel het werk als hij eenmaal bij de inquisitie is gerekruteerd.
Maak je intenties echter kenbaar als een verliefde dame en hij speelt de rol voor een tijdje. Dat wil zeggen, totdat je aan zijn companion quest begint, die hem dwingt om zijn homofobe vader te confronteren. Op het randje van tranen onthult hij de poging van de Pavus-patriarch om de seksualiteit van zijn eigen zoon te “veranderen” door middel van bloedmagie, in een poging om de macht en invloed van de familie te behouden. Een hartverscheurend genuanceerd verhaal dat verloren zou zijn gegaan als Dorian niet expliciet als homo was geschreven. Maar het zijn dezelfde verhalen die we dreigen te verliezen in Dragon Age: The Veilguard.
Ongelukkig in de liefde
(Afbeelding credit: BioWare)
Aan de oppervlakte en op zichzelf is deze verschuiving niet negatief, maar gewoon een andere aanpak. Maar nu fantasy RPG’s het verbluffende succes van Baldur’s Gate 3 opvolgen, is er een goede reden om op je hoede te zijn voor een opleving van de seksuele ervaringen van spelers.
Hoe leuk het ook kan zijn om je keuze te maken uit een buffet van potentiële geliefden, dat geeft niet het echte spectrum weer van het leven en de liefde als queer persoon. Zelfs volgens de logica van het spel wordt de identiteit van canoniek bi of panseksuele personages te gemakkelijk uitgehold, omdat elke individuele speler zijn eigen vooroordelen speelt.
Terug naar Thedas
(Afbeelding credit: BioWare)