Videogames worden zelden direct omgezet in goede films (noem vijf goede gamefilms, wij wachten wel). Meer de moeite waard zijn tie-in games die rechtstreeks van het witte doek komen – en het vaak over het hoofd geziene Casper is daar een perfect voorbeeld van.
Veel baby’s uit de jaren ’90 kunnen zich de filmuitgave van de vrolijke ghoul uit 1995 nog wel herinneren; dit charmante spel staat echter bij veel gamers vast als een van de moeilijkste puzzelspellen om te verslaan, zelfs 25 jaar later. Losjes gebaseerd op de film, leeft Casper (of niet) in de hoop vrienden te maken met Dr. James Harvey en zijn dochter Kat, de nieuwe bewoners van Whipstaff Manor. Lijkt vrij eenvoudig, toch?
Fout. Uw einddoel is om The Lazarus in elkaar te zetten, een machine die Casper’s vader heeft uitgevonden in een poging om hem terug te brengen uit de dood, waardoor het kleine fantoom meer menselijke connecties kan maken dan zijn doorzichtige vorm toelaat. Helaas voor Casper moet hij om de stukken te krijgen de bemoeizuchtige oom Stretch, oom Stinkie en oom Fatso ontwijken, die maar al te graag de spookachtige energie van onze held willen onttrekken om te voorkomen dat hij de geheimen van het landhuis ontdekt.
Een doodlopende weg
(Afbeelding credit: Interplay)SUBSCRIBE!
(Afbeelding credit: Future, Remedy)
Dit artikel verscheen voor het eerst in PLAY magazine – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.
Maar wacht even – toen we het PS1-debuut van Casper als moeilijk omschreven terwijl het op kinderen gericht was, trok u misschien uw wenkbrauwen op. Hoe kan een lachende geest die vrienden wil maken in het hiernamaals zo’n frustratie veroorzaken? Waren wij als kinderen slechte gamers? Als u een uur in het spel zit, krijgt u antwoord op deze vragen.
Om te beginnen kan Casper niet door muren vliegen. Hij is afhankelijk van een verzameling sleutels en morphing power-ups om verder te komen. Door glazen melk, broccoli en ander voedsel zweven beloont u met morph points, die u uitgeeft om in verschillende huishoudelijke voorwerpen te veranderen om uw zoektocht uit te voeren. De enige ‘gratis’ power-up is de Smoke morph; als u deze gebruikt bij een ventilatieopening of schoorsteenborst, wordt Casper in een rookwolk naar een ander deel van het landhuis getransporteerd (eat your heart out, Alucard). Maar, zoals met veel facetten van dit spel, is het niet zo eenvoudig. Sommige luchtopeningen brengen u naar een derde locatie, terwijl andere u juist terugbrengen naar de grote hal aan het begin.
U zult al snel merken dat dit spel u geen handje helpt. Het verhaal vordert in uw eigen tempo en stelt zowel uw geduld als uw geheugen op de proef. Casper moedigt u aan om buiten de gebaande paden te denken en dwingt u vaak om alleen op uzelf te vertrouwen. Het bemachtigen van een rode sleutel kan u vervullen met vreugde, totdat u backtrackt om een specifieke ventilatieopening te vinden om de deur ervan te vinden en u zich realiseert dat deze uit het zicht verborgen kan zijn, omdat het een top-down isometrisch aanzicht heeft. Dit is het soort spel waar het bij de hand houden van een notitieboekje wonderen kan doen.
“De repetitieve soundtrack (en Casper’s veelvuldige uitspraken van “Dat kan ik niet”) die uw benarde situatie begeleiden is net zo gedenkwaardig als de puzzels.”
De repetitieve soundtrack (en Casper’s veelvuldige uitspraken van “Dat kan ik niet”) die uw benarde situatie vergezelt is net zo gedenkwaardig als de puzzels. De audio past perfect bij de beelden – de griezelige sfeer op de verlaten zolder wordt ronduit ijzingwekkend dankzij het speciale thema. De vage melodieën zetten u op scherp als u puzzelstukjes in een kader probeert te plaatsen, terwijl u terug naar beneden wilt, naar een vrolijk klinkende, goed verlichte ruimte. Als je het thema van Casper hoort, is dat altijd een traktatie, want die kamers zijn meestal zones zonder oom.
Hoewel Casper grilliger is dan andere titels uit hetzelfde jaar, kan het zich qua uitdaging meten met games als Tomb Raider en Resident Evil. Afgezien van de pacing en het onderwerp, zijn de backtracking, eindbaasgevechten en oplosbare mysteries net zo sterk als die van tijdgenoten. Hoewel het top-down perspectief in die tijd al ouderwets was, maakt het het na al die jaren iets gemakkelijker om naar terug te keren.
In een tijdperk waarin we niet of nauwelijks walkthroughs konden opzoeken, is het een wonder dat iemand het einde van dit spel heeft gezien. De reputatie van dit spel heeft ervoor gezorgd dat het op de bucketlist van veel gamers staat. Spelers die Casper hebben uitgespeeld, zijn volhardend; het is een eigen Everest geworden en een puzzelavontuur dat de moeite waard is om opnieuw te proberen, maar omdat het een gelicentieerd spel is, is het onwaarschijnlijk dat u de kans krijgt, tenzij u in staat bent om wat originele hardware te laten herleven met een Lazarus machine.
Dit artikel verscheen voor het eerst in PLAY magazine – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.