“Gebeurt dit echt?” schreeuwt een Imperial Guardsman, vechtend voor zijn leven terwijl een golf van mantis-achtige Tyranid aliens door zijn vrienden scheurt als klef papier. Het is een willekeurig stukje achtergronddialoog, maar het verrast me omdat ik net hetzelfde dacht. Maar terwijl hij zich afvraagt of dit een nachtmerrie is waaruit hij zal ontwaken, grijns ik van oor tot oor – want Warhammer 40.000: Space Marine 2 voelt te goed om waar te zijn.
Als we het hebben over gevechten met triljoenen soldaten en steden ter grootte van een planeet, is het moeilijk voor iets tastbaars om onze verbeelding waar te maken. Maar in Space Marine 2 voelt het alsof ik regelrecht in een van de oude 40K-romans van Games Workshop ben beland – wat geweldig nieuws is voor mij, maar niet zozeer voor iedereen zonder de luxe van een power armor om achter te schuilen.
Bloed, zweet en nog meer bloed
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)Ik wil je dolgraag ontmoeten
(Afbeelding credit: Games Workshop)
Ik dacht dat ik geen behoefte had aan vampier Space Marines, maar ik denk dat deze nieuwe Warhammer 40K set me een leugenaar maakt
Mijn tijd in de campagne van Space Marine 2 begint in een verwoeste stad, neergehaald door een invasie van Tyranids. Er is niet echt sprake van een stilte voor de storm, want deserteurs worden massaal geëxecuteerd door een vuurpeloton terwijl colonnes tanks door de geplaveide straten rollen, maar het komt zo dicht mogelijk in de buurt van wat je kunt verwachten in het Warhammer-universum.
Er is net genoeg tijd om te zien hoe ontwikkelaar Saber Interactive de reikwijdte van 40K begrijpt – grandioze klokkentorens en gotische torenspitsen doen elke wolkenkrabber in de echte wereld in het niet vallen en Space Marine-protagonist Titus torent boven gewone Guardsmen uit – maar niet genoeg om me voor te bereiden op hoe goed dat zich vertaalt naar gevechten, die beginnen als honderden Tyranids een verrassingsaanval lanceren vanuit het puin. Ik heb een paar seconden om ze te bestoken met Bolt Gun-vuur, dat de meeste doelen die het raakt bevredigend in rode mist verandert, maar ze overrompelen de Guardsmen al snel en ik moet vechten om te overleven in de Tyranidvloed.
“Gebeurt dit echt?” schreeuwt een Imperial Guardsman, vechtend voor zijn leven terwijl een golf van mantis-achtige Tyranid aliens door zijn vrienden scheurt als klef papier. Het is een willekeurig stukje achtergronddialoog, maar het verrast me omdat ik net hetzelfde dacht. Maar terwijl hij zich afvraagt of dit een nachtmerrie is waaruit hij zal ontwaken, grijns ik van oor tot oor – want Warhammer 40.000: Space Marine 2 voelt te goed om waar te zijn.
Als we het hebben over gevechten met triljoenen soldaten en steden ter grootte van een planeet, is het moeilijk voor iets tastbaars om onze verbeelding waar te maken. Maar in Space Marine 2 voelt het alsof ik regelrecht in een van de oude 40K-romans van Games Workshop ben beland – wat geweldig nieuws is voor mij, maar niet zozeer voor iedereen zonder de luxe van een power armor om achter te schuilen.
Bloed, zweet en nog meer bloed
(Afbeelding credit: Focus Entertainment)Ik wil je dolgraag ontmoeten
(Afbeelding credit: Games Workshop)
Ik dacht dat ik geen behoefte had aan vampier Space Marines, maar ik denk dat deze nieuwe Warhammer 40K set me een leugenaar maakt
Mijn tijd in de campagne van Space Marine 2 begint in een verwoeste stad, neergehaald door een invasie van Tyranids. Er is niet echt sprake van een stilte voor de storm, want deserteurs worden massaal geëxecuteerd door een vuurpeloton terwijl colonnes tanks door de geplaveide straten rollen, maar het komt zo dicht mogelijk in de buurt van wat je kunt verwachten in het Warhammer-universum.
Er is net genoeg tijd om te zien hoe ontwikkelaar Saber Interactive de reikwijdte van 40K begrijpt – grandioze klokkentorens en gotische torenspitsen doen elke wolkenkrabber in de echte wereld in het niet vallen en Space Marine-protagonist Titus torent boven gewone Guardsmen uit – maar niet genoeg om me voor te bereiden op hoe goed dat zich vertaalt naar gevechten, die beginnen als honderden Tyranids een verrassingsaanval lanceren vanuit het puin. Ik heb een paar seconden om ze te bestoken met Bolt Gun-vuur, dat de meeste doelen die het raakt bevredigend in rode mist verandert, maar ze overrompelen de Guardsmen al snel en ik moet vechten om te overleven in de Tyranidvloed.
Het is makkelijk om de op horde-gebaseerde gevechten van Space Marine 2 te vergelijken met Left 4 Dead, maar de overeenkomsten zijn vooral oppervlakkig omdat er meer nadruk ligt op mêleegevechten. Titus is ongelooflijk sterk en dat voel je ook – hij kan met één zwaai van zijn Chainsword meerdere vijanden tegelijk neerhalen – maar het is makkelijk om overweldigd te worden door het grote aantal, waardoor elk gevecht aanvoelt alsof je je hoofd boven water probeert te houden. Maar in plaats van gevechten te veranderen in wanhopige knoppendraaiwedstrijden, dwingt het je juist om op te letten. Een briljant pareer-systeem geeft je de ruimte om te reageren op aanvallers en op een gegeven moment grijp ik een springende Hormagaunt – insectachtige aliens die op Titus springen en zich aan zijn pantser vastklampen – bij de staart en smijt hem tegen de grond, waardoor zijn vrienden in dikke Xeno-bolognese uiteen spatten.
Sterkere vijanden worden niet zo makkelijk gedood en soms moet je door hun verdediging breken om ze open te breken voor een executie. Neem torenhoge Tyranid Warriors: je kunt ze met kogels bestoken tot ze barsten, maar het is veel effectiever om dichtbij te komen en hun zwaardarmen te pareren tot er een opening ontstaat, waarna je die zwaardarm eraf kunt rukken en in hun krijsende luchtpijp kunt duwen. Naast de reikwijdte van Warhammer is dat nog iets wat Saber Interactive begrijpt: de dood in dit universum is een zeer onserieuze aangelegenheid en als je iets niet op 16 verschillende manieren kunt doorsnijden, doe je gewoon niet hard genoeg je best.
De manier waarop je van schieten naar melee en terug beweegt is uitzonderlijk vloeiend en er waren verschillende gevechten waarbij ik me een natuurkracht voelde, precies zoals het moet voelen om een Space Marine te spelen. Zelfs als ik het moest opnemen tegen Chaos Space Marines en hordes demonen, die het previewniveau binnenslopen om te vechten tegen zowel Tyranids als Imperium, was ik in de minderheid, maar voelde ik me altijd de sterkste persoon op het slagveld. De enige uitzonderingen waren twee eindbaasgevechten – de eerste tegen een enorme Carnifex, die aanvoelde als vechten met een bewuste blender, en de andere was een Chaos Sorcerer van Tzeentch, tegen wie ik moest vechten terwijl de grond onder ons kabbelde als water en magische aanvallen uit de lucht schoten.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief