Toen ik voor het eerst een Avatar: Frontiers of Pandora hands-on demosessie inlaadde, was ik erop voorbereid dat ik me een beetje verloren zou voelen. Waar ik niet op voorbereid was, was een gigantische, bloeiende wereld die me, net als mijn vliegende ikran Carol, grotendeels op afstand zou houden.
Omdat dit een van de weinige open-wereldgames is in het rijtje van aankomende Ubisoft-games, is een enorme kaart te verwachten, net als alle toeters en bellen die daarbij horen. Ik heb het over de in de lore opgenomen flora en fauna, groene weiden en dichte regenwouden, en allerlei ongelooflijke beesten die op de loer liggen in deze visueel aantrekkelijke FPS. Maar terwijl ik moeite heb om mijn draai te vinden in het land van overvloed, maak ik me zorgen dat ontwikkelaar Massive Entertainment elke truc uit het open-wereld-handboek heeft weten toe te passen, behalve de belangrijkste.
Welkom in de jungle
(Afbeelding credit: Ubisoft)Buitenaards
(Afbeelding credit: Bethesda/Motrionresque)
Sommige van de beste open-wereld games hebben uitgestrekte landschappen met schijnbaar eindeloze mogelijkheden.
Avatar: Frontiers of Pandora is een prachtig spel om in te verdwalen, en dat gaat heel gemakkelijk. Dat is niet altijd een compliment, want door het gebrek aan kaartmarkeringen is de weg vinden naar de gebieden waar ik op zoek ga een missie op zich. Ik ben nog maar net geland in Pandora en mijn quest-instructies wijzen me “ten zuidwesten” van verschillende plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb, in een gebied dat volgens mijn kaart ruim 6 kilometer verderop ligt. Ik haal mijn schouders op en besluit in plaats daarvan fruit te gaan zoeken.
De mogelijkheid om jezelf te verliezen in Pandora en volledig op een zijspoor te raken is volgens Magnus JansÈn, creatief directeur van Massive, “een teken van succes in een open wereldgame als deze. Dat komt omdat het verhaal op je wacht”. Daar heeft hij geen ongelijk in – dit is echt een enorme open wereld actie-avontuur, vol met toevallige ontmoetingen en vriendelijke of vijandige wezens terwijl u er doorheen trekt, en de blijvende afdruk van Assassin’s Creed Mirage betekent dat ik het niet erg vind om een kompas in plaats van een minimap te hebben. Het voelt echter als een misstap om zo verdwaald te raken in deze groene speeltuin dat ik moeite heb om mijn weg terug te vinden naar de zoektochtgebieden.
Als u het niet erg vindt om verstoppertje te spelen bij het zoeken naar uw missies, kan de wereld van Pandora zelf nog steeds overweldigend aanvoelen. Paarse stippen markeren belangrijke voorwerpen om te onderzoeken, maar raken snel verloren in de visuele warboel. Mijn ogen schieten over het scherm in een poging om alle bloemen, kleuren, planten, bladeren, bomen, gras en meren in me op te nemen – en wacht, is dat een dinosaurus?
(Afbeelding credit: Ubisoft)
“Het is heel reactief,” zegt JansÈn over de hardnekkige natuur van Pandora. “Het is al het gevaar en de schoonheid, maar ook op een hoger niveau is er het ethos in Avatar van duurzaamheid en het zorgen voor moeder natuur. In de acties die je doet, is er een zachtere benadering, en dat werkt door in hoe je de dieren behandelt.” Ik wil het allemaal zien en meemaken, maar er is niet veel tijd tijdens deze korte previewsessie, dus ik ga verder voor mijn eerste ontmoeting met een Pandoriaans dier.
Tegen de tijd dat ik de ikranroekery beklim en een band opbouw met mijn uitgebreid aanpasbare gevleugelde metgezel, Carol, ben ik opgelucht dat ik een oplossing heb gevonden voor mijn mobiliteitsproblemen met de kaart. Vliegen voelt intuïtief en soepel aan in Frontiers of Pandora, zelfs met toetsenbord- en muisbesturing, en het verandert zeker de manier waarop ik het spel vanaf nu speel. Het is veel minder ontmoedigend om de wildernis te trotseren zittend op een ikran, maar hoe rijk en levendig dit landschap ook is, Avatar: Frontiers of Pandora brengt nog steeds het risico met zich mee dat de speler er middenin geïsoleerd raakt.
Het vreemde geduw en getrek tussen het willen verkennen en het bereiken van de locatie van mijn zoektocht is desoriënterend op een manier die ik in andere open wereld-games nog niet heb ervaren. Pathfinding-ellende en een gevoel van totale verbijstering volgen me overal, en ik kan er maar niet achter komen of het gebrek aan houvast verfrissend is of gewoon irritant. Maar vanuit een narratief perspectief lijkt het in ieder geval opzettelijk te zijn.
Ambachtelijk worden
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Net zoals onze eigen Joe Donnelly al zei in zijn hands-off preview eerder dit jaar, schrijven de Fallout 4 en Far Cry 3 vergelijkingen zichzelf. Frontiers of Pandora is misschien niet de post-apocalyptische woestenij van de eerdere avonturen van de uitgever, maar voor de pas hervormde Na’vi wees-die-RDA-gevangene wordt waarin ik speel, is het net zo mystificerend.
JansÈn beschrijft ons personage als “een kind van twee werelden, maar volledig onbekend met [hun] eigen thuis”, waardoor “de speler en het spelerspersonage op gelijke voet staan” met betrekking tot het doorgronden van Pandora. Dit is één voordeel van Massive’s verwaarlozing van de kaartmarkering: zonder veel begeleiding voel ik me echt een verbijsterde buitenstaander die worstelt met een vreemde nieuwe wereld.
De open wereld betekent agency. Dat betekent controle over de speler, dat betekent dat ik vrij ben om te doen wat ik wil, en dat ik niet naar jullie pijpen hoef te dansen, jullie slechte spelmakers.
Magnus JansÈn (Massive Entertainment)
Het is een zintuiglijke wervelwind vanaf het begin. 3D surround-geluid geeft richtingsaanwijzingen tussen de visuele aanvallen door en waarschuwt me voor passerende dieren of nabijgelegen vijandige RDA droneverkenners om neer te schieten. Uit wat vallen en opstaan blijkt dat het vreemde plantenleven dat in Pandora voorkomt soms nuttig kan zijn; als je door snelle sporenwolken rent, krijg je een tijdelijke bewegingsboost, terwijl andere nieuwsgierig kreunen en recht in je gezicht ontbranden. Ik doe er ook veel te lang over om te beseffen dat ik niet overal op kan klimmen, of dat pompoenachtige vruchten door erop te schieten lianen laten ontspruiten om aan te slingeren en op te klimmen. Ik kan me voorstellen hoe vloeiend het is om door het gebladerte te rennen en met genoeg oefening van boom naar liaan te springen, maar het is een vaardigheid die ik in 150 minuten niet onder de knie heb.
Knutselen en koken komen ook veel voor in Avatar: Frontiers of Pandora, en het leukste is dat je je personage ook echt haar maaltijden ziet bereiden. Het zijn deze kleine momenten die ervoor zorgen dat Avatar een band met me krijgt, kleine intieme alledaagse dingen die ervoor zorgen dat dit bizarre land meer gastvrij voor me aanvoelt. Waar u een kookpot vindt, is normaal gesproken ook een knutseltafel in de buurt – hoewel ik er nog niet achter ben gekomen hoe ik munitie moet maken of plunderen, behalve in verlaten RDA buitenposten. Dit zou natuurlijk rampzalig zijn.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Tijdens het verkennen van de natuur merk ik dat niets me aanvalt – dus val ik het aan. Ik kijk toe hoe mijn slinkende pijl- en kogelrondjes opraken, en als ik mijn deel van waarschijnlijk ongevaarlijke dieren heb gedood, ga ik terug naar een nabijgelegen RDA-basis om te plunderen. Pas later, als ik eindelijk met een zware gevechtsmissie te maken krijg, ontstaan er problemen. Ik hou van survival horror, maar ik heb me niet ingeschreven voor het Resident Evil-niveau van munitiebehoud. Na het neerschieten van slechts twee van de vijf helikopters, waarbij de spray and pray-aanpak van mijn SMG weinig uithaalt, is mijn munitie op en moet ik vluchten met Carol om een voorraadje aan te leggen. Het volstaat te zeggen dat ik het meer dan een beetje jammer vond dat ik sommige van de meer technische gevechtselementen – rookgranaten, twee verschillende pijl en boog-sets en een machinepistool – pas kon ervaren toen mijn hands-on sessie bijna voorbij was.
Avatar: Frontiers of Pandora lijkt een van Ubisofts meest ambitieuze avonturen tot nu toe te worden. Het zware wapenspel, de filmische wereldopbouw en de gedetailleerde soundscapes zijn in lijn met wat u van de Far Cry-uitgever zou verwachten. De verkenningssystemen missen echter de afwerking en het gevoel van identiteit waar ik op hoopte. Ik weet dat het makkelijk is om uren te spenderen met het doorzoeken van eindeloze jungle, maar mijn zorg blijft: zonder meer structuur leidt het misschien af van het overkoepelende verhaal? Misschien wel, en dat is ook de bedoeling.
“Het is een achtbaan, het is geschreven, het is een prachtig patriottisch verhaal met wendingen en geweldige optredens, geweldige personages en geweldige decorstukken,” zegt JansÈn. “Maar de open wereld betekent agency, dat betekent controle over de speler, dat betekent dat ik vrij ben om te doen wat ik wil, en dat ik niet naar jullie pijpen hoef te dansen, jullie boosaardige gamemakers die me op rails willen zetten,” lacht hij. “Deze combinatie is voor mij magisch.”
Van Far Cry tot Fallout, de beste actiegames houden u scherp.