Ik had nooit gedacht dat ik zou vluchten voor de delicate clip-clop voetstappen van een catwalking, gemuteerde stiletto, maar hier zijn we weer. Morpheus is de hoofdantagonist van Resident Evil: Dead Aim, en hoewel zijn opvallende tred misschien niet dezelfde angst in mijn hart teweegbrengt als die van een andere steunpilaar uit de serie, is hij de enige Tyrant waarvan ik weet dat zijn mutatie gepaard gaat met het kweken van een paar permanente hoge hakken.
Afgezien van de kant-en-klare schurkenstreek, is er gewoon iets aan Dead Aim dat ik verrukkelijk vind. Ik heb het de afgelopen dagen passief opnieuw gespeeld en me verbaasd over hoe onopvallend maar toch leuk Capcom’s vierde deel in de Gun Survivor spin-off serie nog steeds is, en ik probeer mijn vinger te leggen op waarom het altijd een van mijn favorieten is geweest. Het is niet de meest unieke of de beste Resident Evil-game, en het is niet altijd de meest memorabele game om de juiste redenen. In de kern laat Dead Aim echter zien dat de serie de goede kant op ging. Bovendien is het gewoon leuk.
Terug naar de basis
(Afbeelding credit: Capcom)Van hoofdschot naar hoofdschot
(Afbeelding credit: Capcom)
De remakes van Resident 2 en Resident Evil 4 zijn meesterwerken, maar welke is beter?
Resident Evil: Dead Aim bevat een verzameling ideeën die al snel zouden worden verfijnd tot iets beters. Fong Ling is gewoon Ada Wong, de zanderige en stoere Bruce is de onheilige genetische nakomeling van Leon en Chris (konden zij in 2003 ook maar lopen terwijl ze op hun doel mikten) en je kunt zien hoe het door zombies geteisterde cruiseschip Spencer Rain de weg vrijmaakte voor Revelations’ eigen versie van een spookschip, de Queen Zenobia. Het is ook een veel lineairdere, beknoptere ervaring dan een hoofdlijn Resi-game, dus ik oordeel niet te hard over het vergeetachtige plot van Dead Aim – zeker niet als het ook aan andere eisen voldoet.
Ik had nooit gedacht dat ik zou vluchten voor de delicate clip-clop voetstappen van een catwalking, gemuteerde stiletto, maar hier zijn we weer. Morpheus is de hoofdantagonist van Resident Evil: Dead Aim, en hoewel zijn opvallende tred misschien niet dezelfde angst in mijn hart teweegbrengt als die van een andere steunpilaar uit de serie, is hij de enige Tyrant waarvan ik weet dat zijn mutatie gepaard gaat met het kweken van een paar permanente hoge hakken.
Afgezien van de kant-en-klare schurkenstreek, is er gewoon iets aan Dead Aim dat ik verrukkelijk vind. Ik heb het de afgelopen dagen passief opnieuw gespeeld en me verbaasd over hoe onopvallend maar toch leuk Capcom’s vierde deel in de Gun Survivor spin-off serie nog steeds is, en ik probeer mijn vinger te leggen op waarom het altijd een van mijn favorieten is geweest. Het is niet de meest unieke of de beste Resident Evil-game, en het is niet altijd de meest memorabele game om de juiste redenen. In de kern laat Dead Aim echter zien dat de serie de goede kant op ging. Bovendien is het gewoon leuk.
Terug naar de basis
(Afbeelding credit: Capcom)Van hoofdschot naar hoofdschot
(Afbeelding credit: Capcom)
De remakes van Resident 2 en Resident Evil 4 zijn meesterwerken, maar welke is beter?
Resident Evil: Dead Aim bevat een verzameling ideeën die al snel zouden worden verfijnd tot iets beters. Fong Ling is gewoon Ada Wong, de zanderige en stoere Bruce is de onheilige genetische nakomeling van Leon en Chris (konden zij in 2003 ook maar lopen terwijl ze op hun doel mikten) en je kunt zien hoe het door zombies geteisterde cruiseschip Spencer Rain de weg vrijmaakte voor Revelations’ eigen versie van een spookschip, de Queen Zenobia. Het is ook een veel lineairdere, beknoptere ervaring dan een hoofdlijn Resi-game, dus ik oordeel niet te hard over het vergeetachtige plot van Dead Aim – zeker niet als het ook aan andere eisen voldoet.
Het mag dan wel vreemd en onderbakken zijn, maar het DNA van de game is herkenbaar Resident Evil. Dead Aim beweegt zich door drie afgesloten locaties, volgt de mutatie en degeneratie van een overkoepelende grote slechterik die banden heeft met de Umbrella Corporation en wemelt van de zombies die je met een beperkte voorraad handwapenkogels door het hoofd kunt schieten. Je kunt zelfs langs inactieve zombies sluipen, een mechanisme waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds veel tijd voor heb. Wat is er niet leuk aan? Nou, na het bereiken van een bepaald punt in mijn herontdekkingsmissie realiseer ik me dat ik er eigenlijk niet zo gek op ben om de Hunter Elite weer tegen te komen. Deze amfibische gedrochten zijn net zo gemeen en lelijk als ik me herinner van mijn laatste spelhervatting. Ze exploderen uit hun insluitingsvaten als een trio kolossale kogelsponzen met haakklauwen.
Als ik de Hunter Elite zie, ren ik rondjes over het dek van het schip om hun afstraffende mêlee-aanvallen te ontwijken. Ik zou bijna liever tegen een paar Lickers vechten – bijna, zei ik. Maar toch, vechtend langs een beruchte lastige vijand met één of twee unieke eigenaardigheden, je de hele tijd zorgen makend of je wel genoeg munitie of groene kruiden hebt om er doorheen te komen… dat is zo Resident Evil als het maar zijn kan.
Tiranbanken
(Afbeelding credit: Capcom)
Ik kan alleen maar aannemen dat de vervrouwelijking van Morpheus eerder als schokkend dan als vooruitstrevend moest worden gezien.
Hoe berucht ze ook zijn, de Hunter Elite is niet mijn favoriete onderdeel van Dead Aim. Die eer komt toe aan ene Morpheus D. Duvall, een ex-Umbrella lakei die crimineel meesterbrein is geworden met grootse ambities voor zichzelf en de wereld. Morpheus is, zoals bijna elke schurk in hun Resi-game, verreweg het interessantste personage in Dead Aim. Hij lijkt misschien een typische oplichter uit een stripboek, die een bio-organisch wapen inzet tegen wereldwijde supermachten in ruil voor een grote som geld, maar hij is ook een zelfbenoemde estheet. Dit streven naar ware, onbereikbare schoonheid onderstreept wat er met Morpheus gebeurt als hij, nadat hij dodelijk gewond is geraakt, zichzelf injecteert met een experimentele combinatie van het t- en het G-virus.
In tegenstelling tot alle anderen die zijn geïnfecteerd met het Progenitor-virus, zorgt deze gemodificeerde versie er niet voor dat Morpheus muteert in een misvormde verschrikking. In plaats daarvan krijgt Morpheus borsten, heupen, lang haar en de schijn van permanente laarzen met hoge hakken. Hij verandert van een superschurk in een supermodel, en weet je wat? Ik ben er nog steeds dol op.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief