Denk even aan de westerse Yakuza-speler die in 2017 voor het eerst kennismaakte met seriehoofdpersoon Kazuma Kiryu in prequel Yakuza 0. Zijn verhaal voortzetten betekende dan een vervolg op Yakuza 6: The Song Of Life. Zijn verhaal voortzetten zou dan betekenen dat ze de remake van het originele PS2-artikel, Yakuza Kiwami, zouden moeten spelen – maar daarna zouden ze gedwongen worden om een decennium aan afleveringen over te slaan, waardoor zijn afscheidsgroet in Yakuza 6 zou volgen. Het is een hele aanpassing, want The Song Of Life begint met de draak van Dojima die plotseling ver over zijn hoogtepunt heen is. In het openingshoofdstuk van de game ligt hij in het ziekenhuis, als gevolg van de lange, bloedstollende krachtmeting waarmee Yakuza 5 werd afgesloten – en zodra de controle uiteindelijk aan de speler wordt overgedragen, blijkt dat hij nog maar een paar seconden kan rennen zonder te hijgen en in te storten van uitputting.
Het is niet de meest vleiende manier om een zwanenzang te beginnen, zeker niet in vergelijking met die van andere ouder wordende mannelijke hoofdrolspelers in videogames zoals Nathan Drake of Kratos. Maar ja, de wereld van Yakuza heeft altijd meer geleken op de echte wereld, waar zowel vooruitgang als achteruitgang producten zijn van de meedogenloze mars van de tijd. Het is dus niet meer dan terecht dat Kiryu na een gevangenisstraf van drie jaar terugkeert naar een veranderde wereld. De macht van de Tojo Clan, zijn voormalige yakuza-familie, is verder afgenomen, nu de meedogenloze Siao Triad Kamurocho verovert. Zelfs dit vertrouwde gebied heeft onroerend goed verloren. De noordkant, waar zich de hotelwijk en Kamurocho Hills bevinden, is afgesloten voor de bouw, zij het niet zozeer om verhalende redenen als wel omdat RGG Studio geen tijd meer heeft om de hele wijk vanaf de grond op te bouwen in de nieuwe Dragon Engine.
Voer de draak in
(Afbeelding credit: SEGA)Inschrijven
(Afbeelding credit: Future)
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Edge Magazine. Abonneer u op Edge voor meer fantastische diepte-interviews, artikelen, recensies en meer, die rechtstreeks bij u thuis of op uw apparaat worden bezorgd.
Natuurlijk brengt deze nieuwe technologie een aantal duidelijke voordelen met zich mee. Het resulteert in de meest scherp gerealiseerde virtuele toeristische ervaring in de serie tot nu toe, want u kunt de reclameborden van glamoureuze gastheren of de karaage die in een buurtwinkel zit in meer detail bewonderen, en u kunt voor het eerst naadloos tussen de straten en interieurs bewegen. Nieuwe technologische trends – en hoe een vergeetachtige Kiryu daarmee omgaat – is hier een beetje een terugkerend thema. Er zijn zijmissies met een overgevoelige virtuele assistent, een rondsnuffelende vliegende drone en een onaangename vlogger. Wat nog handiger is, is dat u een smartphone krijgt waarmee u uw voortgang overal kunt opslaan.
Dit is de eerste keer dat elke regel dialoog in een Yakuza-game volledig ingesproken is (iets wat helaas niet herhaald wordt in volgende delen), en het helpt om het gevoel te onderstrepen dat een Japanse studio investeert in het aantrekkelijk maken van een ooit niche-serie voor een wereldwijd publiek, met alle toeters en bellen die verwacht worden van triple-A producties in het westen. De studio doet echter wel concessies. We raken de tel kwijt van het aantal keren dat Kiryu dezelfde ingeblikte animatie gebruikt om een fiets of vuilnisbak over een vijand heen te slaan, waardoor de impact van de eens zo brute Heat Actions tijdens gevechten afneemt, terwijl NPC’s die stijf staan om hun tekst af te leveren de expressieve charme missen van gemimede poses en een simpele grom of “Nani”.
Toch is er één bezuiniging die gerechtvaardigd is. Na twee delen met een opgeblazen speelbaar ensemble, is het alleen maar goed dat Kiryu’s laatste hoera zijn reis alleen is, en misschien wel zijn meest persoonlijke. Dat wordt al duidelijk aan het begin van het spel als we hem zien zorgen voor een baby genaamd Haruto, het kind van Haruka, Kiryu’s surrogaatdochter. Sinds het eerste spel hebben we haar zien opgroeien van een vroegrijp negenjarig meisje tot een popidool en nu een moeder die comateus in het ziekenhuis ligt nadat ze door een auto is aangereden. De vraag wie de vader is en waarom iemand Haruka en haar zoon probeerde te vermoorden, leidt Kiryu naar Onomichi, een slaperig kuststadje in de prefectuur Hiroshima.
Hier heeft Haruka de afgelopen jaren ondergedoken gezeten, een poging om haar surrogaatfamilie te beschermen tegen de media-aandacht nadat ze als beroemdheid haar banden met een voormalige yakuza openbaar had gemaakt. Ironisch genoeg leren we dat haar nieuwe toevluchtsoord een andere yakuza-familie is, geleid door Toru Hirose: een schijnbaar relaxte en zacht ondeugende patriarch, perfect gespeeld door de iconische Takeshi Kitano, die zijn ondergeschikten behandelt als zijn eigen onhandelbare kinderen. Dit zijn onder andere de heethoofdige kapitein Nagumo, die aanvankelijk elk excuus zoekt om met Kiryu te vechten voordat hij hem omarmt als zijn ‘Aniki’ (oudere broer), en Yuta, een jongeman in een geheime relatie met Haruka.
In het begin is het jammer dat zoveel van de actie plaatsvindt in Onomichi, in plaats van te midden van de bekende glitter en grit van Tokyo’s Kamurocho district. Nog opvallender is dat vaste personages uit de serie, zoals Majima en Daigo, nauwelijks screentime krijgen in dit voorproefje, hoewel één sidequest tegemoet komt aan de herinneringen van recentere bekeerlingen als we de Pocket Circuit Fighter van Yakuza 0 tegenkomen – nu met grijshaar en zijn kleurrijke racepak allang opgeborgen – in een nieuwe carrière waarin hij een tofu-winkel runt.
(Afbeelding credit: Sega)
Toch is dit kleine stadje precies de afwisseling die Kiryu nodig heeft. Het geluid van de zachte zeebries, de gedichtstenen die overal in de stad te vinden zijn, het heiligdom dat u bereikt door vele treden te beklimmen – het is de perfecte zen-omgeving voor iemand die overweegt met pensioen te gaan. Niet dat de serie haar traditionele overvloed aan afleidingen opgeeft, hoewel hier speervissen en het managen van een honkbalteam deel van uitmaken – een behoorlijk verschil met het gebruikelijke slonzige aanbod van de stad.
Het is ook de plek waar Kiryu zijn stoïcijnse mannelijkheid begint te verliezen. Yakuza-games staan misschien bekend om hun absurde sidequests, maar er wordt meestal een onuitgesproken grens getrokken om de trots van de mannelijke personages of het veronderstelde (mannelijke, hetero) publiek niet te verstoren. We denken terug aan Yakuza 5, toen Kiryu zich schaapachtig verdedigde na een nauwelijks verholen homofobe grap over waarom een man van zijn leeftijd ongetrouwd is en niet uitgaat. In Onomichi daarentegen neemt hij gretig – zij het een beetje met tegenzin – de rol op zich van de oranje mascotte van het stadje, Ono Michio, die het spel van zijn meest memorabele sidequest voorziet. Het helpt de scène te zetten voor de nieuwe quests die zijn toegevoegd aan Yakuza Kiwami 2, een andere remake en RGG’s volgende project, waarin Kiryu alles geeft als stemacteur voor een homo-erotische videogame, en later pronkt met zijn gebeitelde lichaamsbouw in een topless fotoshoot.
Het meest ontwapenende moment van The Song Of Life wordt echter bewaard tot bijna aan het einde. Kiryu, eindelijk weer herenigd met Haruka in het ziekenhuis, probeert de strenge vader uit te hangen, maar als hij ziet dat zijn surrogaatdochter gezond en wel is, weet hij geen woorden meer. Hij draait zijn rug naar haar toe in een poging zijn tranen te verbergen, maar we zien het allemaal, terwijl deze eens zo statige figuur voor ons afbrokkelt. In een verhaal dat vaak door het belachelijke wordt ingegeven – van een peptalk waarbij iemand door een deur wordt geslagen tot een reddingsmissie waarbij baby Haruto als een rugbybal de lucht in wordt gegooid – is dit moment het meest ingetogen van de serie en de beste en meest hartverscheurende prestatie van acteur Takaya Kuroda na meer dan tien jaar in zijn rol.
Als Kiryu’s lange saga eindelijk ten einde komt, gooit de game er nog een laatste ingewikkelde twist tegenaan, waarbij u wordt uitgenodigd om te geloven dat RGG Studio zijn legendarische draak echt het ultieme offer zou laten brengen, voordat de waarheid in een epiloog wordt onthuld. Kiryu overleeft wat fatale schotwonden hadden moeten zijn en besluit dat de enige manier om te voorkomen dat Haruka en haar familie het doelwit worden, is om zijn dood in scène te zetten, verbannen uit de bovenwereld en zich nooit meer met toekomstige zaken te bemoeien. Levend, ja, maar zo goed als een verschijning, die de mensen van wie hij houdt alleen nog maar van een afstand kan zien.
Verlaat de draak
(Afbeelding credit: Sega)
“Je kunt aanvoeren dat zijn latere optredens gerechtvaardigd waren: een cameo in Like A Dragon als een van de meest geduchte tegenstanders van de game is bedoeld als een symbolische overdracht van de fakkel tussen twee leidende draken.”
Als een serie zo gedefinieerd is door zijn hoofdpersoon, is het moeilijk te bevatten wat de toekomst zal brengen. Maar de tijd schrijdt voort en Yakuza floreert nu als een wereldwijd merk voor Sega. Yakuza: Like A Dragon uit 2020 pakt de serie op met de sympathieke en charismatische nieuwe hoofdpersoon Ichiban Kasuga, een personage dat voor het eerst werd geïntroduceerd via het Japan-exclusieve mobiele verzamelkaartspel Ryu Ga Gotoku Online. Het is een wisseling van de wacht die in het echte leven weerspiegeld wordt, met nieuwe studioleden na het vertrek van de maker van de serie, Toshihiro Nagoshi.
Maar gezien de weigering om Kiryu ronduit te doden, hadden we kunnen raden dat het team nog niet klaar was om afscheid te nemen. U kunt aanvoeren dat zijn latere optredens gerechtvaardigd waren: een cameo in Like A Dragon als een van de meest geduchte tegenstanders van de game is bedoeld als een symbolische overdracht van de fakkel tussen twee leidende draken, terwijl het gebruik van zijn gelijkenis in Ishin meer lijkt op het casten van een bekend gezicht in een kostuumdrama uit die tijd. Nu is echter bevestigd dat de Dragon of Dojima terugkeert in zowel Like A Dragon 8, waarin hij de hoofdrol deelt met Ichiban, als in Like A Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name.
Er is een gevoel dat de nieuwe RGG-leiding een soort Star Wars-moment heeft. Net als de recente ObiWan Kenobi-serie speelt het verhaal van Gaiden zich af tussen twee delen in, waarbij details worden ingevuld van de periode tussen Kiryu’s ogenschijnlijke dood in The Song Of Life en het vervolg van zijn verhaal in Like A Dragon 8. We hebben in dat heelal ver, ver weg gezien waar deze aanpak toe kan leiden: hoe het opvoeren van personages die over hun houdbaarheidsdatum heen zijn, het risico van afnemende opbrengsten met zich meebrengt en de ontwikkeling van een nieuwe generatie iconen in de kiem kan smoren.
Het zou echter een leugen zijn om te zeggen dat we niet genieten van de belofte van een nieuw avontuur met een van de grootste hoofdrolspelers in videogames, of het nu is om straatschoffies als bowlingkegels neer te slaan of om een karaokedeuntje te zingen. Of we voorgoed afscheid hadden moeten nemen van het personage, zal alleen de tijd leren.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Edge magazine nummer 382. Voor meer fantastische artikelen kunt u zich hier abonneren op Edge of vandaag nog een los nummer ophalen.