Hi-Fi Rush is een van mijn favoriete games van de afgelopen paar jaar, een muzikale tour-de-force die gaming uit de jaren 2000 door de voordelen van de moderne tijd filtert. Belangrijker nog, in de nasleep van de echte tragedie die de plotselinge, schokkende sluiting van ontwikkelaar Tango Gameworks vorige week is, moest ik denken aan de avonturen van Chai en aan iets in de game dat me opviel: De openlijke vreugde van Hi-Fi Rush leek getemperd door een voelbare frustratie over hoe moeilijk het is om creatief, waardevol werk te doen binnen een onsympathieke bedrijfsstructuur.
En sprekend als iemand die ook deel heeft uitgemaakt van goede teams die werden opgeheven door de grote bedrijven die ze bezitten, is het een boodschap die luid en duidelijk overkomt.
Razend tegen de machine
(Afbeelding credit: Bethesda Softworks)
Het is niet moeilijk om te zien dat dit thema door de hele game loopt. Hi-Fi Rush is niet echt op het punt dat het expliciet “anti-corporate” is, maar er zijn meer dan een paar noten die dat wel doen. Er is niet veel onderzoek voor nodig om te beseffen dat alle grote tegenstanders gewoon de levende belichaming zijn van veelvoorkomende klachten die de game-industrie al jaren achtervolgen.
Wilde rit
(Afbeelding credit: Xbox Game Studios)
Hi-Fi Rush recensie: “Een onmiskenbaar wilde rit die je niet mag negeren”**
Om maar een paar voorbeelden te noemen: Zanzo is een egoïstische hauteur die zijn werknemers onderwerpt aan afschuwelijke crunch om zijn ondoordachte grillen te verwezenlijken, waardoor zijn middelen opbranden en zijn projecten uiteindelijk in elkaar storten. Roquefort is een geldverslindende accountant die weigert goede ideeën te financieren, ondanks het feit dat het bedrijf enorme kluizen met ongebruikt goud heeft waarmee het grootse dingen zou kunnen doen. Mimosa is een verheerlijkte PR-manager en community manager die meer geïnteresseerd lijkt in het promoten van zichzelf dan in de projecten van Vandelay. Ondertussen is eindbaas en CEO Kale een nepotistische huurling die volledig is afgeschermd van alle professionele risico’s en onevenredig wordt beloond voor zijn minimale bijdragen.
Hi-Fi Rush is een van mijn favoriete games van de afgelopen paar jaar, een muzikale tour-de-force die gaming uit de jaren 2000 door de voordelen van de moderne tijd filtert. Belangrijker nog, in de nasleep van de echte tragedie die de plotselinge, schokkende sluiting van ontwikkelaar Tango Gameworks vorige week is, moest ik denken aan de avonturen van Chai en aan iets in de game dat me opviel: De openlijke vreugde van Hi-Fi Rush leek getemperd door een voelbare frustratie over hoe moeilijk het is om creatief, waardevol werk te doen binnen een onsympathieke bedrijfsstructuur.
En sprekend als iemand die ook deel heeft uitgemaakt van goede teams die werden opgeheven door de grote bedrijven die ze bezitten, is het een boodschap die luid en duidelijk overkomt.
Razend tegen de machine
(Afbeelding credit: Bethesda Softworks)
Het is niet moeilijk om te zien dat dit thema door de hele game loopt. Hi-Fi Rush is niet echt op het punt dat het expliciet “anti-corporate” is, maar er zijn meer dan een paar noten die dat wel doen. Er is niet veel onderzoek voor nodig om te beseffen dat alle grote tegenstanders gewoon de levende belichaming zijn van veelvoorkomende klachten die de game-industrie al jaren achtervolgen.
Wilde rit
(Afbeelding credit: Xbox Game Studios)
Hi-Fi Rush recensie: “Een onmiskenbaar wilde rit die je niet mag negeren”**
Om maar een paar voorbeelden te noemen: Zanzo is een egoïstische hauteur die zijn werknemers onderwerpt aan afschuwelijke crunch om zijn ondoordachte grillen te verwezenlijken, waardoor zijn middelen opbranden en zijn projecten uiteindelijk in elkaar storten. Roquefort is een geldverslindende accountant die weigert goede ideeën te financieren, ondanks het feit dat het bedrijf enorme kluizen met ongebruikt goud heeft waarmee het grootse dingen zou kunnen doen. Mimosa is een verheerlijkte PR-manager en community manager die meer geïnteresseerd lijkt in het promoten van zichzelf dan in de projecten van Vandelay. Ondertussen is eindbaas en CEO Kale een nepotistische huurling die volledig is afgeschermd van alle professionele risico’s en onevenredig wordt beloond voor zijn minimale bijdragen.
En zo gaat het maar door, omlijst door het personeel van gedemoraliseerde en mishandelde robotmedewerkers die deze ontmoetingen met elkaar verbinden. Om duidelijk te zijn, ik denk niet dat dit bedoeld is als grappen over Microsoft in het bijzonder, maar eerder over bredere industrieproblemen die we door de jaren heen hebben zien opduiken. Of het nu gaat om nachtmerrieachtige crunch en CEO’s die negatieve consequenties blijven vermijden, of gewoon bedrijven die prioriteit geven aan nog grotere winsten ten koste van de veiligheid van hun werknemers, Hi-Fi Rush’s specificiteit over de misdaden van zijn tegenstanders maakt duidelijk dat het een echte bijl heeft om te slijpen – zelfs als die bijl een zessnarige kersen Epiphone V blijkt te zijn die is gemaakt van magnetisch geassembleerde granaatscherven. Ik kan het ook niet helpen, maar het valt me op dat de ogenschijnlijke oplossing van het spel is om in te breken in hoofdkantoren en het hogere management met stompe voorwerpen neer te knuppelen.