Ja, de naam van het spel wordt echt Death Stranding 2: On the Beach. Uiteraard is die ondertitel een toespeling op het letterlijke strand dat in het eerste spel opduikt als een soort voorgeborchte tussen de werelden van de levenden en de doden, maar dat is niet de enige verwijzing. Gezien de liefde van regisseur Hideo Kojima voor film – en zijn even grote liefde voor het maken van niet zo subtiele filmknikjes in zijn games – is het onmogelijk om het verband met de Hollywood-klassieker On the Beach uit 1959 te negeren.
Eén ding is zeker: Kojima is een grote fan van On the Beach. Hij tweette meerdere keren over de film in 2023 en zei: “Ik hou ook van het originele verhaal van Nevil Shute. Ik hou ook van de film On the Beach geregisseerd door Stanley Kramer.” Hij tweette ook een paar afbeeldingen van de Japanse Blu-ray release van de film en zei “vanavond zal ik mijn favoriet opnieuw bekijken.”
Kojima tweet over een heleboel films, dus die On the Beach-referenties leken niet echt opmerkelijk voor fans van de games van de regisseur. Totdat de wereld vernam dat Death Stranding 2 die naam als ondertitel zou hebben. Dus waar gaat deze film over, en hoe zou hij in verband kunnen staan met het verhaal van Death Stranding 2?
Op het strand
(Afbeelding credit: Kojima Productions)
Waarschuwing voor de inhoud: On the Beach bevat verschillende scènes waarin zelfmoord voorkomt, en in dit artikel wordt naar die scènes verwezen.
On the Beach is een verfilming uit 1959 van een roman uit 1957, en de historische context van die tijd is belangrijk om de film te begrijpen. Dit was het hoogtepunt van de Koude Oorlog, waarin de VS en de USSR voorraden kernwapens aan het aanleggen waren die de wereld zoals wij die kenden meerdere keren zouden kunnen vernietigen, in de hoop dat beide partijen te bang zouden zijn voor de gevolgen om die wapens ooit daadwerkelijk te gebruiken. Tegenwoordig vormt dat idee het kitscherige achtergrondverhaal van vaak satirische post-apocalyptische omgevingen zoals Fallout, maar eind jaren ’50 was de angst dat de wereld met één druk op de knop kon vergaan heel reëel en aanwezig.
Regisseur Stanley Kramer staat vooral bekend om zijn werk dat serieus omging met sociale kwesties uit die tijd. Ongetwijfeld zijn beroemdste film, Guess Who’s Coming to Dinner, gaf een positief beeld van het interraciale huwelijk in een tijd dat dit in veel Amerikaanse staten nog maar net legaal was. Maar de film On the Beach vermijdt heel bewust het bespreken van de politiek van de situatie, door slechts kort te speculeren dat je de apocalyps zou kunnen toeschrijven aan een of andere bange persoon die een snelle beslissing neemt terwijl hij naar een radarscherm staart, en in plaats daarvan focust hij op hoe de overlevenden van een nucleaire oorlog hun laatste maanden op aarde doorbrengen.
De film speelt zich voornamelijk af in Melbourne, Australië, dat grotendeels gespaard bleef van directe vernietiging in de nucleaire oorlog. Maar tegen de tijd dat het verhaal begint, wordt het steeds duidelijker dat zelfs de dagen van de overlevenden geteld zijn, omdat radioactief stof dat door de luchtstromingen wordt meegevoerd naar verwachting al over een paar maanden over Australië zal spoelen. Er zijn nog twee stukjes hoop. Het ene is een wetenschappelijke theorie die suggereert dat de stralingsniveaus op het noordelijk halfrond sneller zouden kunnen dalen dan verwacht, wat betekent dat de nucleaire wolk zich zou kunnen verspreiden voordat deze de planeet volledig bedekt. Het andere is een mysterieus morsecodebericht dat ergens van de westkust van de Verenigde Staten wordt ontvangen.
Een missie van een onderzeeër om de stralingsniveaus ver in het noorden te meten en dat mysterieuze signaal te onderzoeken, vormt de kern van de film, en hier hebben we het meest duidelijke verband met wat we tot nu toe van Death Stranding 2 hebben gezien. Een groot deel van de film concentreert zich op de pogingen van een bemanning van een onderzeeër om uit te zoeken of er na de Apocalyps nog onbekende mensen zijn en of er nog hoop is dat iemand overleeft. Op basis van de PlayStation State of Play-trailer voor Death Stranding 2 lijkt het erop dat Sam, Fragile en de rest van de bemanning aan boord van de DHV Magellan in feite hetzelfde doel nastreven – kijken of er nog iemand is om contact mee te leggen buiten de ruïnes van Amerika. De plotbeschrijving op de officiële website vermeldt zelfs dat ze “op een nieuwe reis zijn om de mensheid voor uitsterven te behoeden”.
Hadden we contact moeten maken?
(Afbeelding credit: Kojima Productions)
In de film is de missie om de mensheid te redden uiteindelijk gedoemd te mislukken. De onderzeeër bereikt Alaska en de bemanning ontdekt dat de straling niet verdwijnt – het blijft dodelijk en zal de aarde blijven bedekken. Het morsecodebericht wordt getraceerd naar een raffinaderij in de buurt van San Diego, maar daar zijn geen overlevenden – de code werd afgetapt door een halfleeg colaflesje, dat willekeurig tegen een zendapparaat stuiterde in een oceaanbriesje.
In de film wordt stralingsziekte levensecht neergezet als een langzame, pijnlijke dood, en zodra het duidelijk is dat er geen hoop op overleven meer is, geeft de regering wat eufemistisch “slaappillen” worden genoemd uit aan degenen die rustig willen sterven. De laatste momenten van de film volgen een handvol hoofdpersonen in hun keuze om hun leven te beëindigen. Sommigen nemen de pillen, anderen vertrekken naar hun thuisland in de hoop op een vertrouwde plek te sterven, en weer anderen vinden een meer symbolische dood.
Zou de centrale missie van Death Stranding 2 ook zo grimmig kunnen worden? Ondanks alle sombere momenten en duistere stukjes surrealisme, was het originele spel uiteindelijk bijna pijnlijk optimistisch over de kracht van menselijke verbondenheid. Uit wat we tot nu toe hebben gezien lijkt het duidelijk dat het vervolg een veel donkerdere toon aanslaat, waarbij expliciet vragen worden gesteld met slogans als “hadden we verbinding moeten maken?”. Er is ook een veelzeggend moment in de nieuwe trailer waar Higgs Sam kastijdt omdat hij zijn typische verbindingsgereedschap inruilt voor een pistool, wat erop wijst dat zelfs onze hoofdrolspelers misschien worstelen met dat hele idee van de wereld verbinden.
(Afbeelding credit: Kojima Productions)
Toch is het moeilijk voor te stellen dat Death Stranding zijn grotendeels hoopvolle thema’s volledig loslaat, en het is nog moeilijker voor te stellen hoe een film die zo cynisch is als On the Beach als centrale inspiratie voor het vervolg zou kunnen dienen. Maar nadat ik de film zelf heb gezien, ben ik er niet zeker van dat hij zo cynisch is. Het is triest, ja – ik bedoel, letterlijk het hele menselijke ras sterft op het einde – maar een groot deel van het laatste uur van de film wordt bepaald door momenten waarop personages in staat zijn om betekenis te vinden in hun laatste momenten door een band op te bouwen met de mensen om hen heen. In de dagen voor het uitsterven van de mensheid zien we personages het trauma van de oorlog verwerken, beschadigde relaties opbouwen en nieuwe relaties smeden. Dat thema van verbinding sluit zeker aan bij de ideeën in Death Stranding.
Er is een duidelijk verschil in hoe On the Beach overkomt als u de film bekijkt in plaats van alleen de samenvatting van de plot te lezen, maar helaas is de samenvatting van de plot de manier waarop de overgrote meerderheid van de nieuwsgierige Death Stranding-fans de film zullen ervaren. De film is op geen enkele streaming of digitale verhuurdienst beschikbaar die ik heb kunnen vinden, en zelfs dvd- en Blu-ray-exemplaren lijken al lang niet meer gedrukt te worden. Dat is jammer, want zelfs buiten de connectie met een moderne blockbuster videogame, is het nog steeds een film die 64 jaar na de release hard aankomt.
Hideo Kojima schijnt op dit moment aan 3 games te werken: Death Stranding 2, OD en het “actiespionagespel” met PlayStation.