Er zijn maar weinig woordcombinaties die mijn ogen sneller doen rollen dan ‘consoleoorlogen’. Of dat nu te maken heeft met het eindeloze debat dat elke nieuwe consolecyclus teistert, game-exclusives die op dezelfde dag op verschillende hardware uitkomen of spelers die zich aansluiten bij het ene of het andere gezichtsloze miljardenbedrijf – de bredere videogamecultuur heeft al heel lang de neiging om coole dingen tegen elkaar op te zetten omdat… nou ja, ik weet niet precies waarom. Mario vs Sonic. Sega vs Nintendo. PS5 vs Xbox Series X. Stop me als u deze al eerder hebt gehoord.
In de komende weken en maanden zullen we nog twee van deze potentiële scenario’s tegenkomen. Baldur’s Gate 3 heeft de PC al bestormd, maar maakt zich nu op voor de PS5-lancering – op 6 september, dezelfde dag dat Bethesda’s langverwachte Starfield uitkomt. Een paar weken later, op 20 oktober, komt Marvel’s Spider-Man 2 uit op PS5, net als Super Mario Bros. Wonder op de Switch.
En, hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, ik denk dat al het bovenstaande een pagina uit het boek van Barbenheimer zou kunnen, en waarschijnlijk ook moeten, nemen.
Spideywonder
(Afbeelding credit: Insomniac)OPEN UP
(Afbeelding credit: Larian)
Baldur’s Gate 3 recensie: “Een nieuwe gouden standaard voor RPG’s”.
De drijvende kracht achter door de mens gecreëerde fenomenen zoals ‘consoleoorlogen’ is duidelijk geld. Rivaliteit opbouwen om de verkoop en publiciteit te stimuleren is niets nieuws en is gemeengoed in andere vormen van media en entertainment dan videogames. Muziek uit de hitlijsten strijdt bijvoorbeeld wekelijks om de eerste plaats over de hele wereld, net als de beste tv-programma’s en sportevenementen die tijdens de meest gewilde zendtijd worden uitgezonden. Het filmequivalent is wanneer twee kaskrakers in dezelfde week verschijnen, soms op dezelfde dag, en strijden om die felbegeerde eerste plaats tijdens het openingsweekend aan de kassa. Onlangs heeft Barbenheimer de popcultuurwereld veroverd.
En hoewel de pakkende portmanteau al snel een schaamteloos marketinginstrument werd om de hype-machine aan te wakkeren en twee van de grootste films van het jaar te promoten – Greta Gerwigs Barbie en Christopher Nolans Oppenheimer – was het op de begane grond een feest. Zoals op sociale media over de hele wereld werd gedeeld, kleedden bioscoopbezoekers zich voor de gelegenheid in volledig roze en volledig zwarte ensembles, stippelden ze samen uit wanneer ze elke film het beste konden zien en in welke volgorde, en gingen ze helemaal op in de dag dat de bioscoop stilstond. Kortom, Barbenheimer was niet Barbie vs Oppenheimer, het was Barbie en Oppenheimer.
Dus zou het niet mooi zijn als we dezelfde regel toepasten op videogames? In plaats van te schreeuwen dat één spel of één stuk hardware beter is dan de anderen, zouden we, weet ik veel, gewoon kunnen genieten van het feit dat we allemaal plezier hebben? Nauwelijks een revolutionaire suggestie, besef ik, maar het is iets waar ik de laatste tijd vaak aan denk. Misschien heeft het te maken met ouder worden, of met het feit dat we na een paar rotjaren van vertragingen in games nu midden in een prachtige, zij het ietwat intimiderende reeks releases zitten – zo veel zelfs dat ik veel meer geneigd ben om te vieren waar we nu zijn, dan om redenen te zoeken om anderen te straffen omdat ze plezier hebben.
Eerder deze maand schreef ik over hoe van het GTA 6-nieuws tot Baldur’s Gate 3, Starfield en Spider-Man 2, 2023 wel eens een van de grootste gamejaren van deze eeuw zou kunnen worden. Na een indrukwekkende show over de hele linie op Summer Game Fest, suggereerde ik dat het niet uitmaakt wie niet-E3 heeft ‘gewonnen’, 2024 wordt een absolute knaller voor videogames. En in de nasleep van de uitspraken die gedaan zijn tijdens het aanhoudende debacle over de overname van Microsoft-Activision, zei mijn collega Jasmine Gould-Wilson: Nu de consoleoorlogen beslist zijn, is het tijd om mijn zelfopgelegde loyaliteit overboord te gooien en een PS5 aan te schaffen.
Baldursfield
(Afbeelding credit: Nintendo)
“Tegen de Barbenheimer-vergelijking in is de logistiek natuurlijk anders als het gaat om videogame-releases, maar het principe hoeft dat niet te zijn.”
Begrijp me niet verkeerd, deze gevoelens worden tegenwoordig door veel spelers gedeeld, maar het vocale contingent van trollen en tegensprekers is altijd luider geweest op de meest feestelijke momenten. Tegen de Barbenheimer-vergelijking in is de logistiek natuurlijk anders als het gaat om videogame-releases, maar het principe hoeft dat niet te zijn. Misschien brengt u de halve dag door met het slingeren van de daken in NYC, terwijl u zich ’s avonds door Mario’s nieuwste psychedelische sidescroller werkt. Misschien verdeelt u uw tijd begin september tussen de PS5-fanfare van Baldur’s Gate 3 en tussen de sterren in Starfield op de Xbox Series X.
Ik weet het niet, misschien ben ik idealistisch. Misschien zijn rivaliteiten nu zo onlosmakelijk verbonden met de videogamecultuur – van de promotie ervan tot voicechat en de competitieve scène – dat situaties zoals Barbenheimer gewoon niet kunnen voorkomen. Maar ik wil gewoon plezier hebben. En ik wil ook dat u plezier hebt. En ik denk niet dat daar iets mis mee is. Soms is het zwart-wit. Of zelfs zwart en roze.
Hier zijn enkele van de grootste nieuwe games voor 2023 om toe te voegen aan uw meest gewilde lijst