Er was een tijd niet zo lang geleden toen Overwatch voelde als de grootste game ter wereld. Een bloeiende gemeenschap werd geholpen door een esports -scene die Blizzard erin geslaagd was om helemaal opnieuw te groeien naar een van de grootste ter wereld. Een obsessie met karakter en wereldbouw werd verdedigd door toonaangevende cinematica en verhalen. Terwijl de zogenaamde concurrenten wegvielen, was Overwatch de held-shooter, bijna een volledig genre op zich.
Blizzard had bijna een weggelopen trein van een nieuwe franchise. Maar toen sloeg het op de remmen, en al het momentum dat Overwatch had was verloren. De Overwatch League stak en nieuwe inhoud was bijna onbestaande. Een FPS -juggernaut vervaagde geleidelijk in toenemende duisternis dankzij de belofte van Overwatch 2.
De cavalerie’s … verdwenen
Vanuit mijn perspectief was Overwatch 2 altijd een vreemd voorstel. Er waren slechts drie jaar tussen de volledige release van de eerste game en de aankondiging van de tweede. Overwatch was pas zes jaar oud toen het werd afgesloten ten gunste van de vervanging ervan; Vergelijk dat met games zoals World of Warcraft of League of Legends, nog om een vervolg te zien ondanks hun veel oudere ontwikkelingskaders. Volgens de normen van de servicegame was Overwatch nog vrij jong, niet een krakende game die nauwelijks bij elkaar werd gehouden, dus een behoefte aan een nieuwe game op die basis was voor mij niet logisch.
Wat logisch was, was echter een wens om een spel te bouwen dat de duidelijke drive van Blizzard zou omvatten om Overwatch als een heel verhalend platform te gebruiken. Een ervaring die zowel PVP als PVE omvatte die een reeds geliefde cast zou kunnen nemen en spelers en ontwikkelaars kon geven om op zijn plaats in een ingewikkelde wereld uit te breiden.
(Afbeelding krediet: Blizzard)
De kosten van die ervaring waren echter de langetermijngezondheid van Overwatch. Naarmate meer en meer ontwikkelaars werden verplaatst naar het vervolg, kwamen de originele weg. Met verminderde evenementen en minder nieuwe helden hadden meer informele spelers minder reden om terug te keren. De esports -scène nam af, uiteindelijk ingeslikt door Valorant. Uiteindelijk, naarmate de tijdsduur tussen de langzame achteruitgang van Overwatch en de lancering van Overwatch 2 steeds langer groeide, verdampte de hele culturele relevantie van de franchise. Er was een korte aandachtsflits rond de lancering, maar sindsdien was het enige reële moment in de zon van het vervolg de dating sim spin-off van de Valentijns SIM. Zelfs New Hero Lifeweaver, een dorst-val op benen, zelfs volgens de normen van Blizzard, voelde als een kleine blip op de radar, vooral in vergelijking met de komst van eerdere Overwatch-personages.
En nu is hetzelfde PVE -gehalte waarvoor Overwatch 2 zou moeten zijn gebouwd, gestript. De ‘Hero -modus’ die bedoeld was als de kern van PVE is geannuleerd. Alle vaardigheden en progressiesystemen die ermee zouden zijn gegaan, zijn dood. Verhaalmissies bedoeld om een nieuwe verhalende boog te starten, zijn nog steeds onderweg, maar veel van wat een hele gemeenschap meer dan drie jaar heeft gewacht om te zien, zal nooit zijn weg naar het spel vinden.
De reactie van de gemeenschap is er een van bijna ontbrekend ontzetting. Ik kan niet zeggen dat ik ze de schuld geef. Gedurende vier jaar, Blizzard Ground een hele IP tot stilstand om dit idee tegemoet te komen. Al die tijd later heeft het niets om ervoor te laten zien, behalve een smachtte game die waarschijnlijk nooit ‘compleet’ zal zijn in de ogen van zijn spelers, en een ontwikkelingsteam ontdaan van een van de grootste ambassadeurs. In bijna een decennium voor deze industrie kan ik geen groter tas-rommel bedenken dan deze, en ik stel over één vraag: op dit moment, anders dan een excuus om Overwatch 1 te doden, wat op aarde Is het punt van Overwatch 2?
Onze eigen Overwatch 2 Review schetste een glanzende nieuwe versie van een game die nooit echt een glanzende nieuwe versie nodig had.