Armored Core 6: Fires of Rubicon is het meest mensonterende spel van FromSoftware. Dat klinkt op het eerste gezicht misschien een beetje vreemd, aangezien Bloodborne de neiging had om het spelerspersonage op een gegeven moment in een letterlijke slak te veranderen, maar Armored Core 6 pakt de deconstructie van spelers op een heel andere manier aan.
Om te beginnen het voor de hand liggende: de speler heeft in Armored Core 6 niet eens een lichaam. Er is geen aanpassingsscherm voor personages, geen voorinstellingen waaruit u kunt kiezen om een avatar te vormen. U wordt vertegenwoordigd, zowel in het verhaal als op het scherm op elk moment, door de mech die u kiest om te besturen, in welke vorm of grootte dan ook.
In Armored Core 6 is de speler één met deze mech. De robot is geen verlengstuk van ons, want we hebben geen fysieke verschijningsvorm in het spel van FromSoftware. Het is eerder een stand-in voor het spelerspersonage, de enige manier waarop we enige vorm van wil of aanwezigheid kunnen uitoefenen in de ruïnes van Rubicon.
Verlangen van de machine
(Afbeelding credit: Bandai Namco / FromSoftware)UNDER THE HOOD
(Afbeelding credit: FromSoftware)
Armored Core 6 recensie: “Liet me achter met verlangen naar meer, zelfs nadat ik het twee keer had uitgespeeld”.
Als ik de analoge stick omhoog houd om vooruit te gaan in Armored Core 6, ga ik niet vooruit als ik, het spelerspersonage, maar als de mech zelf. Er wordt niet eens gekeken naar hoe het spelerspersonage in een mech opereert – voor zover we weten kunnen we letterlijk een hoofd in een pot zijn, zoals Richard Nixon in Futurama. Hierdoor ontdoet FromSoftware de speler van elke schijn van menselijkheid. Als we nul aanwezigheid hebben buiten de mech en alleen vanuit de gigantische robot opereren, hoe menselijk kunnen we dan echt beweren te zijn?
In Armored Core 6 zijn er weinig stappen in de richting van het posthumane voor het spelerspersonage. In de eerste uren van het spel worden we aangeprezen als een “augmented human”, iemand wiens “hersenen gefrituurd” zijn en waar mee geknoeid is om een mech te besturen. Er wordt duidelijk geïmpliceerd dat een “gewoon” mens niet in staat zou zijn om in een mech te stappen en hem in de versnelling te zetten, waardoor we nog verder verwijderd raken van hoe de mensheid er in de verre toekomst uitziet.
Bij een missie in de late game is er zelfs een document uit het verleden waarin wordt nagedacht over wie de ethische grens van het vergroten van een mens zou durven overschrijden. Sorry vriend, maar we zijn nu blijkbaar met honderden, of zelfs duizenden, dus die ethische grens is overschreden tot er niets meer over is.
Verwar deze stijl niet met die van Bloodborne. Armored Core 6 ontdoet de speler van zijn menselijkheid door hem minder te maken, en daar wordt u in de eerste vijf uur ongeveer elke 10 minuten aan herinnerd als Handler Walter u een “hond” noemt. In Bloodborne loopt de posthuman echter gelijk op met de speler die gedurende het spel meer letterlijke macht krijgt.
Om toegang te krijgen tot The Old Hunters DLC in Bloodborne, moet je bijvoorbeeld een bepaald niveau van Insight opbouwen. Op dat moment kun je, als je net buiten een kerk op een bepaalde plek staat, een dominant beest zien, alsof het daar al die tijd op de loer heeft gelegen, alleen kon de speler het fysiek niet zien met het kleine beetje Inzicht dat hij of zij bezat. Bloodborne laat de speler ook de mensheid ‘opstijgen’ in plaats van ze te veranderen met augmentaties en verwarde hersenen. Het beste voorbeeld hiervan is een van de eindes, waar de speler de ‘Moon Presence’ baas kan overwinnen en herboren kan worden als een slak. Schijn bedriegt hier echter, want de speler heeft uiteindelijk een goddelijke vorm bereikt en zal de mensheid verlaten om op een heel andere vlakte te bestaan.
(Afbeelding credit: FromSoftware)
“Het is eerlijk gezegd allemaal behoorlijk angstaanjagend.”
Armored Core 6 ontmenselijkt de speler in plaats daarvan, en hij is een rijpe prooi voor de bedrijven. In het hele universum woeden oorlogen om stoffen als koraal, waarvan lang werd gedacht dat het een nieuwe krachtige hulpbron voor de mensheid zou zijn, totdat ze in plaats daarvan als aanmaakhout dienden voor een enorm vuur dat door de ruimte raasde en kaf als Rubicon achterliet. Oorlogen worden hier niet gevoerd door regeringen, maar door megaconcerns, die beschikken over vloten ruimtevechters en legioenen mechs. “Ter beschikking stellen” is hier het sleutelwoord, want de bedrijven zien iedereen in hun gelederen als pionnen die op een schaakbord gecommandeerd kunnen worden, vooral mech-piloten waarvan de hersenen gefrituurd en de lichamen vernield zijn.
Het is allemaal behoorlijk angstaanjagend, eerlijk gezegd. Dat een bedrijf dat zich uitstrekt over de sterren een huurling kan benaderen en kan zeggen “ga een heleboel van deze mensen vermoorden, hond” zonder ook maar een moment stil te staan bij het menselijk leven, is zielsvernietigend. Armored Core 6 concentreert zich echt op bedrijven als de ultieme slechteriken voor de mensheid, en dat alleen al verdient lof.
Uw gezichtsloze meesters worden vertegenwoordigd door logo’s op een scherm, logo’s waarvan Armored Core 6 u laat weten dat ze voor altijd waardevoller zijn dan welk mensenleven dan ook. Er was maar één nevenpersonage nodig dat naar het spelerspersonage verwees als “maatje”, en de hele fanbase stond klaar om hun liefde voor de bondgenoot te verklaren.
In het post-Demon’s Souls-tijdperk is Armored Core 6 verreweg het meest ontmenselijkende en aantoonbaar sombere spel dat FromSoftware ooit heeft gemaakt. Soms zijn het niet de imposante locaties van Blighttown of de uitdagende eindbazen zoals Micolash die de speler neerhalen. Soms is het ontdaan worden van je menselijkheid, in de rol van een hond die overgeleverd is aan de genade van zijn gezichtsloze meesters, en gebruikt wordt als moordenaar.
U kunt onze Armored Core 6 bouwgids lezen voor een diepgaande duik in hoe u elk veelvoorkomend type AC in elkaar zet.