Nadat het nieuws van een Starfield mei update eerder deze maand was geland, had ik eindelijk zin om Bethesda’s nieuwste RPG nog eens te proberen. Aangezien mijn grootste probleem met de ervaring direct leek te worden aangepakt door de substantiële patch, hoopte ik dat de verbeteringen aan de Starfield-kaart me eindelijk in staat zouden stellen om mijn ruimtevormige fantasie vorm te geven. Sterker nog, met de toevoeging van mogelijkheden om schepen van binnen te versieren, was ik eigenlijk best enthousiast om het spel opnieuw te spelen en te zien of de update in wezen zou fungeren als een tweede wind na vorig jaar tegen een muur te zijn gelopen. Wat ik echter niet had verwacht, was dat één instelling me onverwacht veel meer over de streep zou trekken dan alle grote veranderingen waar ik naar uitkeek.
Met een reeks nieuwe gameplay-opties waarmee je allerlei eigenschappen kunt aanpassen om de moeilijkheidsgraad van Starfield aan te passen, weegt de draagcapaciteit veel zwaarder (pun absolutely intended) dan alle andere tweaks die je kunt maken in mijn boek. Immers, voor een RPG waarin je constant natuurlijke grondstoffen van talloze planeten verzamelt om mee te knutselen, had ik constant moeite om met mijn buit te jongleren. En niets verbreekt de fantasie van het verkennen van de ruimte zo erg als terug naar je schip sjokken om alle stenen die je hebt verzameld in je opslagruimte te proppen. Maar nu ik de instelling op maximaal heb gezet en mijn draagkracht enorm heb vergroot, nou, noem me maar Kapitein “Draag alles”, want ik hoef niet meer na te denken over wat de moeite waard is om op te pakken. Alle buit, de hele tijd. Ik ben een echte item-fiend en ik hou er echt van.
Niet meer overbelast
(Afbeelding credit: Bethesda)
Terwijl ik de beste tijd heb gehad om optimaal gebruik te maken van de nieuwe optie voor het dragen van voorwerpen, probeer ik momenteel mijn draai weer te vinden in Starfield. Na er een tijdje tussenuit te zijn geweest, was ik benieuwd hoe de navigatie – die mijn fantasie over ruimtevluchten in de war stuurde – was verbeterd dankzij de update. Gelukkig voelt het al een beetje makkelijker dan voorheen. Dankzij de stadsplattegrond in Nieuw-Atlantis heb ik bijvoorbeeld winkels kunnen vinden waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden dankzij de markeringen, en dankzij de oppervlaktekaarten op planeten is het wat eenvoudiger om de richting van een doel of opvallend oriëntatiepunt te bepalen.
Vinders houders
(Afbeelding credit: Capcom)
Ik keerde terug naar Dragon’s Dogma 2 na een pauze, maar werd geconfronteerd met de moeilijkste RPG-uitdaging ooit
Nadat het nieuws van een Starfield mei update eerder deze maand was geland, had ik eindelijk zin om Bethesda’s nieuwste RPG nog eens te proberen. Aangezien mijn grootste probleem met de ervaring direct leek te worden aangepakt door de substantiële patch, hoopte ik dat de verbeteringen aan de Starfield-kaart me eindelijk in staat zouden stellen om mijn ruimtevormige fantasie vorm te geven. Sterker nog, met de toevoeging van mogelijkheden om schepen van binnen te versieren, was ik eigenlijk best enthousiast om het spel opnieuw te spelen en te zien of de update in wezen zou fungeren als een tweede wind na vorig jaar tegen een muur te zijn gelopen. Wat ik echter niet had verwacht, was dat één instelling me onverwacht veel meer over de streep zou trekken dan alle grote veranderingen waar ik naar uitkeek.
Met een reeks nieuwe gameplay-opties waarmee je allerlei eigenschappen kunt aanpassen om de moeilijkheidsgraad van Starfield aan te passen, weegt de draagcapaciteit veel zwaarder (pun absolutely intended) dan alle andere tweaks die je kunt maken in mijn boek. Immers, voor een RPG waarin je constant natuurlijke grondstoffen van talloze planeten verzamelt om mee te knutselen, had ik constant moeite om met mijn buit te jongleren. En niets verbreekt de fantasie van het verkennen van de ruimte zo erg als terug naar je schip sjokken om alle stenen die je hebt verzameld in je opslagruimte te proppen. Maar nu ik de instelling op maximaal heb gezet en mijn draagkracht enorm heb vergroot, nou, noem me maar Kapitein “Draag alles”, want ik hoef niet meer na te denken over wat de moeite waard is om op te pakken. Alle buit, de hele tijd. Ik ben een echte item-fiend en ik hou er echt van.
Niet meer overbelast
(Afbeelding credit: Bethesda)
Terwijl ik de beste tijd heb gehad om optimaal gebruik te maken van de nieuwe optie voor het dragen van voorwerpen, probeer ik momenteel mijn draai weer te vinden in Starfield. Na er een tijdje tussenuit te zijn geweest, was ik benieuwd hoe de navigatie – die mijn fantasie over ruimtevluchten in de war stuurde – was verbeterd dankzij de update. Gelukkig voelt het al een beetje makkelijker dan voorheen. Dankzij de stadsplattegrond in Nieuw-Atlantis heb ik bijvoorbeeld winkels kunnen vinden waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden dankzij de markeringen, en dankzij de oppervlaktekaarten op planeten is het wat eenvoudiger om de richting van een doel of opvallend oriëntatiepunt te bepalen.
Vinders houders
(Afbeelding credit: Capcom)
Ik keerde terug naar Dragon’s Dogma 2 na een pauze, maar werd geconfronteerd met de moeilijkste RPG-uitdaging ooit
Dat gezegd hebbende, kan ik nog steeds niet overweg met het menu en de UI van Starfield. Als je de kaart opent via het menuscherm, voelt het nog steeds lastig aan. Vaak ga je naar de algemene kaart van het sterrenstelsel en druk je op RB op de Xbox Series S om de kaart van het oppervlak te openen. Ik waardeer het dat je B ingedrukt kunt houden om de kaart helemaal te verlaten als je terug wilt gaan naar je avontuur, maar ik zou willen dat er een snelkoppeling was waarmee je de kaart direct kon openen zonder dat je in het menu terechtkwam.