Het is niet vaak dat je dit kunt zeggen over een Zelda -spel, maar Tri Force Heroes is een goede ouderwetse ravotten. Hier is een serie die achterover schopt, zijn haar laten neerhalen, een pauze nemen van de dodelijke serieuze zaak van het redden van de wereld en het gooien van een kostuumfeest. Ja, er zijn krachten van kwaad om te vechten. En ja, er is een prinses om te redden. Maar in dit geval moet ze sparen van een mode-lot slechter dan de dood, terwijl een heks haar vervloekt om een saaie bruine unitard te dragen in een stijlgeëmriveerd koninkrijk. De taak van Link is dus om zich te wagen in de toepasselijk genoemde Drablands om een gloednieuwe outfit te verkrijgen. De verhaalopstelling zegt veel voor de algehele toon: dit is een meer luchtig avontuur dan de meeste Zelda-titels, met een rijke komedie van het hele verhaal.
Ondanks dat het een vervolg is op een link tussen werelden in termen van verhaal en echte chronologie, kwam de inspiratie voor Tri Force Heroes eigenlijk uit een eerdere titel. “Ik was de hoofdgame-ontwerper op de legende van Zelda: Spirit Tracks, en binnen dat spel hadden we het Phantom-Link-element waar je heen en weer schakelde tussen het beheersen van de Phantom en Link, en ik was altijd geïnteresseerd in dat soort van dat soort Gameplay, maar niet met een persoon die tussen twee schakelt, maar met twee mensen, “vertelde regisseur Hiromasa Shikata in 2014 aan Game Informer.
Best legde plannen
(Afbeelding Credit: Nintendo) Hé, lees!
(Afbeelding krediet: Nintendo; Retro Gamer)
Ontdek de complete geschiedenis van Hyrule met Retro Gamer’s The Story of Zelda Bookazine in zijn geheel (opent in nieuw tabblad)
Terwijl hij werkte aan een link tussen werelden, bracht Shikata dat idee nieuw leven in en bracht een 3DS-vervolg op vier zwaarden naar Nintendo. Dat plan werd herwerkt en het spel werd opnieuw bedacht als een zelfstandige affaire die drie personages verdedigde in plaats van vier. “We speelden met het idee van vier spelers, maar om eerlijk te zijn, leek het gewoon te hoog,” gaf Shikata toe aan Game Informer in hetzelfde interview. “Het was een beetje moeilijk te zien en het kreeg gewoon niet helemaal wat we gingen, dus we hebben het teruggebracht tot drie.” Een ander plan dat werd herzien was om het spel alleen tot multiplayer te beperken. Het leiderschap bij Nintendo duwde echter terug. Lange tijd Zelda-producent Eiji Aonuma drukte op het belang van het opnemen van een modus met één speler, en benadrukte dat solospelers niet uit het avontuur moeten worden weggelaten. Shikata onthulde later dat het niet opnemen van een component met één speler rampzalig zou zijn geweest.
De game zelf is een fascinerende uitbijter in plaats van een klassieker, een coöperatief avontuur dat is ontworpen om een trio helden te verenigen om een reeks kerkers te veroveren, vechten naast of zelfs bovenop elkaar, omdat ze totems vormden om hogere grond te bereiken of te staan lang tegen bazen. Elke hapklare missie vereist drie links, die een modus met twee spelers uitstrekt, hoewel solo-avonturiers twee doppelgängers kunnen meenemen, waarbij de controle tussen de drie puzzels en aggro-vijanden kan worden opgelost. Alleen, je krijgt nooit helemaal genoeg om over na te denken, de onhandigheid van het manoeuvreren van drie personages die meer hoofdpijn veroorzaken dan een van de puzzels. Het ogenschijnlijk toevoegen van twee anderen aan de mix had de dingen alleen maar gemakkelijker moeten maken, maar het met succes coördineren van een plan was nooit zo eenvoudig – het bewijzen van de oude stelregel over drieën en drukte.
Toch maakt het, met lokale partners, ervoor zorgen dat iedereen op dezelfde pagina is, het uiteindelijk gemakkelijker maakt. Het is wanneer je Tri Force Heroes online neemt dat het tot leven komt. Nintendo was destijds vaak betwist om zijn neiging om voicechat weg te laten in online games, maar hier is de afwezigheid het maken van het spel. In plaats daarvan beperkt het communicatieopties tot een set schattige picturale pictogrammen, die je tikt wanneer je je partners nodig hebt om je te volgen, een bom te gooien of je een piggyback te geven om een schatkist te bereiken. Tot Tri Force Heroes, waren maar weinig games er ooit in geslaagd om de voortreffelijke frustratie van proberen effectief te communiceren zonder de tools om dit te doen.
De verwarring die vaak resulteert is meestal vermakelijk en vaak hilarisch – vooral met ruimte om grappen op ongeduldige spelers te spelen door hun wanhopige pogingen om u te regisseren opzettelijk verkeerd interpreteren. Spelers kunnen worden gemachtigd door een totem te vormen, maar Tri Force Heroes stapelt nooit op naar de Sublime Four Swords Adventures op de GameCube. De kerkers zijn gecompromitteerd door tegelijkertijd een alleenstaande spelers en groepen tegemoet te komen en spelers te dwingen om een enkele life bar te delen die het speelse competitieve element castreert dat de favoriet van GameCube verlevende heeft. Toch, als vier zwaarden uiteindelijk beter zijn dan drie, blijken Tri Force Heroes ‘aanstekelijk luchtig, modieuze genoegens vaak moeilijk te weerstaan.
Blijf op de hoogte van al onze feestelijke Zelda -dekking met onze The Legend of Zelda Celebration Hub